Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Σάββατο, 12 Ιανουαρίου 2019

Κάποιοι από εμάς -παρότι εκτιμούν τους συνανθρώπους τους- δεν πετάνε την σκούφια τους με κάθε ευκαιρία κοινωνικοποίησης, ενώ χαίρονται στα κρυφά όταν τα πλάνα αλλάζουν και οι προγραμματισμένες έξοδοι ακυρώνονται.

Εν ολίγοις, είναι αρκετοί όσοι ταυτίζονται με όσα λέει η συγγραφέας Anneli Rufus στο βιβλίο της Party of One: The Loners' Manifesto  (Ένα άτομο: Το Μανιφέστο του Μοναχικού) :

Οι έρωτες των νευρωτικών είναι συμβολικοί, εναλλάσσουν κοστούμια και μάσκες.

Τα αισθήματά τους αντιπροσωπεύουν αλλιώτικα αισθήματα απ' αυτά που πειστικά διακηρύττουν.

Η ευτυχία είναι μια πολυδιάστατη έννοια, που έχει αποτελέσει αντικείμενο μελέτης για πολλούς, στην προσπάθεια τους, να γίνει όσο το δυνατό κατανοητή η σημασία της και ο ρόλος που παίζει στην ψυχική ολοκλήρωση του ατόμου.

Η ευτυχία είναι ένας σύνθετος όρος και συνίσταται από το ευ και την τύχη, δηλαδή σημαίνει την καλή τύχη που οδηγεί στην ευδαιμονία. Βέβαια, ο σκοπός του άρθρου δεν είναι αποκλειστικά για να δώσει τον ορισμό της λέξης καθαυτής, αλλά για να αντιπαραβάλει την έννοια αυτή μέσα στα δεδομένα της σύγχρονης κοινωνίας.

Πάντα βρίσκω όλους τους ανθρώπους, όπως κι αν τους κοιτάζω, με καλοσύνη ή κακία, να φροντίζουν για ένα πράγμα: Πώς να εξυπηρετήσουν τη συντήρηση του είδους.

Και φροντίζουν γι’ αυτό, όχι από αγάπη για το είδος, αλλά γιατί δεν υπάρχει μέσα τους τίποτα παλιότερο, δυνατότερο, ανέλεγκτο και πιο ακατανόητο από αυτό το ένστικτο, γιατί είναι αλήθεια πως το ένστικτο αυτό είναι στην κυριολεξία η ουσία του είδους μας, η ουσία του κοπαδιού μας.

Αλλά ακόμη και ο πιο γενναίος ανάμεσά μας φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο αυτοακρωτηριασμός των αγρίων επιβιώνει τραγικά στην αυταπάρνηση που φθείρει τις ζωές μας.

Τιμωρούμαστε για τις αρνήσεις μας.

Ο Albert Einstein δεν είναι απλώς γνωστός για τη τεράστια ευφυΐα του, αλλά και για την τεράστια καρδιά του.

Το 1911, έγραψε μια επιστολή προς την νομπελίστρια Marie Curie την οποία ενθάρρυνε να αγνοήσει όλες τις αβάσιμες επικρίσεις που αντιμετώπιζε εκείνη την εποχή.

Έλα τώρα

δεν πα' να μην αρέσεις

το παν είναι η ρότα σου

κόντρα στην κοινωνία τούτη

Στο συλλογικό μας θησαυροφυλάκιο έχει καταχωρηθεί το σύμβολο του θεραπευτικού μας ρόλου. Ο Χείρωνας, κορυφαίο αρχέτυπο του θεραπευτή, είναι ο αθάνατος ημίθεος Κένταυρος που σώζει τις ψυχές των άλλων, αλλά αδυνατεί να σώσει τη δική του. Δεν καταφέρνει να γιατρέψει τη δική του πληγή, που του προξενεί αφόρητους πόνους. Ο μύθος λέει ότι όταν ο Χείρωνας δεν άντεχε άλλο τον πόνο, αποφάσισε να απαρνηθεί την αθανασία του για να λυτρωθεί.

Από ότι φαίνεται, συνεχίζεις να πιστεύεις πως τα «γιατί» χρησιμεύουν σε κάτι!

Εντάξει, στην πραγματικότητα σε κάτι χρησιμεύουν...

Χρησιμεύουν για να δίνω εξηγήσεις...

Κρύβουμε την αληθινή μας δυναμική.

Κρύβουμε όλα εκείνα για τα οποία είμαστε ικανοί.

Και ζούμε επιδεικνύοντας την πιο υποβαθμισμένη μας πλευρά... εκείνη που είναι κοινωνικά αποδεκτή... εκείνη που μας έμαθαν να καλλιεργούμε... εκείνη που υιοθετήσαμε για να μην έχουμε προβλήματα...