Όσο μεγαλώνεις, όλοι και λιγότεροι σου πρέπουν.

Φίλοι λίγοι, να ανέχεσαι και να σε ανέχονται. Γνωριμίες, γνωστοί, άπειροι ώστε να χάνεσαι στα εύκολα λόγια τους, στα βεβιασμένα χαμόγελά τους.

Απλουστευμένες σκέψεις ιδίως όταν έχεις βρεθεί σε λάθος καταστάσεις.

Περπατούσα, λοιπόν, ως γνήσιος θιασώτης περιπατητικής σχολής, καθαρίζει το μυαλό λένε, το πόσες σκέψεις μπορείς να κάνεις το δευτερόλεπτο, ασύλληπτο, κάπου στη Βασιλέως Κωνσταντίνου. Είχα μόλις παρατήσει μια παρέα που έπινε ρακές με τον πλέον απρόβλεπτο τρόπο, ''Θα βγω να πάρω αέρα.'', ψέλλισα ή κάτι πιο εύκαιρα ψαγμένο. Έπιναν ρακές, μιλούσαν για δουλειές. Αδιάφορα, όλα. Δεν ξέρω καν αν είχαν επισκεφτεί ποτέ τη Κρήτη ή αν άκουγαν Χαρούλη.

Ξέρω ότι με περικύκλωνε μια αρνητική αύρα. Να φύγω, να πάρω αέρα. Μετά ήρεμα και αποστασιοποιημένα συνειδητοποιείς ότι δεν έχουν θέση στη ζωή σου.

Ξένοι, τυχαίοι, βαρετοί, ίδιοι, λέξεις που ανακυκλώνονται στο μυαλό μου.

Σε λυπεί που τους ξεγράφεις ή που έγινες αυτό που έψεγες στους άλλους; Με μια ''υποκριτική ευκολία'' ξεχνάς, αποχαιρετάς, σβήνεις ανθρώπους. Τι θα μείνει, αναλογίζεσαι. Ή γιατί να φτάνεις εκεί και όχι στη μέση;

Οι σχέσεις είναι ανταλλακτικές, δίνω-δίνεις, παίρνω-παίρνεις, είναι συμβόλαιο με προσυμφωνημένους όρους; Υπάρχουν πτυχία που εξασφαλίζουν ''ενήλικη συμπεριφορά''; Μάθαμε να ζούμε με έννομο συμφέρον. Επιλέγουμε λήθη στη θέση μνήμης. Συνηθίζω να ξεχνάω ή διαγράφω ότι δε μου ταιριάζει πια. Με εύκολο και γρήγορο τρόπο σε βολικές στιγμές. Σε κάνει να νιώθεις δυνατό όλο αυτό.

Μπορώ, φεύγω, σου κλείνω την πόρτα, το τηλέφωνο, πετώ τα δώρα σου, χαρίζω τα βιβλία σου, ανακατεύομαι όταν μυρίζω το άρωμά σου. Εκείνο το επιβλητικό που ασθενεί τα όριά μου και παίζει με τα συναισθήματά μου. Εκείνο που κοροϊδεύω ως ''δεύτερο'' ή ''αδιάφορο'' αλλά ξέρω ότι ελέγχει όλο μου το είναι.

Φιλία; Βάλε την μακριά από δουλειά, θέλω, φιλοδοξίες, μάθε να τη διαχωρίζεις, να τη χτίζεις, να την εξελίσσεις και ίσως αντέξει ή κομματιαστεί ή μετατραπεί σε ανίκητο εχθρό. Φαντάσου, έναν άνθρωπο που γνώριζε μυστικά, τις ενδόμυχες, ασυνάρτητες, παραληρηματικές σκέψεις σου, να τις χρησιμοποιεί εναντίον σου.

Κι εσύ; Σάκος του μποξ να υπομένεις.

Καταφύγιο, οι μάλλινες κάλτσες σου και ένας κολλητός που τον παίρνεις τηλέφωνο κλαίγοντας. Αυτός ακούει, και σε παρακαλά να σταματήσεις. Λέει το όνομά σου σταθερά, κοφτά, ανθρώπινα. Δεν ζητά εξηγήσεις. Είναι εκεί, διακριτικά όχι ασφυκτικά αλλά όταν το έχεις ανάγκη. Βλέπει σε σένα αυτό που οι άλλοι κάνουν χρόνια να δουν. Τον ευχαριστείς, θυμώνει. Είναι αυτονόητο για κείνον.

Επιλέγεις ότι η μπόρα θα περάσει.

''Πάει πέρασε'', ''Θα δείξει''. Η ταμπέλα press and coffee σου ξεσηκώνει ρουθούνια και μυαλό για καφέ, ιδέες, συνεντεύξεις.

Περνάει ο καιρός, θα τα λέμε. Περαστικά να είναι όλα!

pic source: doul0ureuse.tumblr.com

Γιώτα Κωνσταντινίδου

Πηγή: savoirville