Ψυχολογία

Οι επιστήμονες αμφισβητούν ότι διαθέτουμε κάποιο συγκεκριμένο γονίδιο το οποίο δέχεται «ερεθίσματα». Εγώ, όμως, πιστεύω πως ίσως και να έχουμε. Θυμάμαι πόσο ταράχτηκα όταν ήμουν έγκυος στην ιδέα ότι το σώμα μου μπορούσε να φτιάξει ένα μωρό, ένα ολόκληρο, ξεχωριστό άτομο, και μάλιστα χωρίς κάποιες συνειδητές οδηγίες από μέρους μου. Πώς ήξερε το μωρό τι να κάνει;

Η μοναξιά είναι μία υπαρξιακή συνθήκη που συχνά βιώνεται ως κάτι βασανιστικό. Εξαίρεση αποτελούν όσοι έχουν μάθει να απολαμβάνουν την μοναξιά τους και κατά συνέπεια συχνά την επιζητούν και την επιδιώκουν οι ίδιοι. Η πλειοψηφία όμως των ανθρώπων δεν αντέχει την μοναξιά. Νιώθουν απειλητικά μειονεκτικά αισθάνονται ένα αδιέξοδο..

Ο ειδικός επιστημονικός όρος αφασία (στερητικό α- και "φασία" από το ρήμα (φημί =λέγω) αναφέρεται σε κάθε μερική ή ολική απώλεια γλωσσικών ικανοτήτων σε ενήλικες και παιδιά και γενικότερη ανικανότητα λόγου.

Ο λόγος είναι το κύριο μέσο του ανθρώπου ώστε να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του. Στην περίπτωση της αφασίας το άτομο δεν μπορεί να μιλήσει, να αποδώσει το σωστό νόημα στις λέξεις, να κατανοήσει και πολλές φορές να διαβάσει. Στο πολύ νεαρό παιδί, του οποίου ο εγκέφαλος διατηρεί την πλαστικότητα του, επιτρέπεται μια ταχεία ανάληψη έστω κι αν αυτή δεν είναι ολοκληρωμένη.

Η Τζέσικα, η εξάχρονη κόρη ενός φίλου, θα περνούσε το βράδυ, για πρώτη φορά στη ζωή της, σε μια φίλη της, και δεν ήταν ακόμα σαφές ποια ήταν πιο αναστατωμένη από το γεγονός: η μητέρα ή η κόρη. Ενώ η μητέρα προσπαθούσε να μην αφήσει την Τζέσικα να καταλάβει την έντονη ανησυχία της, η υπερέντασή της κορυφώθηκε εκείνη τη νύχτα γύρω στα μεσάνυχτα, καθώς ετοιμαζόταν να πέσει για ύπνο και άκουσε το τηλέφωνο να χτυπάει.

Τα παιδιά όλο ρωτάνε.

Γιατί το ένα και γιατί το άλλο...

Και εκεί που νομίζεις ότι έχει τελειώσει αυτά συνεχίζουν »γιατί αυτό, γιατί εκείνο, πότε, πού, πόσο, πώς», ρωτάνε τα πάντα για το κάθε τι.

Πριν κάποια χρόνια εκδόθηκε ένα ενδιαφέρον κι ορθό βιβλίο “Μαθησιακές δυσκολίες κι όχι τεμπελιά”. Επεδίωκε να "χτυπήσει" το φαινόμενο να "διώκονται" πολλά παιδιά χαμηλών επιδόσεων στο σχολείο, με την κατηγορία της τεμπελιάς, ενώ παρουσίαζαν κάποια μαθησιακή διαταραχή.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι μαθησιακές δυσκολίες, η δυσλεξία και τα συναφή, κατέκλεισαν με χίλιες μορφές τα πάντα. Η ευαισθητοποίηση στο φαινόμενο έγινε μόδα και οι ταμπέλες, οι βεβαιώσεις για "διαταραχή" και τα παραθυράκια για την απαλλαγή από τις γραπτές εξετάσεις έγιναν ο κανόνας.

Εκείνη τη χρονιά, η άνοιξη ήρθε στην περιοχή του Πάτζετ Σάουντ όπως το συνηθίζει·, θυμίζοντας, δηλαδή, μια στολισμένη παράνυφη να προσπαθεί να σκαρφαλώσει στο στύλο με το λίπος που χουν στα πανηγύρια. Μετά από μια σταδιακή, πρόσκαιρη ανάβαση, η άνοιξη, μέσα σ’ ένα θρίαμβο γεμάτο μπιχλιμπίδια, λουλούδια και κάψες, έδειχνε να έχει φτάσει τελικά στην κορυφή, αλλά ξαφνικά ξαναγλίστραγε μες στη λάσπη, αφήνοντας τη σημαία του χειμώνα να κυματίζει θριαμβευτικά στην κορυφή του στύλου των τεσσάρων εποχών. Μετά, με το μικρό, κοριτσίστικο στήθος της ν’ ανεβοκατεβαίνει απ’ το λαχάνιασμα, η άνοιξη ξανάρχιζε το σκαρφάλωμα.

Ο θάνατος είναι από τα πλέον δύσκολα θέματα που έχει να διαχειριστεί κανείς. Ιδιαίτερα δε, όταν πρέπει, παράλληλα με το να το διαχειριστεί, να το συζητήσει με ένα παιδί.

Ο λόγος που κάποιος μπορεί να κληθεί να συζητήσει κάτι τέτοιο, είναι είτε λόγω κάποιας τυχαίας αιτίας/αφορμής είτε επειδή ένα παιδί κάνει ερωτήσεις σχετικά με αυτό είτε γιατί συνέβη ή πρόκειται να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός απώλειας και το παιδί πρέπει να προετοιμαστεί κατάλληλα. Θα πρέπει να σημειωθεί όμως και το ότι μπορεί ένας γονιός να αποφασίσει να μιλήσει στο παιδί του για δύσκολα θέματα, όπως είναι ο θάνατος, στην προσπάθειά του να το προετοιμάσει για κάποιες αλήθειες της ζωής.

Τι σας φοβίζει ποιο πολύ; Τι σας αναστατώνει τις πιο μύχιες σκέψεις; Τι απειλεί περισσότερο από κάθε τι άλλο, όσους και ότι αγαπάτε; Δεν ξέρω για εσάς, αλλά σε εμένα ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό...

Από την ώρα που γεννιόμαστε ως την ώρα που πεθαίνουμε μέσα στα πόδια μας είναι. Πεισματικά σφιχταγκαλιασμένος με τη ζωή. Λες και ρώτησε κανέναν αν τον θέλουμε, αν τον έχουμε ανάγκη. Τι νομίζει δηλαδή; Ότι δεν μπορούμε χωρίς αυτόν; Εγωισμός μέχρι θανάτου...