Ο λαός του ΠΑΣΟΚ λέει ο ένας, η Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη λέει ο άλλος και αρχίζω να ζαλίζομαι. Έχουμε μια τάση να λέμε μεγάλες κουβέντες που δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα όταν θέλουμε να δώσουμε βάρος και έμφαση στην επιχειρηματολογία μας, έτσι;
Τι σημαίνει "ο λαός του ΠΑΣΟΚ"; Έχει κάποιους τίτλους κυριότητας το ΠΑΣΟΚ επί μερίδας πολιτών και αν ναι γιατί δεν τους κάνει μήνυση τώρα που του γυρίζουν την πλάτη και πάνε αλλού; Και με ποια λογική είναι "λαός του ΠΑΣΟΚ" όσοι έμειναν σε έναν βαθιά διεφθαρμένο οργανισμό και δεν είναι όλοι οι υπόλοιποι που έφυγαν; Ας αφήσουμε λοιπόν τις μεγαλοστομίες, μεταξύ μας είμαστε και γνωριζόμαστε καλά τόσα χρόνια. Δεν είμαστε δα και Κίνα. Δέκα ψωροεκατομμύρια χωριό είναι η Ελλάδα.
Αν λοιπόν ακούγονται όμορφα λόγια για τους μέχρι πέρυσι "βλάκες που ψηφίζουν τα λαμόγια" είναι επειδή ...ψηφίζουν και σε ένα εξάμηνο πάνω – κάτω έχουμε εκλογές στις οποίες αποφασίσαμε να κατέβουμε, ναι; Ναι! Πάμε τώρα παρακάτω.
Είναι μονόδρομος η συνεργασία και η σύγκλιση στον χώρο μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ; Όχι, αγαπητοί μου. Δεν είναι. Είναι ευκταία και επιθυμητή από πολλούς εξ ημών εξέλιξη αλλά δεν είναι μονόδρομος. Είναι μια ανάγκη επίσης όταν το σκοπούμενο είναι η μεγιστοποίηση της κοινοβουλευτικής παρουσίας ή η ίδια η εκπροσώπηση σε κοινοβούλια ή σε Οργανισμούς Αυτοδιοίκησης. Μονόδρομος πάντως δεν είναι. Μπορεί να επέλθει σύγκλιση όλων όσων κινούνται στο χώρο, όπως αυτός περιγράφηκε παραπάνω; Όχι. Ξεκάθαρα και κάθετα, όχι. Κάποιοι θα θελήσουν να συνεχίσουν μόνοι, άλλοι δεν θα θελήσουν να συνταξιδέψουν με κάποιους ενώ τρίτοι θα προτιμήσουν τη σιγουριά ενός εκ των δύο μεγάλων πόλων. Είναι εθνική ανάγκη η δημιουργία ενός ισχυρού τρίτου πόλου; Όχι, δα. Είναι εθνική ανάγκη κατά την άποψή μας αλλά αντικειμενικότητα σε αυτόν τον τομέα δεν υπάρχει.
Αφού ξεκαθαρίσαμε τα πράγματα, ας δούμε τη σκακιέρα μπροστά μας.
Για εμάς που κινούμαστε στον σχηματικά ορισμένο αυτό χώρο η ενότητα είναι ζήτημα επιβίωσης. Η συρρίκνωση των ποσοστών, ο πολυκερματισμός, η επίθεση του ανορθολογισμού, η διαρκής οπισθοδρόμηση μας θλίβουν και μας ανησυχούν. Δεν είμαστε ένα, δεν συμφωνούμε σε όλα, δεν επιδιώκουμε τα ίδια και με την ίδια ένταση όμως, διάολε, ένα ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο μπορούμε να το βρούμε. Πώς όμως; Πώς θα το καταφέρουμε όταν στον ίδιο χώρο κινούνται μεν οι πάντες αλλά κυριαρχεί ένας σκουριασμένος, αρτηριοσκληρωτικός και πολύπειρος κομματικός μηχανισμός που στηρίζει το οικοδόμημα ενός βαθιά συστημικού και φθαρμένου κόμματος; (Ξεκαθαρίσαμε νομίζω ότι επ ουδενί ταυτίζεται το κόμμα με τους ψηφοφόρους). Πώς θα το καταφέρουμε όταν τις καλές καρέκλες του χώρου γλυκοκοιτάζουν και τους τρέχουν τα σάλια διάφοροι πρώην διαφόρων βαθμίδων συνταξιοδότησης ή πολιτικής αδράνειας; Πώς θα αποφύγουμε την υποκίνηση, την χειραγώγηση, την εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων;
Μόνο μέσα από ξεκάθαρες αρχές και με την υιοθέτηση ανοιχτών και διάφανων διαδικασιών που θα παραδίδουν την πρωτοβουλία στους πολίτες και όχι σε 10 μύστες οι οποίοι λειτουργούν στο όνομα των πολιτών.
Η ευκαιρία για κάτι νέο είναι – και ήταν – εδώ. Νέο όχι με ηλικιακά κριτήρια ούτε με κριτήρια αποδοχής ή απόρριψης προσώπων. Νέο ως νοοτροπία, ως τρόπο λειτουργίας, ως ορμή και φρεσκάδα ιδεών. Ως δυνατότητα να εκφράσει την εποχή του και τους ανθρώπους της. Νέο ως δυναμική. Όταν αυτό δημιουργηθεί, θα οδηγήσει σε διάλυση ή στην αφάνεια όλα τα παλιά και θα καταλάβει την θέση που επιθυμούμε. Διαφορετικά, θα φτιάξουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ του κέντρου, ένα κακέκτυπο ενός κακού ΠΑΣΟΚ. Αυτό θέλουμε; Εγώ, όχι. Μπορεί να αναγκαστώ να το ψηφίσω αλλά την αποδοχή μου δεν θα την έχει ποτέ.
