Είμαι από μία χώρα αλλιώτικη απ’ την δική σας

μία αλλιώτικη γειτονιά μία αλλιώτικη μοναξιά

ανακαλύπτω απόψε δρόμους που θα διαβώ

του δικού σας κόσμου πια δεν είμαι

«Η κάθε ζωή δεν μπορεί να μπει στο ίδιο καλούπι.

Η ζωή είναι σαν το σκάκι.

Ένα εκατομμύριο καινούργιους συνδυασμούς θα φτιάξεις -και το σκάκι είναι μια περιοχή τόση δα- ως να καταλήξεις στο ματ.

—Ο έρωτας αλλάζει τον άνθρωπο;

—Ο έρωτας είναι ένα από τα ωραιότερα αισθήματα του ανθρώπου.

Όταν γνωρίσω ένα νέο και μου πει ότι δεν ερωτεύτηκε νιώθω οίκτο γι’ αυτόν. Γιατί δεν έχει νιώσει το πιο ωραίο αίσθημα του ανθρώπου.

Έχουμε πολύ ταξιδέψει
το σώμα σου κι εγώ

Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας
ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε

Ζούμε στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας.

Κι εγώ τώρα κάθουμαι σε πολυκατοικία. Έχω ένα εσωτερικό δυάρι στον τρίτο όροφο.

Εσωτερικά τα λένε τώρα τα διαμερίσματα που δε βλέπουν στο δρόμο αλλά στην αυλή.

Με επινόησες. Τέτοια στον κόσμο δεν υπάρχει,

Τέτοια στον κόσμο να υπάρξει δεν μπορεί.

Η αγάπη είναι δεδομένη για κάθε έναν που γεννιέται, -

ανάμεσα όμως στις υπηρεσίες,

τα έσοδα

και τα λοιπά

Και μόνοι με τον ορίζοντα.

Τα κύματα έρχονται απ’ την αόρατη Ανατολή, ένα ένα, υπομονετικά.

Φτάνουνε μέχρις εμάς και πάλι υπομονετικά φεύγουν προς την άγνωστη Δύση, ένα ένα.

Ατέλειωτη πορεία που δεν άρχισε ούτε τελείωσε ποτέ…

Μια μεγάλη αράχνη, σ’ ένα παλιό σπίτι, είχε απλώσει έναν όμορφο ιστό για να πιάσει μύγες.

Κάθε φορά που μια μύγα προσγειωνόταν και πιανόταν στον ιστό της, η αράχνη την έτρωγε, ώστε η επόμενη μύγα να έχει την εντύπωση πως ο ιστός είναι ένα ήσυχο και τερπνό λιμανάκι.