ΑΥΝΑΝ ΚΑΙ ΚΑΪΝ

τις γαρ ταύτην όδόν ηγεμονεύσει;

Όλοι οι άντρες είμαστε αυνάνες. Εκείνος ο άντρας που δε δέχεται τούτο το κατηγόρημα είναι ο κατεξοχήν αυνάνας. Αυτός πια είναι που αυνανίζεται με χέρια και καθρέφτες.

Γράφω πάντα πρωί. Γράφω πάντα λυπημένη.
Αισθάνομαι ένα κενό και αυτόματα έρχεται το ποίημα σαν φάρμακο.

Το δρόμο πλάι στη θάλασσα περπάτησα
που `κανε κάθε μέρα η ποδηλάτισσα.

Σ’ ένα στενορύμι με κουρασμένα πέτρινα σπίτια καθότανε κείνη, και στ’ αντικρινό κουρελόσπιτο με τη φαγωμένη σκεπή, εγώ.

Ήταν ξανθιά. Πήγαινε στην Τρίτη του σκολειού. Είχε τα χέρια της γιομάτα μελάνια και τα τετράδιά της γιομάτα μηδενικά.

Για την αλήθεια οι πιο πολλές μελανιές του χεριού της ήταν απ’ τη βέργα του δασκάλου παρά απ’ την καλαμαριά της –μα ας είναι…

Ἔρθης δὲν ἔρθης, ἐγὼ θὰ σύρω
τ’ἀργὰ τὰ πόδια γοργὰ ὡς ἐκεῖ,
τὸ κουρασμένο κορμὶ νὰ γείρω
στὴν ἔρμη πέτρα τὴ μυστική.

Ας μην καθήσουμε να μετρήσουμε
Ποιανού δάκρυα ήταν πιο ζεστά.
Μπορεί πιο ζεστά να’ ναι κείνα
Που δε χύθηκαν ακόμη.

[…] Σήμερα που όλα ωθούν τους νέους να αγαπηθούν ελεύθερα, εκείνοι λες και αρνούνται.

Οι γονείς τούς προτρέπουν να ζευγαρώσουν, τους επιτρέπουν να ζουν ένα ειδύλλιο ελεύθερα, στα σχολεία γίνεται σεξουαλική ενημέρωση, η τηλεόραση τους τα φανερώνει από το πρωί μέχρι το βράδυ όλα και τα πιο σκανδαλιστικά, οι αφίσες στους δρόμους κρέμονται ερεθιστικές κι όμως…

Κάθε άνθρωπος με το να κάνει το καλό η το κακό, εξασκεί τη δύναμη του σε άλλους... και δεν ζητά τίποτε περισσότερο. Κάνοντας το κακό, εξασκείς τη δύναμη σου σ' όλους εκείνους που είσαι αναγκασμένος να τους κάνεις να την νοιώσουν, να την αισθανθούν, γιατί το κακό, ο πόνος δηλαδή, για τον σκοπό αυτό, είναι ένα μέσο περισσότερο αισθητό από την ηδονή.

Εριστική διαλεκτική είναι η τέχνη να αντιπαρατίθεσαι με τέτοιο τρόπο ώστε να κατακτάς το δίκιο σου per fas et nefas [με δίκαια και άδικα μέσα].

Η αντικειμενική αλήθεια ενός λογισμού και η αποδοχή της από τους φιλονικούντες και τους ακροατές (τους αποδέκτες της διαλεκτικής) είναι δύο πράγματα διαφορετικά.

Πίστευαν και οι δυο ακράδαντα
ότι ένα ξαφνικό πάθος τους ένωσε.
Μια τέτοια βεβαιότητα είναι ωραία,
αλλά η αβεβαιότητα είναι ακόμη πιο ωραία.