Η ρητορική μίσους και οι κοινωνικές της προεκτάσεις

Η ρητορική μίσους και οι κοινωνικές της προεκτάσεις

Πριν λίγες μέρες ένα τραγικό γεγονός σημάδεψε τον κόσμο. 52 νεκροί και άλλοι τόσοι τραυματίες από τις σφαίρες κάποιου ο οποίος απ΄ ότι φαίνεται δεν μπορούσε να κατανοήσει την διαφορετικότητα. Ορλάντο 13 Ιουνίου του έτους 2016. Μεσάνυχτα και ο 29χρονος Ομάρ Ματίν, αμερικανός πολίτης αφγανικής καταγωγής εισβάλει σε gay bar της πόλης κι αρχίζει να σκορπάει το θάνατο. Και μόνο η σκέψη προκαλεί φρίκη. Να κάθεσαι αμέριμνος να διασκεδάζεις και ξάφνου κάποιος που ποτέ δεν τον έχεις δει στη ζωή σου να σου την αφαιρεί γιατί έτσι απλά ο άρρωστος ψυχισμός του του υπαγόρευσε την εκτέλεση μιας ακόμη αποστολής κάθαρσης από κάθε τι το μιαρό και ανώμαλο.

Οι έρευνες μιλάνε για επίθεση του Ισλαμικού Κράτους , ενώ άλλοι για την βίαιη αντίδραση ενός φανατικού μουσουλμάνου που δεν μπορούσε να συγχωρήσει τους δυο άντρες που τόλμησαν να φιληθούν μπροστά στη γυναίκα και τα παιδιά του. Όποιος κι αν είναι ο λόγος το γεγονός είναι υπαρκτό και άλλο τόσο θλιβερό.

Η ρητορική μίσους κατά της LGBT κοινότητας δεν είναι κάτι νέο. Υπάρχουν ανάλογες φραστικές επιθέσεις σε πολλές χώρες του κόσμου, κυρίως από ομάδες είτε φανατικών θρησκευόμενων , είτε συντηρητικών πολιτικών παρατάξεων. Και οι δύο έχουν έναν κοινό παρανομαστή. Την βεβαιότητα πως πρεσβεύουν το “ηθικό” και το “φυσιολογικό”. Αυτό τους κάνει να θεωρούν τους εαυτούς τους αυτόκλητους υπηρέτες της κάθαρσης του κόσμου από κάθε τι το ανήθικο και ανώμαλο. Και υπάρχει και κάτι ακόμη χειρότερο που αφορά όλους όσους υποτίθεται έχουμε αφιερώσει τη ζωή μας στην υπηρεσία της διδασκαλίας του μηνύματος της χριστιανικής αγάπης στον κόσμο. Αντί αυτού του μηνύματος κατακεραυνώνουμε αδιάκριτα προς πάσα κατεύθυνση οποιονδήποτε δεν μπορούμε να συμπεριλάβουμε στον αφυδατωμένο από συναισθήματα μίζερο και θρησκόληπτο κόσμο μας. Μας ενοχλεί να βλέπουμε πως μπορούν να υπάρχουν άνθρωποι ευτυχισμένοι ακόμη κι αν έχουν να αντιμετωπίσουν δεκάδες καθημερινά κοινωνικά και όχι μόνο προβλήματα λόγω της δικής τους πορείας μέσα στον κόσμο.

Η αγάπη προς το Θεό περνάει απαραίτητα από την αγάπη προς τον πλησίον. Είναι μονόδρομος. Η εποχή μας δεν αντέχει άλλο μίσος. Κάθε δική μας έκφραση μπορεί να οπλίσει ένα χέρι που θα σκορπίσει το θάνατο. Η ευθύνη όλων όσων εκφράζουμε δημόσιο λόγο, έχοντας την ιδιότητα του θρησκευτικού λειτουργού είναι παραπάνω από μεγάλη. Κανένας μας δεν έχει δικαίωμα να απαξιώνει το πρόσωπο , όποιος κι αν είναι ο τρόπος της ζωής του. Άλλωστε πριν ασχοληθούμε με τη ζωή των άλλων δεν θα έβλαπτε να ρίχναμε μια ματιά πρώτα στη δική μας ζωή, ακόμη κι αν είμαστε σχεδόν σίγουροι πως θα τρομάξουμε.

Όπως αναφέρει ο Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης κ. Thorbjørn Jagland για τη ρητορική μίσους «τα νομικά μέτρα είναι πολύ σημαντικά, αλλά δεν επαρκούν. Η εκπαίδευση είναι η μόνη μακροπρόθεσμη λύση, καθώς μπορεί να προλάβει τη ρητορική μίσους, να καταγγείλει τη ρητορική μίσους και να προωθήσει την αλληλεγγύη προς τα θύματα». Θεωρώ πως οι χριστιανικές Εκκλησίες μπορούνε να συμβάλλουν δημιουργικά προς αυτή την κατεύθυνση, αρκεί να αποποιηθούν το ρόλο του Μεγάλου Ιεροεξεταστή και συνεχίσουν να διδάσκουν το “αγαπάτε αλλήλους”.

 

facebook: π. Ιουστίνος – Ιωάννης Κεφαλούρος, Mth.