Υπαίθρια ομιλία. Ένας Προεστός της πόλης απευθύνεται στο κοινό.

«Συμπολίτες μου και ξένοι επισκέπτες, ένα άγνωστο κακό έχει πρόσφατα χτυπήσει την πόλη μας. Δεν είναι πόλεμος, δεν είναι γενοκτονία και η ζωή συνεχίζεται για πολλούς από σας ανέφελη κι ευτυχισμένη όπως πριν. Όμως πρέπει να ξέρετε πως έτσι, στα ξαφνικά, άνθρωποι αρχίζουν να πεθαίνουν μέσα στα σπίτια, μέσα στις εκκλησίες, στις γωνίες των δρόμων, στις πλατείες, χωρίς να εμφανίσουν συμπτώματα αρρώστιας και χωρίς καμία φανερή αιτία.

Όχι μόνο τ`αθώα παράπονα

Που αναποδογυρίζουνε με μια κλοτσιά στο στήθος

Όχι μόνο οι φωνές, που τις ξαπλώνουν στις πλατείες

Όχι μόνο οι ανύποπτοι ενθουσιασμοί

Τόσο είναι το πάθος μου της ζωής
που θα μπορούσα να πεθάνω.

«...η έλλειψη μνήμης είναι ένα από τα ψυχολογικά προτερήματα τούτης της χώρας.

Είναι η αυτοάμυνά της και η άμυνα πολλών ανθρώπων...

Να αφουγγράζεσαι το κύμα της θάλασσας κι ο χτύπος της καρδιάς σου, να χει το ίδιο τέμπο.

Να πλάθεις όνειρα να τα σκορπάς στο κύμα, για να τα βρίσκουν οι απελπισμένοι τούτου του κόσμου.

ΑΠΟΔΡΑΣΗ 

«Δεν υπάρχει κελί που να μην τρυπιέται.

Δεν υπάρχει φυλακή που δεν μπορείς να δραπετεύσεις.

Δεν υπάρχει σκλαβιά που να εμποδίζει την ελευθερία σου.

Βιάζονταν πολύ να φιληθούν. Μπήκαν στο σπίτι. Κλείδωσαν.

Τις δυο καρέκλες τις άφησαν στον κήπο. Όσο έλειπαν

τα πουλιά οικειοποιήθηκαν τις καρέκλες τους, τις έκαναν

Δεν έχω ανάγκη από χρήματα.

Έχω ανάγκη από αισθήματα,

από λέξεις, από λέξεις σοφά διαλεγμένες,

Λυπήσου με, Θε μου, στο δρόμο που πήρα,

χωρίς, ως το τέλος, να ξέρω το πώς,

–χωρίς να’ χω μάθει, με μια τέτοια μοίρα,

ποιο κρίμα με δένει, και ποιος ο σκοπός!

Mην πεις στην κόρη σου ότι έχασε κιλά.

Ούτε ότι πήρε κιλά.

Απλά μίλα της για το πώς λειτουργεί το σώμα της.