Θα μπορούσε κανείς με τις ώρες να απαριθμεί τους νόμους-εκτρώματα, που ψηφίστηκαν από τη Βουλή μας επί των ημερών του κ. Χαραλάμπους Αθανασίου στο Υπουργείου Δικαιοσύνης και διασύρουν τη δικαιοσύνη. Ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα συμπεριλάβει στις λαμπρές στιγμές της ιστορίας μας τα πεπραγμένα εν λόγω προσώπου στο ανωτέρω αξίωμα. Και όχι άδικα!
Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις αλλαγές στη νομοθεσία για το πόθεν έσχες πολιτικών προσώπων, με τις οποίες απαλλάσσονται τα πρόσωπα αυτά για ανακριβείς δηλώσεις τους στο παρελθόν; Την απαλλαγή από κάθε ευθύνη των διοικήσεων δημοσίων ή ιδιωτικών επιχειρήσεων ή ΜΚΟ, που επιχορηγούνται από το Δημόσιο; Το πρόσφατο ν/σ για τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, που καταργεί την εξέταση μαρτύρων στο ακροατήριο της πολιτικής δίκης και εξοπλίζει με σκανδαλώδη προνόμα τις τράπεζες στη διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης ;
Παρά το θεσμικό του ρόλο, ο κ. Αθανασίου αδιαφόρησε επιμελώς για το διασυρμό της δικαιοσύνης από τα παραπάνω νομοθετήματα. Θυμίζουμε, ότι πρόκειται για δικαστικό λειτουργό, ο οποίος υπήρξε πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων επί σειρά ετών, είχε κληθεί πολλές φορές να κρίνει νόμους από έδρας και, συνεπώς, εγνώριζε πολύ καλά, πόσο ασύμβατοι με κάθε έννοια δικαίου είναι ορισμένοι εξ αυτών. Αλλά ως Υπουργός Δικαιοσύνης ουδέποτε προέβαλε την παραμικρή αντίρρηση σε ό,τι αφορά τη συμβατότητα των νομοσχεδίων, που έφερε προς ψήφιση στη Βουλή, με τις σύγχρονες αρχές του δικαίου. Ούτε σκέφτηκε να ζητήσει την τροποποίηση ορισμένων νόμων, που ψηφίστηκαν, προτού αυτός αναλάβει τα σημερινά καθήκοντά του, και περιορίζουν την άσκηση δικαιωμάτων των ιδιωτών π.χ. κατά των Ο.Τ.Α. ή του Επικουρικού Κεφαλαίου.
Μέχρι που ο κ. υπουργός αντέδρασε, επιτέλους, σε πρόταση για σχέδιο νόμου. Αλλά η αντίδρασή του αφορούσε την πρόταση για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Και ήταν εντελώς αρνητική. Μην ψάξετε για λογική επιχειρηματολογία στην αντίδρασή του, διότι πολύ απλά λογική δεν υπάρχει. Οι αντιρρήσεις του αφορούν την αντίθεση της επέκτασης αυτής, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του, στις παραδόσεις, τις δομές μας και τη φύση του ανθρώπου (!!!!). Επικαλέστηκε και την ΕΣΔΑ, λέγοντας ότι η επέκταση του συμφώνου συμβιώσεως έρχεται σε αντίθεση με αυτή. Όταν του υπενθύμισαν, όμως, ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο και η Ελλάδα έχει ήδη καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για τη μη επέκταση και στα ομόφυλα ζευγάρια, αρκέστηκε να υπαινιχθεί, ότι δεν υπάρχει λόγος βιασύνης. Με άλλα λόγια, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε και παραπομπή του θέματος στις καλένδες, μήπως και ξεχαστεί!
Κουβέντα, βέβαια, για το ενδεχόμενο να φέρει προς ψήφιση, με τη διαδικασία του ξαφνικού θανάτου, ένα ν/σ για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, όπως κάποτε απαλείφθηκε το θρήσκευμα από τις ταυτότητες! Κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο στο δικό του κόσμο. Δεν είναι θέμα νομιμότητας αλλά αντιλήψεως. Ο άνθρωπος ήταν ξεκάθαρος. Δεν το συζητά, δεν το διανοείται και δεν υπάρχει λόγος να το ρωτήσουμε, τι ακριβώς πιστεύει για την ομοφυλοφιλία. Μπορεί κανείς εύκολα να μαντέψει την απάντησή του.
Ο κ. Αθανασίου εκφράζει με τον πιο πικρό τρόπο την αντίληψη αυτής της κυβέρνησης. Από τη μια δείχνει προσβλητικά αδιάφορος μπροστα στην καταστρατήγηση κάθε έννοιας δικαίου και αδιαφορεί για τις υποχρεώσεις της χώρας μας βάσει διεθνών συμβάσεων πολλώ δε μάλλον για τις καταδικαστικές αποφάσεις σε βάρος της Ελλάδος εξαιτίας της αδιαφορίας της γι’ αυτές τις υποχρεώσεις. Ενίοτε συνεργεί στην καταστρατήγηση αυτή και ο ίδιος με τα εξαιρετικά νομοσχέδιά του. Από την άλλη, παραμένει πιστός θιασώτης όσων αυτός και οι ομοϊδεάτες του εννοούν ως «παραδόσεις», τις οποίες τοποθετούν πάνω από το δίκαιο και το νόμο, και αντιμετωπίζει με βδελυγμία το ενδεχόμενο νομοθετικής πρωτοβουλίας, που θα καταδείκνυε μια κάποια συμπόρευση της χώρας μας με τις εξελίξεις στις ατομικές ελευθερίες. Σίγουρα, πάντως, στις προτεραιότητές του δεν εντάσσεται να πάψει να διασύρει (και αυτός) την Ελλάδα.
