Μόνο μια μάνα προδομένη
Δεν πρόλαβε ούτε να πει: παρένεγκε το ποτήριον τούτο
Τώρα, ποτίζει την ξηρανθείσα συκή, με ένα ρυάκι πίκρας,
Απ’ τα μάτια της
Ανδρώνοντας, καημούς και δέντρο
Κλαδιά καινούργια, ικριώματα τόσα να γεννηθούν,
Που να χωρούν όλα τα σώματα
Της Άγιας Πόλης
Ήξερε τον γιό της
Τον νικημένο απ’ τα θέλγητρα
Που θα επιστρέφει τώρα τα βράδια, αδιάκοπα,
Ρωτώντας για το μερτικό του
Γνήσιο παιδί της ανάγκης
Το δώρο της σωτηρίας, μια λέξη
Ένα εκκρεμές σώμα
Κι όμως, θα μπορούσε να είναι Υιός Του
Ήταν εξάλλου, ο γιός κάποιου
Αυτός που ίσως πίστεψε περισσότερο όλων
Βιαστικός αναχωρητής του επίσημου Δείπνου
Πιστός, του ρόλου γνώστης δεινός
Διατέλεσε
Μα η μάνα, απαρηγόρητη
Τώρα στρέφει το βλέμμα στον ουρανό
Κι Αυτός, χαμηλώνει τα μάτια, καθώς τον βαρύνουν,
Τα κεφαλαία του γράμματα.
Ιορδάνης Σενόγλου
Εγκοπή
