Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βραδιά

κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα

κι η μουσική είναι φίλη μας – και συχνά μέσα στον ύπνο

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου

Σήμερα είναι πολύ όμορφη μέρα.

Νιώθω μια ελαφριά κατάθλιψη. Τον τελευταίο καιρό ειδικά, αισθάνομαι πολύ μόνη...

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου

Μόλις αγόρασα το βιβλίο The Picture of Dorian Gray. Φαίνεται συναρπαστικό.

Πρώτα πρέπει να δουλέψω, θα το διαβάσω το βράδυ.

Με κατατρώγει αυτό το ανώδυνο ξεπέρασμα των αρχι­κών μου πόθων.

Ω!

Η πρώτη ιδέα έχει κιόλας αντικατασταθεί με μια άλλη πιότερο ευπρόβλεπτη, ευέλικτη, πρακτική. Ή μάλλον όχι.

Από τα πολλά άτομα τα οποία είμαι, από τα οποία είμαστε,

Δεν μπορώ να κατασταλάξω σε ένα μόνο.

Συγκλονιστικές κατασκευές που έχουν αντέξει εκατοντάδες, ακόμη και χιλιάδες χρόνια!

Από τα Μετέωρα μέχρι τον βουδιστικό ναό του Σανξί στην Κίνα και την πόλη φρούριο Μπονιφάτσιο στην Κορσική, ναοί, μοναστήρια, κάστρα και σπίτια κρέμονται σε γκρεμούς ή στέκονται πάνω σε κάθετους βράχους.

Υπάρχει τρόπος για τις οικογένειες να ξεπεράσουν τον πόνο του οικογενειακού δράματος και των δυσλειτουργικών σχέσεων.

Σκέψου το πιο οδυνηρό οικογενειακό δράμα το οποίο έχεις βιώσει, που σου άφησε μια ανεξίτηλη πληγή, η οποία έχει επηρεάσει τις σχέσεις σου, τη σταθερότητα στην εργασία σου και τη δυνατότητα να αντλείς ικανοποίηση από τη ζωή σου.

Η αλήθεια είναι ότι οι κανόνες και τα όρια είναι το θεμέλιο της ελευθερίας των παιδιών.

Ένα από τα σημαντικότερα ερωτήματα των σύγχρονων γονιών είναι αν, πότε, με ποιο τρόπο και τι είδους κανόνες χρειάζεται να θέσουν στα παιδιά τους. Οι περισσότεροι γονείς αντιλαμβάνονται ότι τα παιδιά τους χρειάζονται όρια, όμως δυσκολεύονται να τα θέσουν επειδή νομίζουν ότι θέτοντας όρια περιορίζουν την ελευθερία των παιδιών. Αυτή η αντίληψη έρχεται σε αντίθεση με την πραγματικότητα.

Αυτά τα παιδιά περνούν μια ζωή με τη αίσθηση ότι τους έχει δοθεί άδικα ένας ρόλος από τον σκηνοθέτη. Γίνονται οι διαταραγμένοι άνθρωποι που οι γονείς τους «θέλουν» και αρχίζουν να ενεργούν όλο και περισσότερο διαταραγμένα.

Οι διαταραγμένοι γονείς είναι οι γονείς που δεν φαίνονται καθόλου ότι είναι. Στον έξω κόσμο εμφανίζονται σαν να είναι οι πιο φυσιολογικοί γονείς και ούτε τα παιδιά τους, ούτε κανείς άλλος, δεν γνωρίζει ότι δέχονται τις επιδράσεις των διαταραχών τους, μέχρι να είναι πολύ αργά.

Οι ενήλικες που δεν φεύγουν ποτέ από τη «φωλιά» των γονιών τους, συνήθως έχουν έναν κρυφό σκοπό.

Έρευνες δείχνουν ότι όλο και περισσότεροι ενήλικες σε σχέση με το παρελθόν εξακολουθούν να μένουν με τους γονείς τους. Σε κάποιες περιπτώσεις, αυτή η συγκατοίκηση κρίνεται αναγκαία διότι πολύ συχνά οι νεαροί ενήλικες λόγω οικονομικών δυσχερειών απαιτείται να μένουν μαζί με τους γονείς τους προσωρινά, μέχρι να γίνουν οικονομικά ανεξάρτητοι και να ζήσουν μόνοι τους.