Η αιωνιότητα που ορκίζονται μπορεί να διαρκεί ένα μήνα, οι προσφορές που ακουμπούν στ’ αγαπημένα πόδια συχνότατα καλύπτουν λεηλασίες.

Το μεγαλύτερο ελαφρυντικό τους είναι πώς φέρονται άδολα, δεν συνειδητοποιούν τα ψεύδη τους, εξαπατούν πρώτα τον εαυτό τους κι αυτό τους καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνους.

Ο δόλος τους είναι υποσυνείδητος όμως εκεί δεν φτάνει ό κοσμικός νόμος.

Τα πρόσωπα που μαζί τους σχετίζονται, συγχέονται μοιραία κι απόντα.

Οι σχέσεις υποκαθιστούν σχέσεις που εκκρεμούν εις το διηνεκές στοχεύοντας σε μια χιμαιρική ολοκλήρωση που δεν υπάρχει πουθενά στο παρόν ή στο μέλλον.

Όλα τούτα τα όντως παράδοξα τα καθοδηγεί μια άγρια ανάγκη που δεν επιτρέπει την ελευθέρια της αγάπης.

Δεν επιτρέπει την επιείκεια, δεν επιτρέπει να γνωρίσουν ό άλλος ποιός πραγματικά είναι.

Είναι γιατί το δόκανο της ανάγκης τούς ακινητοποιεί μέσα στο λάκκο με τις οχιές τους.

Καταντώντας μια μάταιη τελετουργία η ζωή, προσπαθεί διαρκώς να αναπαράγει ένα οδυνηρό παλιό λάθος, μια παλιά αμαρτία.

Αγωνιούν να επανορθώσουν το ανεπανόρθωτο, να εξαντλήσουν κάτι που έχει ήδη λήξει.

Είναι υποχρεωμένοι να υποκρίνονται επιδέξια τους φυσιολογικούς προκειμένου να παρασύρουν τον άλλον σε παραστάσεις τρέλας.

Να τον χρησιμοποιήσουν ως ρόλο όχι ως πρόσωπο μια και το δικό τους το πρόσωπο έχει μεταποιηθεί σε ρόλο.

Μάρω Βαμβουνάκη, «Τα ραντεβού με τη Σιμόνη», εκδ. Φιλιππότη -απόσπασμα