Το ότι δεν μπορεί να αποδειχτεί (ακόμα τουλάχιστον) ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός είναι μεγαλοχαφιές της ασφάλειας, δεν σημαίνει πως πρέπει να πάψουμε να σκεφτόμαστε με λογική, ούτε μας απαγορεύει να έχουμε αμέτρητες απορίες και άποψη για τη δράση του. Η υπόθεση 17 Νοέμβρη, για όλους αυτούς που παρακολουθούν τις πολιτικές συνθήκες στη χώρα μας μεταπολιτευτικά, βρωμάει από παλιά. Ή για να ακριβολογώ από τη μέρα που εμφανίστηκε στην οργάνωση ο Κουφοντίνας.
Δεν έχει σημασία τι πιστεύει κανείς για το ρόλο του Κουφοντίνα και πολύ περισσότερο εν τέλει για τα αδέρφια Ξηρού, ούτε θα ήθελα να μοιραστώ προσωπικές εικασίες που δεν μπορούν να αποδειχτούν. Θα σταθώ όμως στην επανεμφάνιση του τρισάθλιου αυτού τυπάκου, που όσο τον βλέπει ή τον ακούει κανείς τόσο τον απομυθοποιεί σαν ένα φόβητρο και δη της εξουσίας. Διάβασα προσεκτικά (όσο μπορούσα), το περίφημο κείμενο που έγραψαν άλλοι για λογαριασμό του και είδα το video με τις δηλώσεις που του υπαγόρεψαν. Το σχόλιο μου έχει να κάνει αφενός μεν με τις ιδεολογικές του ασυναρτησίες και αφετέρου με την κιτς αισθητική ενός fake και κωμικού κατ’ εμέ επαναστάτη. Δώσε βάση Χριστόδουλε τι έχω να σου πω:
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο Μαρξ που προσπαθούσε να δώσει κάποιον ιδεολογικό προσανατολισμό και λόγο επαναστατικής ύπαρξης στην πάλαι ποτέ κραταιά οργάνωση της 17 Νοέμβρη. Δεν είμαι σίγουρος αν έχεις ποτέ ακούσει περί Μαρξ, αλλά τουλάχιστον τόσα χρόνια θα έπρεπε να έχεις μάθει, πως πάνω από οποιαδήποτε άλλη φωτογραφία βάζουμε το κάδρο εκείνου του συμπαθητικού κυριούλη που μοιάζει με το μπαρμπα Στρουμφ. Από κάτω βάλε ό,τι τραβά η ψυχάρα σου, βάλε Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Μπουμπουλίνα, Μαντώ (την Μαυρογένους, μην μπερδεύεσαι), οτιδήποτε τέλος πάντων έχει πάρει το αφτί σου, αρκεί να είναι πιασάρικο.
Ο Καστοριάδης έγραψε ολόκληρες μελέτες και κείμενα, έδωσε αμέτρητες διαλέξεις προσπαθώντας να αμφισβητήσει την επιστημονική ορθότητα του Μαρξ και εσύ το έκανες αυτό μέσα σε ένα βράδυ. Από μη σκεπτόμενο στρατιωτάκι της οργάνωσης εξελίχτηκες σε μεγάλο θεωρητικό των σύγχρονων Επαναστάσεων. Με όλα αυτά τα σπουδαία που σου γράψανε και είπες, ίσως σε καλέσουν να κάνεις καμιά διάλεξη στους ΑΝ.ΕΛ. ή και τη Χ.Α. Τα μεγάλα πνεύματα πρέπει πάντα να συναντιούνται.
Η Ευρώπη (μετά την Αμερική), ήταν το κέντρο των πιο ριζοσπαστικών επαναστατικών ιδεών και οργανώσεων για ολόκληρο τον κόσμο. Τα επαναστατικά κινήματα στη Ναμίμπια, τη Λατινική Αμερική και αλλού, το Κονγκό, την Αγκόλα, το FNL της Αλγερίας, η δραστηριότητα των αναρχικών στην Ισπανία και την Πορτογαλία κατά των καθεστώτων Φράνκο και Σαλαζάρ, ο Μάης του ’68 στο Παρίσι, ακόμα και η Άνοιξη της Πράγας ήταν θέματα που έκαναν την Ευρώπη ένα μεγάλο χωνευτήρι νέων ιδεών και πνευματικών ζυμώσεων και έκαναν τους λαούς να κοιτάξουν λίγο πιο πέρα από το στενό μικρόκοσμό τους. Έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση που σου γράψανε να πεις δεν ζητάει ούτε το ΚΚΕ. Μόνο η Χ.Α. για προφανείς λόγους. Ίσως να μπερδεύεις την Ευρωπαϊκή Ένωση με το "ευρώ" ή το ΝΑΤΟ, αλλά πίστεψέ με δεν είναι το ίδιο. Το ζητούμενο ενός επαναστάτη δεν είναι η εθνικιστική απομόνωση αλλά η διεθνιστική αλληλεγγύη και αποδοχή. Με άλλα λόγια η ένωση και όχι η αποσύνθεση.
Προσπαθώ να φανταστώ τον Τσε Γκεβάρα με βαμμένο μαλλί, νεανικό φούτερ και τον Άρη με ξυρισμένο στήθος για να έχουν πέραση στις νέες γενιές. Αν αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς να κάνουν τις στυλιστικές παρεμβάσεις που προωθείς εσύ, κατάφεραν να βάλουν τη φωτογραφία τους σε κάθε T – Shirt, σώβρακο ή φανέλα, φαντάσου τι έχει να γίνει με σένα τώρα που άγγιξες με τον πύρινο λόγο σου την καρδιά κάθε νέου. Ένα Pop Idol γεννήθηκε, η Επανάσταση πλησιάζει, σώπα όπου να’ ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Για το τέλος άφησα το καλύτερο. Δε βαριέμαι να ακούω ξανά και ξανά την αγαπημένη μου πλέον ατάκα που με τόσο πάθος εσύ αναφέρεις στο 37ο δευτερόλεπτο του video: "Λοιπόν τι περιμένουμε;" Η επαναστατική φλόγα που ξεπετιέται από το στόμα σου, το οργισμένο πάθος σου, η ένταση, ο τόνος και η χροιά της φωνής σου, η αυθόρμητη ερώτηση που συμπληρώνει τη ρητορική σου Χίμαιρα, το βλέμμα και η θυμωμένη ματιά ενός αληθινού επαναστάτη, ανοίγουν τα τσιμέντα από τη βαρύτητα τους και ταυτόχρονα χαράζουν το δρόμο για μια κοινωνία και ένα λαό που δεν προσκυνά, αντιστέκεται, δεν μένει απαθής αλλά αγωνίζεται, διεκδικεί, παίρνει το αντάρτικο τουφέκι του και το στρέφει "σε κάθε ρουφιάνο που φιλοδωρήθηκε από τα ευεργετήματα εκείνων που του έκλεψαν τη ζωή και πούλησαν τα όνειρά του για να βγάλουν κέρδος."
Προτείνω ανεπιφύλαχτα να δεις μια ταινία που κολλάει γάντι στην περίπτωσή σου και μου έδωσες την αφορμή να τη θυμηθώ. Underground λέγεται, αν τη βρεις μεταγλωτισμένη (μια και δυσκολεύεσαι στο διάβασμα), να την πάρεις οπωσδήποτε.
