Μπορείς να στολίσεις όσο θες το πιονάκι σου, να το κάμεις από φίλντισι και ξαμολώντας το να συνοδέψεις την εξόρμησή του, με λογής ευκές και ξόρκια ... μα την παρτίδα δεν την παίζει μοναχό του το πιονάκι, για να κανονίσει τις κινήσεις του κατά πού θα του αρέσει.

Συμπαίχτες θα 'χει στα δεξιά του και αριστερά και μπρος και πίσω, που θα πασκίζουνε κι αυτοί με ίση όρεξη για τη δική τους ολοκλήρωση.

Απ' αυτούς τους συμπαίχτες κι από τη διάθεσή τους ή την ικανότητά τους θα εξαρτηθεί το καλό ή το κακό τους τέλος.

Εσύ ο πατέρας όπλισες το πιονάκι σου με όλα τα προσόντα, με όλα τα εφόδια για να μπορεί να βγει βασίλισσα, μα στο στίβο πρέπει να παλέψει, να σπρώξει, να εχτοπίσει άλλους.

Και δεν ξέρουμε τη δυναμικότητα των άλλων.

Και μιας και δε θα 'μαστε ποτέ σε θέση να την ξέρουμε, θα 'μαστε καταδικασμένοι να πηγαίνουμε λιγάκι στα στραβά.

Εξόν αν καμιά μέρα αλλάξουν οι άνθρωποι νοοτροπία και γλυτώσουνε, και ξεχάσουν το άτομό τους πασκίζοντας και για το καλό των άλλων»

γράφει για τη ζωή η Έλλη Αλεξίου στο βιβλίο της «Γ Χριστιανικό Παρθεναyωyείο»