Ποτέ δεν ξέρεις τι περνάει κάποιος μέσα του και κανείς δεν πρέπει ποτέ να κάνει υποθέσεις ή κρίσεις.

Όταν βιώνετε μία ψυχική διαταραχή και χαρακτηρίζεστε από υψηλή λειτουργικότητα, συχνά μπορεί να μη ληφθεί σοβαρά η περίπτωσή σας από τους ψυχολόγους, τους ψυχιάτρους και τους άλλους ανθρώπους γύρω σας. Μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν "είστε τόσο άσχημα" όσο κάποιος άλλος ή ότι η διαταραχή δεν πρέπει να είναι τόσο σοβαρή αν είστε σε θέση να έχετε μία καλή λειτουργικότητα. Αυτός όμως είναι ένας επιζήμιος τρόπος για να αντιμετωπίζετε την κατάσταση.

Το κείμενο που ακολουθεί κέρδισε το πρώτο βραβείο στον 1ο Πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό δοκιμίου-έκθεσης με θέμα «Το σχολείο που ονειρευόμαστε».

Αν την απλότητα δεν είχες, πως σ' εσένα
θα συνέβαινε ό,τι τώρα φωτίζει τη νύχτα;

(σ’ ένα στρατιωτικό αντίσκηνο στο μέτωπο)

[…] «Είκοσι άνθρωποι κουβαριασμένοι μες σ’ ένα αντίσκηνο

δε μπορείς να σαλέψεις ούτε τη γλώσσα σου

μα είναι πολλά χέρια να μοιράσεις την πίκρα σου

πολλές οι ανάσες να ξεχνάς τη βροχή.

Μια μέρα γεννήθηκε στη μακρινή Βηθλεέμ ο έρωτας

στην κοιλιά του καρπού λησμονημένος

και του έδωσαν το όνομα Καρπός

Γεννιέται ένας Θεός. Άλλοι πεθαίνουν. Η αλήθεια

ούτε ήρθε, ούτε υπήρξε: το λάθος άλλαξε

έχουμε τώρα μια ανταλλάξιμη αιωνιότητα

κι ήταν πάντα καλύτερο αυτό που συνέβη.

Να 'σαι καλή, να 'σαι καλή, να 'σαι πάντα καλή.

Και πότε - πότε να 'σαι έξυπνη.

Όμως να μην είσαι ποτέ πολύ καλή, ούτε ποτέ πολύ έξυπνη.

Μετρούσε τα χρόνια

Τόσα

Αφαιρούσε

Είναι ειδική η ομορφιά που μπορεί να σου θραύσει το κέλυφος. Μέσα στο κέλυφος βρίσκεται κλεισμένη η βαθιά μυστική χαρά, που όταν ξεχυθεί σε παραλύει. Αυτό το ωοειδές πράγμα, το ντυμένο με κέλυφος, είναι χωμένο κάπου ανάμεσα στην κοιλιά και το στέρνο σου. Και θα πρέπει να ’ναι πολύ μικρό –μικρό μα θαυματουργό– για να μην μπορείς να το ψηλαφείς ούτε και να το αισθάνεσαι. Ίσως να ’ναι και κάπως ευκίνητο, γιατί όταν ξεχύνεται το υγρό του, άλλοτε το νιώθεις πιο υψηλά και άλλοτε πιο χαμηλά, ανάλογα με το πρόσωπο που σου το θραύει.

Εδώ γνωρίζω ηλικιωμένους
που αν τους ρωτήσεις απαντούν
και μόνον τ’ απαραίτητα
σε μια γλώσσα παλιά