Ψυχολογία

Συναντώ συχνά ανθρώπους δυστυχισμένους, βυθισμένους στην απελπισία, στα όρια της κατάθλιψης, σε απόγνωση, εγκλωβισμένους σε αδιέξοδα, στριμωγμένους σε μια γωνιά...

Στην γωνιά του μυαλού τους, όπου δεν υπάρχει ούτε φως ούτε διέξοδος.

Ακινητοποιημένοι, στέκονται ανήμπορο, σχεδόν άφωνοι, κοιτούν τον χρόνο να περνά, βλέπουν τη ζωή τους να περνά μπροστά από τα μάτια τους, τα χρόνια, τα πολύτιμα, να φεύγουν...

Πέραν αυτών, θα μπορούσαμε να πάρουμε μια αυτοβιογραφία για να δούμε πού θα εστιάσει, αλλά και φράσεις κλειδιά που χρησιμοποιεί καθώς μιλάει.

Επίσης μπορούμε να ζητήσουμε ένα ημερολόγιο ημέρας και ένα εβδομάδας για το τι, πότε και πως τρώει.

Αναβάλλουμε τη ίδια τη ζωή μας περιμένοντας..

Τι περιμένουμε; Την τέλεια δουλειά, τον τέλειο σύντροφο, περισσότερα χρήματα, πλουσιότερα υλικά αγαθά, τα πράγματα να ήταν λίγο ή περισσότερο διαφορετικά από ό,τι σήμερα: απαραίτητες προϋποθέσεις για να αισθανθούμε ικανοποίηση, χαρά.

Και μέχρι να έρθουν, τι κάνουμε; Μάλλον μιζεριάζουμε σε αυτό που εμείς θεωρούμε χρήσιμο ή ακόμη και απαραίτητο για εμάς.

Έτσι, κάποιος παχύσαρκος ή υπέρβαρος ενδέχεται να μην αρχίζει μια προσπάθεια για την αντιμετώπιση της κατάστασής του ή να την αρχίζει και να την εγκαταλείπει.

Αυτό οφείλεται σε διάφορους άλλους λόγους, όπως είναι οι ακόλουθοι:

Οι διαταραχές διατροφής που οδηγούν στην παχυσαρκία μπορεί να αρχίζουν από τις πρώτες μέρες της ζωής.

Η ανασφαλής μητέρα που ερμηνεύει κάθε κλάμα του μωρού της ως ένδειξη πείνας, άθελά της συνηθίζει το παιδί να καταφεύγει στο φαγητό κάθε φορά που έχει την ανάγκη από ανακούφιση ή καθησυχασμό.

Από τα γεγονότα της ζωής ο θάνατος είναι το πιο ξεκάθα­ρο, το πιο διαισθητικά προφανές. Σε νεαρή ηλικία, πολύ νωρίτε­ρα απ’ ό,τι συχνά νομίζουμε, μαθαίνουμε πως ο θάνατος θα έρθει και πως απ' αυτόν δεν υπάρχει απόδραση. Παρ’ όλα αυτά, σύμφωνα με τα λόγια του Σπινόζα, «τα πάντα επιχειρούν να συν­τηρηθούν στην ίδια τους την ύπαρξη». Στον πυρήνα του καθενός μας υπάρχει μια πανταχού παρούσα σύγκρουση ανάμεσα στην επιθυμία να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και στην επίγνωση του αναπόφευκτου θανάτου.

Η Ελένη φαίνεται να θέλει να ρυθμίσει το θέμα του βάρους της, χωρίς όμως να επιθυμεί πραγματικά να περιορίσει το φαγητό.

Φυσικά στους περισσότερους ανθρώπους αρέσει το φαγητό, ωστόσο η Ελένη δεν το απολαμβάνει ιδιαίτερα, αυτό καθ' αυτό, καθώς, όταν τρώει, το κάνει "σαν υπνωτισμένη, σε μεγάλες ποσότητες, σχεδόν αμάσητες", και χωρίς κοινωνική διάδραση και χαρά, αφού "τρώει κρυφά στο πανεπιστήμιο και στο σπίτι, κυρίως το βράδυ".

Το φαγητό είναι φορτωμένο με άγχος, ενοχές και αρνητικές σκέψεις, αφού δέχεται επικρίσεις. Ντρέπεται για την εικόνα της και, αφότου φάει, "κοιμάται για να μην σκέφτεται".

Η αμφιθυμία, κατά την άποψη μου, αποτελεί το σημαντικότερο ορόσημο της ψυχολογικής ανάπτυξης ενός ανθρώπου. Στην ψυχαναλυτική θεωρία, η διαχείριση της αμφιθυμίας αποτελεί συνώνυμο ψυχικής ωρίμανσης. Αμφιθυμία λοιπόν, είναι η ικανότητα να διατηρούμε αντίθετα συναισθήματα προς ένα πρόσωπο.

Τι να πρωτοπεί κανείς για τα ζευγάρια...

Θυμάστε πως ξεκίνησε; Ήταν τότε που γνωριστήκατε και αγαπήσατε ο ένας τον άλλον. Τότε που θέλατε να ευχαριστήσετε, να χαρείτε, να απολαύσετε ο ένας τον άλλον...

[…]Τι μεγάλο ξάφνιασμα, να συνειδητοποιεί ξαφνικά πως δεν αποτελούσε πια την ανώτερη μορφή ζωής. Παράτησε το διάβασμα. Είχε περάσει πάνω από μια βδομάδα, κι είχε έρθει η ώρα να προχωρήσει πέρα απ’ τον αντιπερισπασμό. Είχε έρθει η στιγμή να δει κατάματα τι ακριβώς του συνέβαινε. Κάτσε κάτω, Τζούλιους, είπε στον εαυτό του. Κάτσε κάτω κι αναλογίσου ότι πεθαίνεις. Έκλεισα τα μάτια.

Τι σημαίνει αποδέχομαι τον εαυτό μου;

Τι σημαίνει αποδέχομαι τους άλλους;

Τι σημαίνει αγαπώ τον εαυτό μου, τον φροντίζω, νοιάζομαι για τις ανάγκες μου, τις σέβομαι, αφουγκράζομαι υα συναισθήματά μου;

ΔΕ Μ' ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΩ ΜΕ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΥΣ. Ίσως γιατί τους ζηλεύω - κι εγώ ο ίδιος λαχταράω να μαγευτώ. Ίσως πάλι γιατί ο έρωτας και η ψυχοθεραπεία είναι μεταξύ τους ασύμβατα. Ο καλός θεραπευτής πολεμάει το σκοτάδι και ζητάει το φως, ενώ ο έρωτας συντηρείται από το μυστήριο και καταρρέει μόλις αρχίσεις να τον εξετάζεις σχολαστικά. Κι εγώ σιχαίνομαι να γίνομαι ο δήμιος του έρωτα.