Γιάννης Αγγελάκας - Θάλαμος Δ

06.04.2020
Γιάννης Αγγελάκας - Θάλαμος Δ

Με κατατρώγει αυτό το ανώδυνο ξεπέρασμα των αρχι­κών μου πόθων.

Ω!

Η πρώτη ιδέα έχει κιόλας αντικατασταθεί με μια άλλη πιότερο ευπρόβλεπτη, ευέλικτη, πρακτική. Ή μάλλον όχι.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με υποκατάσταση.

Παλεύω με το υποκατάστατο της μέρας και όχι με την ίδια τη μέρα.

Ερωτοτροπώ με το υποκατάστατο της νύχτας και όχι με την ίδια τη νύχτα.

Ούτε καν αυτό τον ίδιο το θάνατο δεν ανέχομαι, πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο.

Αρχίζω και νιώθω περισσότερο άνθρωπος μέσα σ’ αυτή τη φτηνή και απόκοσμη φαντασμαγορία της ματαιότη­τας, θέλω να παρουσιάσω το δικό μου νούμερο.

Στριμώχνομαι στη σειρά με υπερτροφικές μπαλαρίνες, σταφιδιασμένες πριμαντόνες, καυλωμένους στρατοκράτες, βιαστές λαχανικών, ορχήστρες δολοφόνων, φυματι­κούς μεσσίες, πυρηνικούς επιβήτορες.

Έρχεται η σειρά μου, έρχεται η σειρά μου και δεν έχω τίποτα αξιόλογο να επιδείξω, κάποιο τρικ να γοητεύσω έστω μερικούς.

Τρέ­μω. Τα έχω χαμένα. Αυτό θα κάνω.

Θα ουρλιάξω πως είμαι πάμφτωχος κι αδέξιος κι ανίκανος και κενός και ί­σως γι’ αυτό ν’ αξίζω μια στιγμή την προσοχή σας.

Θα τρομάξουν.

Δεν μπορεί, θα με χειροκροτήσουν.

 

Α! Ξημερώνει για τα καλά, πρέπει να βρω κάποιον να του πω μια καλημέρα.

Αρκεί βέβαια αυτός ο κάποιος να μην οπλοφορεί.