Μπράβο, όχι μπράβος!

Μπράβο, όχι μπράβος!

Αν έγραφα ένα άρθρο για την επιλογή του Ε. Βενιζέλου να βάλει τον Πύρρο Δήμα στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του 2012, θα έλεγα ότι φαντάζει εξωπραγματικά γελοία. Το ίδιο θα έλεγα και για την επιλογή του Πύρρου Δήμα να δεχτεί μια θέση που, εκτός από τιμητική, είναι και ουσιαστική και απαιτεί προσόντα που μέχρι στιγμής δεν έχει δείξει.

Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου. Το άρθρο αυτό το γράφω για να πω κάτι που από ότι φαίνεται δυσκολεύει πολλούς συμπολίτες μου. Θέλω να πω «Μπράβο, Πύρρο Δήμα! Μπράβο, γιατί όταν είδες ότι ένας βουλευτής κινδύνευε από την επίθεση ενός μπράβου, σηκώθηκες και το σταμάτησες. Μπράβο, γιατί έσωσες την εικόνα του κοινοβουλίου από μια ακόμη μεγαλύτερη ξεφτίλα από αυτή που είδαμε».

Δεν πρόκειται να ακολουθήσουν επικολυρικές παράγραφοι για μεγαλεία ψυχής και άλλα τέτοια. Ο Πύρρος έκανε αυτό που θα έπρεπε να κάνει οποιοσδήποτε. Αλλά δεν το έκανε κανείς άλλος.

Κάποιος θα πει ότι επειδή είναι γυμνασμένος και δυνατός, μπορούσε και το έκανε. Πράγματι, αν στην κίνηση του Μίχου ερχόταν αντιμέτωπος ο τυφλός κ. Κουρουμπλής ή ο υπέργηρος κ. Κακλαμάνης ή ο ζεν κ. Παυλόπουλος, η αξία της ενέργειας θα πολλαπλασιαζόταν. Αν σηκώνονταν 50, 100, 200 βουλευτές, θα μιλούσαμε για μια μεγάλη στιγμή. Ο μόνος που σηκώθηκε όμως ήταν ο Πύρρος. Κι αυτό είναι προς τιμή του.

Τι θα γινόταν αν η  επίθεση του Μίχου πετύχαινε; Σήμερα θα ήμασταν ο περίγελως του πλανήτη. Όλοι θα μιλούσαν ειρωνικά για τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και στο κοινοβούλιό της οι μπράβοι παίζουν ξύλο με τους βουλευτές. Όλοι θα συζητούσαμε για την κατάντια και για το «πώς ούτε ένας δεν σήκωσε το ανάστημά του».

Όλοι; Όχι όλοι. Μην ξεχνάμε ότι οι 450.000 «παραπλανημένοι» συμπολίτες μας, έστειλαν τους ναζί στο κοινοβούλιο ακριβώς γι’ αυτό: «για να ρίξουν μερικές σφαλιάρες και να σφίξουν οι κώλοι», όπως έλεγαν κάποιοι αγανακτισμένοι το 2012. Αυτοί λοιπόν θα πανηγύριζαν. Όπως πανηγύριζαν κάποιοι ελεεινοί με τα χαστούκια του Κασιδιάρη. Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι ναζί θα ήταν και οι μόνοι που πήγαν στη Βουλή και τήρησαν το πρόγραμμά τους (αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Από αυτά μας γλίτωσε μια κίνηση του Πύρρου Δήμα. Ενός ανθρώπου που – μην το ξεχνάμε – φώναζε «για την Ελλάδα» σηκώνοντας 180 κιλά και όχι δέρνοντας μετανάστες. Ενός ανθρώπου που αντιμετώπισε το ρατσισμό και την υποκρισία στο πετσί του και γι’ αυτό η στάση του απέναντι στο Μίχο είχε και αυτό που οι δημοσιογράφοι αρέσκονται να αποκαλούν «πολιτικό συμβολισμό».

Η μέγιστη ανοησία που άκουσα ήταν ότι ο Πύρρος συμπεριφέρθηκε κι αυτός σαν μπράβος. Κι όμως! Η φράση "Κάνε πίσω τώρα! Μην τολμήσεις άλλο βήμα" δείχνει κάποιον που προσπαθεί να αποτρέψει και όχι να χτυπηθεί. Δεν είπε «έλα και θα σου δείξω», δεν κινήθηκε ο ίδιος απειλητικά, όπως θα έκανε ένας μπράβος. Δεν έδωσε ραντεβού έξω για να το συνεχίσουν. Μόνο το σταμάτησε.

Πιθανώς κάποιοι να πιστεύουν ότι όταν πέφτουν σφαλιάρες, το κουδουνάκι του προέδρου της Βουλής είναι αρκετό για να επαναφέρει την τάξη. Πιθανώς για κάποιους η χρήση βίας για την προστασία της ζωής να είναι ίδια με τη βία που την απειλεί. Δεν είναι περίεργο το μπέρδεμα στη χώρα που «βία είναι τα μνημόνια», αλλά δεν παύει να είναι μπέρδεμα.

Η στάση του Πύρρου έδειξε ακόμη πόσο θρασύδειλοι είναι αυτοί οι τύποι. Όταν είναι 5-10 μαζί και το θύμα τους είναι αδύναμο, ο τσαμπουκάς ξεχειλίζει. Όταν είναι ένας με έναν όμως, τα φρένα λειτουργούν θαυμάσια. Για τέτοια τιμή μιλάμε!

Για όλους αυτούς τους λόγους, θέλω να πω μπράβο στον Πύρρο Δήμα για την κίνησή του να σταθεί δίπλα σε έναν πιο αδύναμο σωματικά βουλευτή.