Το λεγόμενο σύστημα όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε αναγκάζει σε προσαρμογή τον οποιονδήποτε η ενίοτε προσαρμόζεται και το ίδιο στα νέα δεδομένα χάριν επιβίωσης.
Η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από πολιτικές θεωρίες, ρομαντικού τύπου επιδιώξεις και πασπαλισμένες με ουτοπική χρυσόσκονη επαναστατικές βλέψεις με στόχο κοινωνικές ανακατατάξεις.
Είχαμε την ευκαιρία να δούμε στην πράξη (και στην Ελλάδα) ότι οι πολιτικές ανοησίες ειδικά οι αριστερόστροφες όχι μόνον δε μπορούν να γίνουν πράξη αλλά εν τέλη αποδεικνύονται σκληρότερες και από τις υποτιθέμενες σκληρές. Η κυβέρνηση Α. Τσίπρα θα αποδειχθεί σκληρότερη από τις προηγούμενες. Όχι στη ρητορική μα στην πράξη.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παντρεύτηκε όπως ήταν αναμενόμενο με το σύστημα αλλά και το σύστημα παντρεύτηκε τη νέα κυβέρνηση. Αλληλουποχωρήσεις για την επιβίωση. Πραγματικότητα, ρεαλισμός και πάμε παρακάτω.
Αυτό όμως που συμβαίνει στη χώρα έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό. Την επιβίωση της ιδιότυπης κομματοκρατίας των βολεμένων εξαγορασμένων πολιτών - πελατών. Αυτοί εκλέγουν συνήθως κυβερνήσεις. Οι πιστοί στην ιδεολογία του κρατισμού δεν έχουν πολιτικό χρώμα. Αυτός είναι ο λόγος της υπόγειας πολιτικής σύμπραξης νεοκομμουνιστών του Τσίπρα με την νεοκαραμανλική πτέρυγα. Ο «ιερός» σύνδεσμος του κρατισμού τους ενώνει. Το σύστημα με υποχωρήσεις βρήκε κοινή συνισταμένη με το νέο καθεστώς υπηρετώντας το «δημιούργημα» της μεταπολίτευσης.
Πρώτα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και τώρα η στήριξη της επιλογής του υποψήφιου προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης σφραγίζουν επισήμως τη συνεργασία. Ακομμάτιστη και πιστά προσηλωμένη στο στόχο. Το σύστημα ταρακουνήθηκε συθέμελα από την απειλή του μη κρατιστή φιλελεύθερου, τουλάχιστον στη ρητορική ίσως λίγο και στην πράξη ως υπουργού, του Κυρ. Μητσοτάκη. Φαντάζει οξύμωρο ένας Μητσοτάκης να αποτελεί απειλή για το μπετονιασμένο σύστημα αλλά όσο περίεργο η ακόμη και αστείο να ακούγεται (όντως αστείο ακούγεται) αποτελεί πραγματικότητα η έστω τελευταία χαραμάδα ελπίδας στη σοβιετική λογική και στην κυριαρχία των μετρίων του κράτους τέρατος. Όταν το κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ αποθεώνει τον Κ. Καραμανλή και παίρνει θέση υπέρ του Β. Μειμαράκη τον οποίο στηρίζει ο πρώην πρωθυπουργός, τότε έχουμε σύμπραξη η οποία δεν επιθυμεί ούτε προσχήματα, ούτε στοιχειώδεις πολιτικές κομματικές γραμμές.
Το σύστημα τα παίζει όλα για όλα ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος αναπροσαρμογής της κρατικίστικης πραγματικότητας. Πόλεμος να μην αλλάξει τίποτα, πόλεμος μπροστά στα μάτια μας. Γι αυτό ακριβώς ζούμε την αρχή του τέλους του κρατισμού. Διότι πλέον η πίεση προς την πραγματική οικονομία έφτασε στο απροχώρητο και σε συνδυασμό με αυτή την άνευ προηγουμένου υπερκομματική προστασία των ολίγων θα οδηγήσει σε αντίθετα αποτελέσματα. Αναμένεται να φέρει επιτέλους την εξάντληση της υπομονής της υγιούς σιωπηρής πλειοψηφίας. Η ίδια η πραγματικότητα θα εξαφανίσει τον εσωτερικό εχθρό. Όσο και να αντισταθεί στο τέλος θα πέσει. Το θέμα είναι πότε και πόσο ακόμη θα ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση.
Η ανισότητα και η αδικία του δημοσίου απέναντι στους ιδιώτες δε περνά πλέον απαρατήρητη. Αυτό συμβαίνει διότι δεν υπάρχουν χρήματα πλέον στα χέρια των ιδιωτών αφού τα ρουφά όλα το κράτος τέρας για να συντηρηθεί και μάλιστα δε το πετυχαίνει κιόλας. Ζητά ολοένα και περισσότερα αδιαφορώντας αν θα κλείσουν κι άλλες επιχειρήσεις, άρα αν θα μείνουν και άλλοι πολίτες άνεργοι. Αυτή η παράνοια θα τελειώσει. Είτε με νέο πρόεδρο αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν αναμονή πρωθυπουργό, είτε με αντίδραση της παραγωγικής τάξης ανεξαρτήτως πολιτικού συστήματος. Εάν είμαστε όντως μια υγιής υπό ύπνωση κοινωνία τότε σε λίγο θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση ενάντια στο σοβιετισμό και το κράτος των πολιτικών τέκνων.
Η δικτατορία των κρατιστών πρέπει να πέσει με λογική, σοβαρότητα και πολύ πολύ δουλειά.
Ας γίνουμε σαν τις χώρες στις οποίες μεταναστεύουν οι νέοι πτυχιούχοι Έλληνες.
Ας γίνουμε κανονική χώρα.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
