Μεσημέρι. Την αποπνικτική σιωπή της ζεστής αυτής μέρας του Ιούλη έσπασε η τραχιά φωνή ενός λιανοπωλητή που επιδείκνυε την πραμάτεια του.
Γνώριμη σκηνή, ιδιαίτερα στην επαρχία. Κι όσο απομακρυνόταν ο οικείος κι αδιάφορος ήχος που διατάραξε τη μεσημεριανή σιέστα, τόσο ακούγονταν ολοένα και πιο δυνατά οι σκέψεις στο μυαλό μου.
Η γνώριμη αυτή απλοϊκή συνήθεια του λιανοπωλητή προσεγγίζει τη δική μας ασυνείδητη συνήθεια, τη δική μας πραμάτεια που προσπαθούμε να πουλήσουμε.
Είναι τρομακτική η στιγμή που συνειδητοποιείς την ουσία, η στιγμή που οι συνδέσεις που κάνεις είναι ανατριχιαστικά ακριβείς και αληθινές. Σαν κακόγουστα στιχάκια σε ντουντούκα, άρρηκτα τοποθετημένες φράσεις σε μια άκαρπη προσπάθεια να βρεθεί ενδιαφερόμενος.
Έτσι είναι και οι δικές μας προσπάθειες να προσελκύσουμε το επίδοξο κοινό.
Φανταχτερές τεχνικές που αναδεικνύουν το προϊόν.
Φωνάζουμε κραυγαλέα ποιοι είμαστε, τι κάνουμε, που βρισκόμαστε, τι καταφέρνουμε… σε μια προσπάθεια να κερδίσουμε την αποδοχή.
Αυτό το φαινόμενο έχει ενισχυθεί στην εποχή μας. Η τεχνολογία σύμμαχος του σύγχρονου πλανόδιου τον βοηθά να διευρύνει το κοινό του και να ντύσει τα προϊόντα του με πιο όμορφους μανδύες…
Και θυμάμαι την ιστορία για την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού. Μια παλιά ιστορία για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού. Προτού τον βοηθήσει ο σοφός, του ζήτησε μια χάρη, να καταφέρει να πουλήσει επάξια ένα δαχτυλίδι. Κανείς αγοραστής δεν αναγνωρίζει την αξία του δαχτυλιδιού και δεν προτίθεται να το πάρει με την πραγματική του αξία. Μέχρι που ένας εκτιμητής θα πει στο απογοητευμένο παιδί την αλήθεια.
“Κάθισε” του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε.
“Είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. Ένα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν τέτοιο, πρέπει να σ’ εκτιμήσει ένας αληθινός ειδικός. Γιατί στη ζωή σου γυρίζεις εδώ κι εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία;”
Η αξία του «προϊόντος» μας είναι μοναδική. Μερικές φορές εμείς οι ίδιοι δεν την έχουμε ανακαλύψει. Ίσως δε θέλουμε, ίσως δεν έχουμε ψάξει αρκετά μέσα μας… κι απλά επιλέγουμε να την ντύσουμε με φίλτρα και να ζήσουμε πίσω από αυτά, παρέα με τους εικονικούς θαυμαστές μας.
Πλάθουμε εικόνες ξένες να μας αντιπροσωπεύσουν, εικόνες που θα μπορέσουν να κρύψουν φόβους και ανασφάλειες.
Βυθιζόμαστε σε ένα παιχνίδι σύγκρισης και ανταγωνισμού. Ζυγίζουμε τα στοιχεία μας και τα βρίσκουμε λειψά.
Θαμπωνόμαστε από ψευδείς πραγματικότητες αλλά και από την πιθανή υπεροχή άλλων μπροστά σε όσα είμαστε.
Δεν αναζητούμε καν τι πρεσβεύουμε και δεν αγκαλιάζουμε τις όμορφες και άσχημες πτυχές μας, τις δυνατότητες, τις προοπτικές μας.
Και μέσα σε αυτό το κλίμα υποτίμησης και άγνοιας δίνουμε όσο-όσο το πιο πολύτιμο εγώ μας.
Υποβαθμίζουμε την αξία μας και είμαστε πρόθυμοι να τη θυσιάσουμε σε ανάξιους «αγοραστές». Είμαστε πρόθυμοι να εκτιμήσει την αξία μας ο καθένας που θα βρεθεί στο διάβα μας και υποτασσόμαστε στην ετυμηγορία ανίκανοι να προστατεύσουμε τον εαυτό μας.
Μα όταν ξέρεις τι είσαι, πόσα αξίζεις και αναδεικνύεις τη λάμψη σου, η πραγματική σου αξία θα γίνει αντιληπτή στα μάτια εκείνων που θα κοιτάξουν αληθινά, εκείνων που θα ξέρουν πώς να εκτιμήσουν το αληθινό, το αυθεντικό, την ομορφιά της ψυχής σου.
**Η ιστορία για την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού είναι από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι “Να σου πω μια ιστορία”
