Κάποτε, όπως γνωρίζουμε, το πρωταρχικό μέλημά μας ως άνθρωποι, ήταν να επιβιώσουμε. Η, εν λόγω, ροπή (προς την επιβίωση) υφίσταται μέχρι και σήμερα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η αντίδραση μάχης ή φυγής να εξακολουθεί να ενεργοποιείται όταν αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο. Αυτό μας κάνει να φοβόμαστε, και όταν φοβόμαστε τείνουμε να προσπαθούμε να ελέγξουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.

Σήμερα το πρωί σηκώθηκα απρόθυμα απ’ το κρεβάτι –δεν ήθελα καθόλου να σηκωθώ. Ήταν η αρχή ενός πολύ δύσκολου διημέρου. Ευχήθηκα να είχα υπερδυνάμεις. Χαζές υπερδυνάμεις.

Να μπορώ να κάνω skip το διάστημα μέχρι αύριο βράδυ. Να γίνουν όσα πρέπει να γίνουν, να κάνω ό,τι πρέπει να κάνω, αλλά να μην το θυμάμαι, να πάω κατευθείαν στο «Τετάρτη- απόγευμα».

Κι αλήθεια ήταν δύσκολη μέρα. Με πήγε τρέχοντας ως τι δέκα το βράδυ.

Σαν τέλειωσε, αυτή η κουραστική μέρα, έκατσα στο μπαλκόνι. Άνοιξα μια Άλφα Weiss, έβαλα για μεζέ γίγαντες, και το youtube να παίζει Rolling Stones.

Και περίμενα να εμφανιστεί το φεγγάρι –που αργεί όλο και περισσότερο να ανατείλει μετά την πανσέληνο.

Ο άνθρωπος μια μέρα των ημερών, πρέπει να μάθει να χτίζει όνειρα, εκεί που οι ελπίδες τελειώνουν.

Τα πράγματα έχουν τη δική τους ζωή, φτάνει μόνο να ξυπνήσεις την ψυχή τους.

Αισθάνθηκε ξεχασμένος, όχι με την επανορθώσιμη λησμονιά της καρδιάς, αλλά με την σκληρή και αμετάκλητη λησμονιά του θανάτου.

Tις συνέπειες της συναναστροφής με γκρινιάρηδες, μονίμως θυμωμένους ανθρώπους, με κόσμο που ποτέ δεν έχει μία καλή κουβέντα να πει για κανέναν, τις γνωρίζουν όλοι.

Ο αρνητισμός, η απαισιοδοξία, η πίστη στο ότι κάτι κακό θα συμβεί, μπορεί να καταβάλλει ακόμη και τον πιο δυνατό χαρακτήρα, μπορεί να χαλάσει τη μέρα ενός ολόκληρου γραφείου, μπορεί να σκεπάσει την πόλη...

«Μας έκαναν να πιστέψουμε πως η αληθινή αγάπη, η δυνατή, συμβαίνει μόνο μια φορά, το πιθανότερο πριν τα 30 μας.

Δε μας είπαν ποτέ πως η αγάπη δεν είναι κάτι που μπορείς να προκαλέσεις ούτε έχει χρονοδιάγραμμα.

Οἱ πρῶτες παπαροῦνες τοῦ Μάη
ραμφίσανε μέ αἵματα τῆς ἄνοιξης
τό λαχουρί φουστάνι.

Ι

Τελείωνε ο Νοέμβρης όταν σε βρήκα. Ο ουρανός ήταν γαλάζιος και τα δέντρα καταπράσινα. Εγώ λαγοκοιμόμουν για ώρα, κουρασμένη απ’ το να σε περιμένω, πιστεύοντας πως δεν θα ερχόσουν ποτέ.

Σε όλους έλεγα: κοιτάχτε το στήθος μου-βλέπετε;- η καρδιά μου πάει να μαραθεί, πεθαμένη, άκαμπτη. Και σήμερα, λέω: δείτε το στήθος μου: η καρδιά μου είναι κόκκινη, γεμάτη χυμούς και θαύματα.

Ένας παπάς
από τ’ αντικρυνό παράθυρο
κοιτάζει που κοιμάμαι.
Θέλει να διαπιστώσει
πού έχω τα χέρια μου,
πάνω ή κάτω από το προσκεφάλι.

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο

Η κραυγή της κουκουβάγιας γδέρνει τη σιγαλιά.
Φράχτες οι κουρτίνες και πίσω τους
οι βραγιές βολεύουν σε στρωτές σειρές.
Σε λίγο θ’ αναστατωθούν.