Ποίημα που του λείπει η χαρά αφιερωμένο σε γυναίκα υπέροχη δωρήτρια πόθου και γαλήνης

αφού το θέλεις

γυναίκα αρμονική κι ωραία

έτσι καθώς ένα βράδυ του Μαϊού ετοποθέτησες απλά κι ευγενικά μιαν άσπρη ζωντανή γαρδένια

ανάμεσα στα νεκρά λουλούδια

μέσα στο παλιό –ιταλικό μού φαίνεται– βάζο με παραστάσεις γαλάζιες τεράτων και χιμαιρών

Ποιος ξέρει τι θα συμβεί αύριο,

ή ποιος έμαθε ποτέ τι συνέβη χτες,

Τα χρόνια μου χάθηκαν εδώ κι εκεί, σε δωμάτια, σε τραίνα,

Σε όνειρα

Ο χαρταετός

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.

Τα ύψη μού άρεσαν ακόμη και όταν
έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη
ώρες και ώρες.

Θαρρούσα ως τώρα, φίλοι μου καλοί,

Θαρρούσα –ως τώρα–

πως όλα βάδιζαν στη γη

με το αληθινό τους χρώμα.

Η Γ. και η μικρή της αδερφή Π. βρίσκονται στο δωμάτιό τους και παίζουν.

Κάποια στιγμή ακούγονται φωνές.

Οι φωνές γίνονται τσιρίδες και οι τσιρίδες κλάματα.

Πηγαίνω προς το δωμάτιό τους. Η μικρή Π. έχει στεναχωρηθεί επειδή η Γ. δεν της δίνει να παίξει με εκείνο το πορτοκαλί το μπουκαλάκι που βγάζει σαπουνόφουσκες, ενώ το δικαιούται αφού το δικό της έχει χαλάσει.

Μη μου μιλάς για κόλαση
την έχω ζήσει όλη
μην μου μιλάς για ουρανούς
για θειο περιβόλι

Αν αναζητήσει κανείς το λήμμα «ευτυχία» («happiness») στη Wikipedia, θα βρει έναν μάλλον συμβατικό ορισμό λίγων γραμμών περί μιας πνευματικής ή συναισθηματικής κατάστασης. Για τη σύνταξη αυτού του ορισμού η σελίδα χρειάστηκε να περάσει από επεξεργασία περίπου 3.300 φορές, ένας αριθμός στον οποίο αντανακλάται μια πραγματικότητα: δεν είναι ποτέ απολύτως σαφές για τι ακριβώς μιλάμε όταν μιλάμε για την ευτυχία.

Δεν διαπιστώνω τίποτα καινούργιο· πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, ο Αριστοτέλης είχε σχολιάσει στα Ηθικά Νικομάχεια ότι, ενώ οι περισσότεροι συμφωνούν πως η ευδαιμονία είναι το πιο σπουδαίο αγαθό, ο καθένας αναφέρεται σ’ αυτήν εννοώντας κάτι διαφορετικό.

Κάνετε λάθος, κύριε, το πλοίο μας ταξιδεύει, μ' όλη την ταχύτητα.

Το Ζοντερζέε όμως, είναι μια νεκρή θάλασσα, ή σχεδόν νεκρή.

Δεν ξέρει κανείς πού αρχίζει και πού τελειώνει, με τις επίπεδες όχθες της, χαμένες μεσ' στην ομίχλη.

Προχωρούμε δίχως καθυστέρηση, δεν μπορούμε όμως να υπολογίσουμε την ταχύτητά μας.

«Ταξίδεψε.

Γνώρισε τη μελαγχολία των ατμόπλοιων, το κρύο ξύπνημα κάτω από την τέντα, τη ζάλη από τα τοπία και τα ερείπια, την πικρία των όμορφων συναναστροφών που διακόπηκαν.

Επέστρεψε.

Τι θα πουν οι γείτονες, ρωτάει η ηρωίδα. Τη σηκώνει αγκαλιά, οι γείτονες είναι νεκροί, της λέει. Αντρζέι Ζουλάφσκι.

Πολωνικός εξπρεσιονισμός, κάμερα στην άσφαλτο και σέρνεται. Ψηλός, μαυροντυμένος ήρωας.

Την έχει αγκαλιά, τη στροβιλίζει. Δεν ζαλίζεται. Οι γείτονες μαζεύουν υπογραφές να διώξουν τη μετανάστρια από το υπόγειο.