Κάνω σινιάλα κόκκινα στα μάτια σου που απουσιάζουν

και κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια ενός φάρου.

Μόνο σκοτάδια κρύβεις μέσα σου, γυναίκα μακρινή, δική μου

κι από το βλέμμα σου αναδύεται καμιά φορά η ακτή του τρόμου.

Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου τα θλιμμένα

σ’ αυτή τη θάλασσα που αναταράζει τα ωκεάνια μάτια σου.

Τα νυχτοπούλια ραμφίζουν τα πρώτα αστέρια

που σπινθηρίζουν όπως η ψυχή μου όταν σ’ αγαπώ.

Καλπάζει η νύχτα στη φοράδα της τη σκοτεινή

σκορπίζοντας γαλάζια στάχυα πάνω στους αγρούς.