Ένας χρόνος πέρασε.
Ένας χρόνος με κυβέρνηση του λεγόμενου αριστερού τόξου (όχι αυτό του Οδυσσέα), και σκέφτηκαν να το γιορτάσουν.
Βγάλανε αφίσες στους δρόμους (κάπου υπάρχει ένας νόμος απαγόρευσης αλλά μάλλον δεν ισχύει πια), κυκλοφόρησαν την είδηση στα κοινωνικά δίκτυα (ο μισθός να μπαίνει κάθε μήνα), βγήκαν στην τηλεόραση (υπάρχουν ακόμα εμετικοί που τους στηρίζουν).
Το κόνσεπτ της διαφήμισης τραγελαφικό. Ο διαφημιστής ακολουθεί εντολές χωρίς «αλλά» και «γιατί».
Σαν αυτές τις διαφημίσεις με τις κρέμες που υπόσχονται θαύματα όταν το μοντέλο αφού φωτογραφηθεί, έχει υποστεί τριήμερη επεξεργασία στο φώτοσοπ.
Γιορτάζουμε Κυρίες και Κύριοι.
Γιορτάζουμε το ψέμα, την αθλιότητα, την ανικανότητα, την κοροϊδία.
Σαν εκείνα τα ζευγάρια που γιορτάζουν την επέτειο του γάμου τους ενώ το «σπίτι τους» υπάρχει μόνο στα χαρτιά που υπέγραψαν κάποια στιγμή μετά από πίεση των συγγενών τους.
Οργανώνουν την γιορτή, καλούν συγγενείς και φίλους, άφθονο φαγητό, τραγούδια και χοροί κι όταν κλείσει η πόρτα και φύγουν τα τελευταία αδιάκριτα μάτια, βγαίνουν προσεκτικά απ τις θήκες τα μαχαίρια, διαλύει ο καθένας ότι του αναλογεί και στο τέλος ξαπλώνουν σε χωριστά κρεβάτια.
Γιόρτασαν όμως, οι φίλοι χάρηκαν για το ευτυχισμένο ζευγάρι που τα καταφέρνει και συμβιώνει αρμονικά, ενώ απ την επόμενη μέρα γυρίζεται ξανά το σίκουελ του «Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες».
Στην πραγματικότητα οι συγγενείς ξέρουν τι γίνεται, αλλά τους θολώνουν καθημερινά τα μάτια για να μπορούν να παίρνουν εκείνο το σταθερό μηνιαίο επίδομα-χρειάζονται μια βοήθεια τα παιδιά.
Στην πραγματικότητα οι φίλοι υποψιάζονται, αλλά οι περισσότεροι είναι και αυτοί στην ίδια κατηγορία οπότε το ψέμα βολεύεται καλύτερα όταν το διαχειρίζεσαι μαζί με άλλους.
Οι υπόλοιποι ένοικοι της πολυκατοικίας προτίμησαν να βάζουν ωτοασπίδες προκειμένου να μην ακούν τους ομηρικούς καυγάδες και ας φοβούνται ότι κάποια στιγμή που θα πάρει φωτιά το σπίτι, θα καούν και οι ίδιοι.
Ένας εφιάλτης που πλασαρίστηκε σαν όνειρο, που πήρε κόσμο και τον ανέβασε στα σύννεφα με το αυτόματο ασανσέρ που πάει κόντρα σε πρωταθλητή εκατό μέτρων, και τώρα τον κατεβάζει με κλωτσιά αποκαλώντας τον μαλάκα.
Δεν έχω κανένα σκοπό να σας παραθέσω οικονομικά στοιχεία που να αποδεικνύουν περίτρανα την καταστροφή της χώρας.
Τα έχουμε δει, τα έχουμε διαβάσει, τα έχουμε αναπαράγει όπου μπορούμε, για να δείξουμε με τη σειρά μας την σοβαρή πραγματικότητα.
Αυτήν, που οι περισσότεροι κάνουν ότι δεν υπάρχει γιατί τους βολεύει να μην υπάρχει.
Αυτοί που ακόμα και σήμερα μετά από όσα έχουν συμβεί, θα γιορτάσουν μαζί με την Κυβέρνηση την αποτυχία της.
Θα γιορτάσουν τις κλειστές τράπεζες, τα χαμένα χρήματα, την ικανότητα της χώρας να επιβιώνει αξιοπρεπώς, τους ανθρώπους που κινδυνεύουν να βγουν στο δρόμο, τις δουλειές που δεν υπάρχουν, αυτούς τους τυχερούς που φεύγουν και εκείνους τους άτυχους που μένουν.
Θα γιορτάσουν γιατί προκάλεσαν τον καθημερινό φόβο, την ανασφάλεια, την ανησυχία, την έλλειψη εμπιστοσύνης, την ταραχή, την παραίτηση.
Θα γιορτάσουν τις κατάρες όλων αυτών που δεν θα ήθελαν πια να ζουν σ αυτή τη χώρα.
Θα γιορτάσουν γιατί κατάφεραν να πείσουν έναν ικανό αριθμό ηλίθιων ανθρώπων να τους πιστέψουν. Να τους υποστηρίξουν. Να τους συνδράμουν.
Θα γιορτάσουν γιατί πήγαν να πολεμήσουν με τον τσαμπουκά χωρίς να είναι μάγκες.
Φόρεσαν απλώς ένα καπέλο στραβά, ένα σακάκι στο ένα χέρι, πήραν ένα κομπολόι που το γυρόφερναν επιδεικτικά, ένα νεροπίστολο για να φουσκώνει εκεί που πρέπει, κι όταν ήρθε η ώρα να αποδείξουν τη μαγκιά τους – την υποτιθέμενη μαγκιά τους- κατουρήθηκαν πάνω τους.
Θα γιορτάσουν λοιπόν ένα κατουρημένο παντελόνι, ένα ψεύτικο νεροπίστολο, και μια μαγκιά που αποδείχτηκε τελικά άγνοια κινδύνου, ημιμάθεια , υπερβολική εμπιστοσύνη σε κάτι που δεν είχε βάσεις.
Θα γιορτάσουν το τίποτα που προσέφεραν στη χώρα και στους ανθρώπους της.
Κι αυτοί που θα γιορτάσουν μαζί τους, είναι αυτοί που η ιστορία θα καταγράψει ως συνένοχους.
Ένα μάτσο τζάμπα μάγκες που όταν σηκώθηκαν να χορέψουν το ζειμπέκικο που τους υποσχέθηκαν, ανακάλυψαν ότι είναι τσιφτετέλι.
Και το χόρεψαν.
Facebook: Dimitra Kafromani
