Ο στόχος της ζωής είναι η ολοκλήρωση του εαυτού, γι’ αυτό είμαστε δω: για να συνειδητοποιήσουμε τη φύση μας τέλεια.

Στις μέρες μας οι άνθρωποι φοβούνται τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Ξέχασαν το μέγιστο καθήκον που ο καθένας χρωστάει στον εαυτό του.

Ο Πόντιος Πιλάτος ήταν, να πούμε, σαν τους νομάρχες στις επιτροπές ασφαλείας που μας στέλνανε εξορία, απλώς γιατί δεν κάναμε ό,τι θέλαν αυτοί.

Όταν λοιπόν πιάσανε το Χριστό και του τον πήγανε -πάντα οι κουφάλες την ίδια τακτική, να σε σπάσουνε, να τους πεις τι ωραίοι που είστε και τι καλά που τα κάνετε και ότι εγώ είμαι μαλάκας που θέλω να είμαι εγώ, κατάλαβες;

Τα ίδια με την καθοδήγα μας.

Να γιατί γράφω.

Γιατί η Ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος.

Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε ν’ ανιχνεύσει η ζωή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος και ο Άδης αγγίζονται.

Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου, άνθρωπε·
δώσε της διάρκεια· μπορείς!

Δεν βρίσκει κανείς τη μοναξιά, τη δημιουργεί.

Ο δρόμος του "αύριο" οδηγεί στην πόλη του "ποτέ".

Το θέμα δεν είναι ότι πρέπει να πετύχεις κάτι, το θέμα είναι ότι πρέπει να ξεφύγεις από εκεί που βρίσκεσαι.

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί

Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!

Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου θλιμμένα

στα ωκεάνια μάτια σου.

Εκεί αποσύρεται και φλέγεται μέσα στην πιο ψηλή φωτιά

η μοναξιά μου που τινάζει τα χέρια της σα ναυαγός.

Η νύχτα επιδεινώνει τη μοναξιά,

καλλιεργεί τα κρυφά μας ερείπια.

Τι δίνει η ποίηση και τι παίρνει;

Όταν κάτω από το βάρος κάποιου σύννεφου

όλο το μέσα σου σώμα γέρνει