Από τις αρχές του εικοστού αιώνα, όταν εγκαταλείφθηκε ο κλασικός φιλελευθερισμός, η Ευρώπη έζησε ένα λουτρό αίματος. Το ελεύθερο εμπόριο βρέθηκε υπό επίθεση με σταδιακό αποτέλεσμα τον Β.Π.Π.. Η Συνθήκη της Ρώμης του 1957 ήταν το κύριο επίτευγμα προς το κλασικό φιλελεύθερο όραμα για την Ευρώπη. Η συνθήκη κατοχύρωσε τέσσερις βασικές ελευθερίες: ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, ελεύθερη προσφορά υπηρεσιών, ελεύθερη μετακίνηση των οικονομικών κεφαλαίων και ελεύθερη μετανάστευση.
Αυτό το σοσιαλιστικό τερατούργημα κεντρικού σχεδιασμού που βιώνουμε αυτή τη στιγμή είναι ένας πρωτοφανής ολοκληρωτισμός ο οποίος κατευθύνει όπου θέλει το εμπόριο, τις υπηρεσίες, τη μετανάστευση και τα οικονομικά κεφάλαια. Αυτό είναι το αποτέλεσμα του μονοπωλίου του χρήματος από την Ε.Κ.Τ. και των πιστωτικών επεκτάσεων που προκάλεσε το ευρώ.
Η Ελλάδα εισήλθε στην ΟΝΕ με τεράστιο έλλειμμα συναλλαγματικής ισοτιμίας (ευρώ-δραχμή). Η μόνη λύση για να γινόταν ανταγωνιστική η Ελληνική οικονομία ήταν η μείωση των "δημοσίων" δαπανών. Αντί αυτού οι "δημόσιες" δαπάνες εκτινάχτηκαν και χρηματοδοτήθηκαν γενναιόδωρα από την Ε.Κ.Τ. .
Ποιους ωφέλησε αυτό;
Α) Συγκεκριμένες κρατικοδίαιτες βιομηχανίες του βορρά, εις βάρος του πληθυσμού πολλών χωρών της Ε.Ε. αρχικά. Με την χρηματοδότηση των εξαγωγών τους από την ΕΚΤ οι Έλληνες π.χ., αγόρασαν προϊόντα με πλαστά χρήματα και μετακύλησαν το κόστος σε άλλους κατοίκους της Ε.Ε. (το παράδειγμα ενδεικτικό, αφού το ίδιο συνέβη σε όλες τις χώρες του νότου).
Β) Τις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις οι οποίες έκρυψαν τον υπερπληθωρισμό τους πίσω απο ένα ισχυρό νόμισμα διατηρώντας την εμπιστοσύνη των αγορών. Έτσι συνέχισαν τα ρουσφέτια, τις αλόγιστες δαπάνες, επιδοτήσεις και πάσης φύσεως σοσιαλιστικά καλούδια του "κοινωνικού κράτους".
Ποιους παγίδευσε;
Τους πολίτες που έσπευσαν να προμηθευτούν τα "μαγικά χαρτάκια" του ευρώ για να τα ρίξουν στην κατανάλωση στην οποία τους κατεύθυνε η ΟΝΕ και τα συμφέροντα της. Το αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής το βιώνει σήμερα η χώρα αντιμετωπίζοντας μια πρωτοφανή κρίση "δημοσίου" χρέους φορτωμένου φυσικά στους πολίτες. Το μέγεθος της καταστροφής είναι ακόμα ανυπολόγιστο και ο κόσμος πρέπει να ενημερωθεί για τον λεβιάθαν της ευρωσοβιετίας που σε συνεργασία με τις Ελληνικές κυβερνήσεις σπρώξανε στον γκρεμό μια ήδη τσακισμένη απο σοσιαλιστικά πειράματα οικονομία.
Όπως εξηγεί η θεωρία του επιχειρηματικού κύκλου της αυστριακής σχολής (business
cycle theory), η πιστωτική επέκταση του τραπεζικού συστήματος κλασματικών αποθεμάτων προκάλεσε μια μη βιώσιμη «έκρηξη» στην οικονομία (boom). Με τεχνητά χαμηλά επιτόκια, περισσότερα επενδυτικά σχέδια μπήκαν σε εφαρμογή παρόλο που δεν υπήρχε αντίστοιχη αύξηση στις πραγματικές αποταμιεύσεις. Οι επενδύσεις απλώς πληρώθηκαν με πίστωση νέου χρήματος. Πολλές από αυτές απεδείχθησαν κακές και έπρεπε να ρευστοποιηθούν αργά ή γρήγορα. Αυτές οι κακές επενδύσεις προέκυψαν κυρίως στους φουσκωμένους τομείς της αυτοκινητοβιομηχανίας, στέγασης και στον Χρηματοοικονομικό τομέα.
Μαζί με τη μη βιώσιμη έκρηξη που προκαλείται από την πίστωση, το χρέος της κοινωνίας αυξάνεται. Η πιστωτική επέκταση και τα τεχνητά χαμηλά της επιτόκια επιτρέπουν στο χρέος να φτάσει σε μεγέθη που δε θα ήταν εφικτά σε μια οικονομία με πλήρη αποθέματα πραγματικής αξίας. Τα χρέη αυξάνονται πέρα από το όριο που καθορίζουν οι πραγματικοί πόροι επειδή τα επιτόκια στα δάνεια είναι χαμηλά, και διότι νέα δάνεια μπορούν να δημιουργηθούν από αέρα για να καλύψουν τα παλιά. Το τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων προκαλεί υπερχρέωση και στους πολίτες άλλα και στις κυβερνήσεις.
Το χρέος λοιπόν που δημιούργησε η φούσκα του ευρώ και οι κεϋνσιανές εγκληματικές πολιτικές της παραχάραξης χρήματος για "τόνωση της ζήτησης", ρευστοποιείται εδώ και τρία χρόνια σε πραγματικές αξίες όπως τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων που κατασχέθηκαν με το PSI, με τις περιουσίες και με την εργασία των Ελλήνων.
Αντιθέτως οι τράπεζες που είχαν αγοράσει κρατικά ομόλογα, ανακεφαλαιοποιήθηκαν από την Ε.Κ.Τ. για να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν το παρασιστικό Ελληνικό κράτος. Ακόμα και οι Έλληνες κομμουνιστές εναντιώθηκαν στα bailouts των τραπεζών (άσχετως του σκοπού τους) και φτάσανε σε σημείο να υπενθυμίζουν στους Έλληνες "φιλελεύθερους" τον Φρίντριχ Χάγιεκ και τις θέσεις του κλασσικού φιλελευθερισμού απέναντι σε τέτοιες ωμές κρατικές παρεμβάσεις. Συνέβη λοιπόν το μέγιστο παράδοξο, οι Έλληνες αριστεροί-γνώστες των βασικών αρχών της ελευθέρας αγοράς να γελάνε με τις θέσεις των "φιλελεύθερων" στην χώρα.
Ό,τι και να συμβεί αυτήν την στιγμή, τα μπιλέτια της εφορίας και των "ασφαλιστικών" ταμείων δεν αλλάζουν. Ούτε και τα "πιστόλια" που πέφτουν σωρηδόν στην αγορά (και στα κρατικά ταμεία). Η αποσταθεροποίηση κάθε κοινωνικής ειρήνης είναι αποτέλεσμα οικονομικών παρεμβάσεων, καταναγκασμών και κρατικής αυθαιρεσίας. Η νομισματική ένωση και τα σοσιαλιστικά πειράματα όχι μόνο απέτυχαν να διασφαλίσουν τη στοιχειώδη ευημερία, αλλά οδηγούν ολόκληρη την Ευρώπη σε κοινωνικές συγκρούσεις και εθνικισμό. Μέσα στο φορολογικό αμοκ που έχει καταβάλει το κράτος θα υπενθυμίσω μια αλησμόνητη για μένα ρήση του Γουίνστον Τσόρτσιλ.
"Μια χώρα που αυτοφορολογείται με στόχο την ανάπτυξη, είναι σαν ένας άνθρωπος μέσα σε έναν κουβά ο οποίος προσπαθεί να ανυψωθεί μαζί με τον κουβά τραβώντας το χερούλι."
Με μια απλή ανάλυση της πραγματικότητας που ζούμε, γίνεται άμεσα αντιληπτό πως η χώρα και το κράτος είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η χώρα βρίσκεται σε μια μέγγενη αλληλοεξαρτώμενων συμφερόντων του Ελληνικού κράτους και του υπερκράτους των Βρυξελλών. Ο διαχωρισμός του κράτους και της χώρας στην αντίληψη του πολίτη είναι ζωτικής σημασίας στοιχείο για την όποια ανάπτυξη μπορεί να επιτευχθεί στην Ελλάδα.
