όταν ένα μόνο βλέμμα παλιές πληγές ξύνει

όταν μια νέα αναπηρία καινούριες πληγές ανοίγει

όταν τα φανάρια τ’ ουρανού σε κοντινή απ’ το μέλλον σου απόσταση λάμπουν

κι όλα τ’ αποθέματα ζωής που ’χεις συλλέξει δεν φτάνουν

όταν σε βασανίζει μια θλίψη που δεν ήρθ’ ακόμα

όταν ο πόνος δεν έχει όνομα ούτε χρώμα

τότε αγγίζει η ποίηση σαν χέρι τρυφερό το μέτωπο σου

και σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι υψηλός ο σκοπός σου

ότι οι στίχοι σου δεν τελειώνουν με τη ζωή σου

ότι η ποίηση είναι η λογοδοσία της ψυχής σου.

Πιάνεις τότε την πένα

και νομίζεις πως γίνεσαι ένα

με την ωραιότητα και την αθανασία,

όμως η ποίηση ποια σου ζητάει θυσία;

Τι θέλει γι’ αντάλλαγμα;

Μονάχα ένα πράγμα.

Απ’ τη γη που κατοικείς

τίποτα μην απαιτείς.

Ούτε η πραγματικότητα να σε ανταμείψει

να σε πλουτίσει

μ’ αιώνια δεσμά να σε δέσει

ή να ’ναι εκείνη όπως σ’ εσένα αρέσει.

Ένα μόνο να λαχταράς

να ’ναι ακόμα γύρω σου η πραγματικότητα και να την αγαπάς

να ’ναι εκεί

και ας είναι αγέλαστη, ας είναι και στριφνή.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ | Τι δίνει η ποίηση και τι παίρνει - 2018