… Κι αν πάθω αλτσχάιμερ και σε ξεχάσω;
Αν η γεροντική άνοια μου πάρει τα λογικά και δεν σ' αναγνωρίζω;
Αν, παραπληγικός, δεν μπορώ να κρατώ στα δάχτυλα τις φωτογραφίες σου;

Ἦταν ἀκόμη σκοτάδι ὅταν ξύπνησε ὁ Σκροῦτζ. Νόμισε πὼς τὸ ρολόι εἶχε σταματήσει, θυμόταν ὅτι ἔπεσε νὰ κοιμηθεῖ μετὰ τὶς δυό. Τὸ ρολόι χτύπησε μία ἀκριβῶς.

Ἀμέσως, μιὰ λάμψη δυνατὴ πλημμύρισε τὴν κρεβατοκάμαρα. Ὁ Σκροῦτζ ἀνασηκώθηκε καὶ τότε εἶδε ἐμπρός του μιὰ περίεργη ὀπτασία. Εἶχε τὸ ἀνάστημα, τὸ πρόσωπο, τὰ χέρια ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ, ἀλλὰ τὰ μαλλιά της ἦταν ὁλόλευκα ὅπως ἑνὸς γέρου. Ἀπὸ τὸν ὦμο, πάνω ἀπὸ τὸ λευκό, κοντὸ χιτώνιό της, κρεμόταν μιὰ γιρλάντα λιόπρινο, σύμβολο τοῦ χειμῶνα.

Τις οπώρες της μέρας κλώσσησ’ η γη
Μια γυναίκα μια μόνη δεν κοιμάται
Τα παράθυρα κλειστά.
Μια γυναίκα κάθε νύχτα
Ταξιδεύει στο μεγάλο μυστικό.

1- Πιστεύω ότι το σύγχρονον αστικόν καθεστώς κατέστη ανίκανον να ρυθμίσει τας συγχρόνους ανάγκας και ανησυχίας του κοινωνικού συνόλου.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ.-Στηρίζεται εις την άνισον κατανομήν του πλούτου, εις την ασύστολον εκμετάλλευσιν των εργαζομένων τάξεων υπό αρπακτικής ισχυρώς ωργανωμένης κεφαλαιοκρατίας.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΣ.-Η ολοένα καταρρέουσα ηθική βάσις εις τας σχέσεις μεταξύ των ατόμων, παραλύει οιανδήποτε, εντός του αστικού καθεστώτος, προσπάθειαν όπως στηριχθή επί ηθικών αρχών ατομική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή των ανθρώπων.

Τι είναι ο Έρως, διηρωτάτο η Υβόννη εν απογνώσει. Διατί να είναι τόσον δύσκολος η ολοκλήρωσίς του; Διατί να προκαλή τόσους πόνους και τόσας πικρίας, ενώ είναι το μεγαλύτερον αγαθόν, το μεγαλύτερον δώρον που εδόθη εις τους ανθρώπους, η μεγαλυτέρα απόλαυσις, η βαθυτέρα ευτυχία. Τί είναι αυτό που μετατρέπει τον Έρωτα, από Παράδεισον ηδονών, εις Κόλασιν μαρτυρίων; Τι είναι αυτό που μετατρέπει το μέλι εις χολήν; Τι είναι αυτό που κάμνει τον ατυχή ερωτευμένον να υποφέρη, υπό ορισμένας συνθήκας, τόσον; Τι είναι αυτό που ώρες-ώρες κάνει το αίμα το ζεστό να γίνεται μέσα στις φλέβες πάγος; Τ

Εκείνη την πόλη δεν την κατοικούσαν άνθρωποι, όπως όλες τις άλλες πόλεις του πλανήτη.

Σ΄εκείνη την πόλη κατοικούσαν πηγάδια. Πηγάδια ζωντανά… αλλά πηγάδια.

Τα πηγάδια διέφεραν μεταξύ τους, όχι μόνο ως προς τον τόπο όπου είχαν ανοιχτεί, αλλά και ως προς το στόμιο (το άνοιγμα που τα συνέδεε με τον εξωτερικό κόσμο).

Όταν εμπλέκεσαι σε μια αλληλεπίδραση με έναν «δύσκολο» άνθρωπο, μπορεί να νιώθεις ότι τα λόγια του είναι μια σκόπιμη προσωπική επίθεση. Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει. Η αντίδραση και η συμπεριφορά του δεν αφορά εσένα. Αφορά αυτόν.

«Οι κερασιές θ ανθίσουν και φέτος… και φέτος θα γεμίσουν γλυκούς καρπούς, άνθη και φύλλα, και μοσκοβολιά.

Κι όλα θα γίνουν όπως πάντα.

Ακούς πρῶ­τα τα πέ­τα­λα τοῦ ἀ­λό­γου στὴν ἄ­σφαλ­το, κοι­τά­ζεις ἀ­π’ τὸ πα­ρά­θυ­ρο, ἀ­πί­στευ­το, ὁ Δὸν Κι­χώ­της, ὁ ἥ­ρω­ας τῶν παι­δι­κῶν σου χρό­νων, στέ­κε­ται ἐ­κεῖ, στὸ πε­ζο­δρό­μιο καὶ πε­ρι­μέ­νει νὰ τοῦ ἀ­νοί­ξεις.

Σκου­πί­ζεις γρή­γο­ρα τὰ δά­κρυ­α, κα­τε­βαί­νεις μὲ τὶς παν­τό­φλες, ἦρ­θες τὴν κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή, γεν­ναῖ­ε ἱπ­πό­τη, δὲν ἀν­τέ­χω ἄλ­λο, ὁ δι­ευ­θυν­τής μου μὲ κά­νει κά­θε μέ­ρα σκου­πί­δι, τὰ ξέ­ρω ὅ­λα εὐ­γε­νέ­στα­τη δέ­σποι­να, ἂς μὴ χά­νου­με και­ρό.

Πάντα για πρώτη φορά
Μετά βίας σε γνωρίζω εξ όψεως
Επιστρέφεις εκείνη την ώρα της νύχτας σε ένα σπίτι
πλάγια απ' το παράθυρό μου