Εκτός πια και δεν ημπορεί. Είναι δηλαδή ανίκανος, όπως ήταν ο Καζαντζάκης. Σύμφωνα τουλάχιστον με τη μαρτυρία της γυναικαδέλφης του 'Ελλης Αλεξίου. Ή είναι αμποδεμένος, όπως ήταν ο ήρωας του Παλαμά στο Θάνατος Παλικαριού.
Το ανυποψίαστο είναι ότι σ' αυτή τη μυσταγωγία του αυνανισμού όλοι οι άντρες έχουμε παραστάτισσες και συλλειτουργούς όλες τις γυναίκες. Αυτές αποθεώνουν τις αυνανιστικές μας επιδόσεις.
Ωχού! τι άχαρο ρόλο έμελλε να τους αναθέσει η αγωγή που έλαβαν από την παράδοση, και ο εκφυλισμός που γνώρισε και γνωρίζει το ανθρώπινο γένος μέσα στην προχώρηση της ιστορίας του.
Τίμιε αναγνώστη, μην παραξενεύεσαι. Γιατί το άκρα παράδοξο είναι ακριβώς το άκρα φυσικό.
Δεν είναι φυσικό να βρίσκεις ακίνητη τη γη που πατάς; Και όμως! που είπε ο Γαλιλαίος. Αυτή η γη που φαίνεται ακίνητη, κινείται με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των εικοσιεννέα χιλιομέτρων στο δευτερόλεπτο. Και δεν κάνει μόνο μία, αλλά πολλές κινήσεις και όλες ταυτόχρονα.
Λέμε, λοιπόν, πως όλοι οι άντρες είμαστε αυνάνες. Ωστόσο υπάρχουν και οι ήρεμες εξαιρέσεις. Ο Σολωμός, λόγου χάρη, ή ο άγιος Παπαδιαμάντης που δεν εγνώρισαν τη γυναίκα. Αυτοί δεν είναι αυνάνες. Στέκουνται μακρυά από τούτη τη στιγματική ρετσινιά.
Είναι τόσο ωραίοι άνθρωποι, που δεν ημπορεί παρά να ήσαν και στον ίδιο βαθμό εγκρατείς. Και όταν η ορμονική πλησμονή τους επίεζε, η ερωτική στέρηση ή η πενία όπως τη λέει ο Πλάτων, πρέπει να έβρισκαν τη βούληση να νικήσουν τον πειρασμό, και να μην ξεπέσουν στη «δουλειά του χεριού», στο έργο του χεριού ή το χειρονργεϊν, που λέει ο Διογένης Λαέρτιος για το Διογένη Σινωπέα.
Μια φορά, γράφει ο Λαέρτιος, ξεβρακώθηκε καταμεσίς στην Αγορά της Κορίνθου ο κυνικός Διογένης, άνοιξε τα σκέλια του, και λαγνοβοώντας άρχισε να αυνανίζεται αρειμανίως. "Ωφθη χειρουργών", είναι η έκφραση του Λαέρτιου. (Ωχ, τι βολή για τους μεγαλογιατρούς χειρουργούς φοροφυγάδες).
-Α να χαθείς, παρασάνταλε! δε ντρέπεσαι; του φωνάξανε οι τριγυρινοί.
-Γιατί να ντρέπομαι, μωρέ ζευζέκηδες, τους έκοψε ο Διογένης. Επειδή χορταίνω τη γενετήσια πείνα μου με την τριβή; Μακάρι να μπορούσα να χόρταινα και την πείνα της κοιλιάς μου με τον ίδιο ανέξοδο τρόπο!
Τρομερή απόκριση τρομερού ανθρώπου. Γιατί μια τέτοια πράξη λευτεριάς έχει πετάξει στα άχρηστα το Φρόυντ, τους ψυχαναλυτές, και όλα μας τα συμπλέγματα. Και προφανώς από κάτι τέτοιες επιβολές ημπορεί να καταλάβει κανείς, γιατί ο Νίτσε θεωρούσε τους Κυνικούς σπουδαιότερους από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη.
Ο Σολωμός, λοιπόν, και ο Παπαδιαμάντης μας πρέπει να ζήσανε στην εγκράτεια και στην πειθαρχία. Και το σπέρμα τους, μαζί με την οδύνη της βούλησης τους να μην αυνανίζουνται, πρέπει να τό 'καναν ποίηση και δημιουργία.
Μη ξεχνάμε πως για τις ώρες του γενετήσιου αφόρητου η σοφή φύση έχει επινοήσει την ασφαλιστική δικλείδα της ονείρωξης. Δεν είναι αφύσικος ο άνθρωπος που ούτε συνέρχεται προς το έτερο φύλο, αλλά ούτε και αυνανίζεται. Γιατί στο πρόβλημα η ονείρωξη είναι η καθ' ύπνους ευγενική λύση της φύσης.
Μόνο για το Νίτσε, αυτό το γίγαντα της βούλησης, που δεν εγνώρισε κι αυτός τη γυναίκα, (εκείνο που πιθανώς εγνώρισε για μία μόνο φορά ήταν η σύφιλη), ευρέθηκε το βρώμικο στόμα του Ριχάρδου Βάγκνερ να ειπεί ότι ήταν αυνάνας. Ένας Onanist.
Από το χαρακτήρα του Βάγκνερ όμως ημπορεί κανείς να τα περιμένει όλα.
Δημήτρης Λιαντίνης - Γκέμμα
ΕΚΔΟΣΕΙΣ Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗ
