Τα υποτιθέμενα οφέλη της χούντας

Βοηθάει, βέβαια, και το γεγονός, ότι μετά από 40 χρόνια οι μνήμες πολλών έχουν ξεθωριάσει και είναι εύκολο σε ένα καπάτσο πλαστογράφο της ιστορίας να εξωραΐσει την πραγματικότητα της εποχής εκείνης.

Επειδή, όμως, η σύγχρονη ιστορία με τα τόσα ντοκουμέντα δεν αναθεωρείται, καλό είναι να δούμε ένα προς ένα τα επιχειρήματα των συμπαθούντων τη δικτατορία των συνταγματαρχών, ώστε να διαπιστώσουμε το «καλό», που αυτή έκανε στην Ελλάδα.

.- Η οικονομία πήγαινε καλύτερα : Η Ελλάδα έως το 1972 είχε ένα από τους μεγαλύτερους δείκτες ανάπτυξης παγκοσμίως. Όμως, αυτό δεν οφειλόταν στις πολιτικές της χούντας αλλά σε αυτές των προηγούμενων, δημοκρατικά εκλεγμένων, για να μην ξεχνιόμαστε, κυβερνήσεων. Η χούντα απλά παρέλαβε ένα μηχανισμό, τον οποίο και διατήρησε.

Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Όταν, όμως, ξέσπασε η πετρελαϊκή κρίση του 1973, η χούντα απλά δεν έκανε τίποτα για να την αποτρέψει, σημάδι ότι δεν είχε οικονομική πολιτική άλλως δεν διέθετε την παραμικρή πρόνοια για την αποτροπή της.

Πριν την κρίση αυτή, ο πληθωρισμός στην Ελλάδα κυμαινόταν στο 4%. Όταν έπεσε η χούντα, η πληθωρισμός είχε σκαρφαλώσει στο 30%. Δεν προδίδει και τη καλύτερη δυνατή οικονομική πολιτική μια κυβέρνηση, η οποία μέσα σε 2 χρόνια αφήνει τον πληθωρισμό να αυξηθεί κατά 26 ποσοστιαίες μονάδες.

Επίσης, επί χούντας διογκώθηκε το δημόσιο χρέος της χώρας. Το περιβόητο πόρισμα Δρεττάκη είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους βαυκαλίζονται, ότι η χούντα άφησε μηδενικό χρέος.

.- Δεν υπήρχαν οικονομικά σκάνδαλα : Α μπα; Και τι ήταν ακριβώς το σκάνδαλο ESSO-ΠΑΠΠΑΣ; Τι ήταν το σκάνδαλο με τα αργεντινικά κρέατα ή οι απευθείας αναθέσεις δημοσίων έργων σε συγγενείς και εκλεκτούς της χούντας; Μάλλον σε άλλο πλανήτη ζουν, όσοι πιστεύουν, ότι η χούντα αποτελούνταν από αγίους. Ούτε αποτελεί δικαιολογία, ότι η χούντα προκάλεσε λιγότερα οικονομικά σκάνδαλα, διότι σημασία δεν έχει η ποσότητα των σκανδάλων αλλά η καθαυτή πρόκλησή τους, η οποία αμαυρώνει την εικόνα μιας κυβέρνησης ανεξάρτητα από το συνολικό αριθμό των ατοπημάτων της.

.- Η διοίκηση λειτουργούσε καλύτερα επί χούντας : Οι παλαιότεροι διηγούνται ιστορίες αναμονής μερικών μηνών, μέχρι να γίνει η σύνδεση της οικίας τους με τον ΟΤΕ, ή για γραφειοκράτες που σου σμπαράλιαζαν τα νεύρα, επειδή είχαν την υποψία, ότι ήσουν κρυφοαριστερός ή επειδή απλά δεν γουστάριζαν τα φάτσα σου. Ας πούμε, όμως, ότι, συγκριτικά με με τον τρόπο, που λειτουργεί σήμερα η διοίκηση, τότε το κράτος λειτουργούσε καλύτερα. Κατ΄αρχάς, ο τρόπος λειτουργίας της σημερινής διοίκησης δεν μπορεί να αποτελέσει μέτρο σύγκρισης.

Η πραγματικότητα είναι, ότι η χούντα βρήκε ένα κρατικό μηχανισμό, τον οποίο διατήρησε, αφού πρώτα απέλυσε όσους λειτουργούς του δεν της ήταν αρεστοί. Μια ενδεικτική αναφορά στους λαμπρούς επιστήμονες Μιχαήλ Στασινόπουλο, Αριστόβουλο Μάνεση, Γεώργιο – Αλέξανδρο Μαγκάκη αρκεί, γιατί η λίστα τελειωμό δεν έχει.

Δεν έγινε αυστηρότερη η επίβλεψη των δημοσίων υπαλλήλων, υπήρχε ήδη. Για να μη μιλήσουμε για την εκτός ελέγχου οικοδόμηση σε όλη τη χώρα – η πρώτη γενιά αυθαιρέτων κτίστηκε επί χούντας – για την απαλλοτρίωση εκτάσεων, που οι ντόπιοι είχαν καταστήσει κοινόχρηστες για την εξυπηρέτηση των οικονομικών αναγκών τους (απαλλοτριώσεις της ΕΛ.ΒΙΚ. στη Θεσσαλία) ή ιδιωτικών, όπως στην περίπτωση Καραγιάννη και λοιπών ιδιοκτητών στο Καπανδρίτι Αττικής, με ετσιθελικούς όρους.

Ειδικά για την τελευταία, το ελληνικό κράτος υποχρεώθηκε το 2003, μετά από απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και ένα απάνθρωπα μακροχρόνιο δικαστικό αγώνα των ιδιοκτητών των παραπάνω εκτάσεων να καταβάλει αποζημίωση, η οποία έφτασε τα κάμποσα δισ. δραχμές.

Παρεμπιπτόντως, το Δεκέμβριο του 1967 η βασιλική οικογένεια εγκατέλειψε δια παντός τη χώρα, αφήνοντας πίσω της την κινητή και ακίνητη περιουσία της. Η χούντα ήταν, για να λέμε την αλήθεια, η μοναδική κυβέρνηση, που ανέλαβε να καταγράψει την περιουσία αυτή. Μόνο που, ενώ η βασιλική οικογένεια είχε εγκαταλείψει τη χώρα το 1967, η καταγραφή της περιουσίας της ολοκληρώθηκε περί τα μέσα του 1973. Δεν είναι και ο ορισμός της ταχύτητας μιας δημόσιας διοίκησης, για την επάρκεια και ταχύτητα της οποίας κομπάζουν οι οπαδοί της.

.- Δεν υπήρχε εγκληματικότητα στα χρόνια της χούντας: Μα αυτό συνέβαινε έως τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Δεν εξάλειψε η χούντα την εγκληματικότητα. Απλά σε μια εποχή, όπου ο καταναλωτισμός ήταν ανύπαρκτος και ο κοινωνικός ιστός δεν επέτρεπε πολλές παρεκκλίσεις από τις συνήθεις νόρμες συμπεριφοράς αλλά και ήταν άλλα τα κοινωνικά πρότυπα, ήταν λογικό η εγκληματικότητα να είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Αλλά η τελευταία, στην οποία πιστώνεται αυτό, είναι η χούντα.

Επίσης, τα κατάλοιπα του Εμφυλίου κρατούσαν γερά στα μικρά μέρη, όπου οι νικητές συνέχιζαν να τρομοκρατούν και απειλούν ποικιλοτρόπως, έχοντας τις πλάτες της χουντικής ηγεσίας, όσους θεωρούσαν, ότι δεν συμμερίζονταν τις πεποιθήσεις τους ή απλά όσους είχαν βάλει στο μάτι. Αν αυτό δεν αποτελεί μια μορφή εγκληματικότητας, τότε μάλλον οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.

.- Η χώρα μας στεκόταν υπερήφανη στα πόδια της και απολάμβανε σεβασμό : Η Ελλάδα εκείνης της εποχής είχε στιγματιστεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης για την πρακτική των βασανιστηρίων, που εφάρμοζε. Το ίδιο είχε πράξει εναντίον της και η Διεθνής Αμνηστία αλλά και άλλοι διεθνείς οργανισμοί. Αν εξαιρέσουμε ολ’ αυτά, η Ελλάδα στεκόταν περήφανα στα πόδια της και απολάμβανε σεβασμό.

.- Η χούντα μερίμνησε για τα χαμηλά οικονομικά στρώματα : Ναι, με τη χορήγηση δανείων, τα οποία ουδέποτε αξίωσε πίσω, και με διαγραφές χρεών αγροτών και ελευθέρων επαγγελματιών, που επεβάρυναν ανεπανόρθωτα τον κρατικό κορβανά. Χώρια που η αθρόα χορήγηση δανείων οδήγησε στη διαμόρφωση μια άκρως απαράδεκτης νοοτροπίας, όπου οι αγρότες, λ.χ. (όχι όλοι, να εξηγούμεθα) μετετράπησαν σε επαίτες δανείων με καταπλεονεκτικούς, υπέρ αυτών, εννοείται, όρους και επιδοτήσεων, με αποτέλεσμα σήμερα, αντί να γίνουν αποδοτικοί και να στραφούν σε καλλιέργειες, που έχουν ζήτηση στο εξωτερικό, να αποκλείουν δρόμους, εκβιάζοντας την εκάστοτε κυβέρνηση να απορροφηθεί πάση θυσία η αζήτητη σοδειά τους.

.- Η χούντα σεβάστηκε τον πολιτισμό : Μα βέβαια! Όσοι θυμούνται τους απείρου κάλλους εορτασμούς στο Καλλιμάρμαρο και τα λοιπά στάδια της ελληνικής επικρατείας, τις ηρωικές ταινίες του Τζαίημς Πάρις και του κ. Πρέκα, τη νοοτροπία του μπουζουκιού και την εν γένει φθήνεια των ελληνοπρεπών εκδηλώσεων, που σημάδεψαν εκείνη την εποχή, έχουν να λένε για το επίπεδο, στο οποίο έφτασε ο πολιτισμός στην Ελλάδα της περιόδου 1967-1974, όταν δεκάδες βιβλία κηρύχθηκαν ανεπιθύμητα, αποσύρθηκε σχολικά βιβλία π.χ. η "ΑΝΤΙΓΟΝΗ" από την εκπαίδευση (γιατί, άραγε;) και η λογοκρισία στον τύπο χτύπησε κόκκινο.

.- Επί χούντας σταμάτησε η μετανάστευση : Σπούδασα στη Θεσσαλονίκη και η πλειονότητα των βορειοελλαδιτών συμφοιτητών μου είχε τουλάχιστον ένα μέλος, που ξενιτεύτηκε στη Δυτική Γερμανία, το Βέλγιο, τη Σουηδία ή αλλού κατά το χρονικό διάστημα 1965-1980. Οι περισσότεροι ξενιτεύτηκαν επί χούντας, αφού, απ’ ό,τι φαίνεται, τα οικονομικά μέτρα υπέρ των ασθενέστερων τάξεων, δεν έφτασαν μέχρι τον ελληνικό βορρά.

.- Στην επταετία των συνταγματαρχών ο κόσμος δεν πεινούσε : Να το πείτε αυτό σε ανθρώπους, οι οποίοι ζούσαν σε αγροτικές περιοχές της χώρας και οι οποίοι τότε αποτελούσαν την πλειοψηφία των Ελλήνων. Αυτοί αποτελούσαν τον κύριο όγκο του μεταναστευτικού ρεύματος της χώρας μας προς το εξωτερικό. Η πλειονότητά τους στερούνταν ακόμα και βασικά αγαθά εκείνη την εποχή. Αν δεν πεινούσαν, θα μετανάστευαν; Τόσο απλό είναι.

.- Επί χούντας υπήρχε ασφάλεια : Με μηδενική εγκληματικότητα, ήταν φυσικό να υπάρχει ασφάλεια. Επειδή, όμως, η έννοια της ασφάλειας, όπως την εννοούν οι νοσταλγοί της επταετίας, έχει πονηρό περιεχόμενο, καλό είναι να θυμηθούμε, τι ακριβώς εννοούν με τη λέξη «ασφάλεια» τα εν λόγω πρόσωπα. Συγκεκριμένα, με το μετεμφυλιακό κράτος στα ντουζένια του και τους αριστερούς συμπολίτες μας να διώκονται και να αδυνατούν να ευημερήσουν, κυριαρχούσε η άποψη του από Ανατολάς κομμουνιστικού κινδύνου, που καθιστούσε απαραίτητη την οργάνωση της Αστυνομίας για τη λήψη μέτρων σε βάρος των «εαμοβουλγάρων».

Η σύλληψη και οι εν γένει διωγμοί των αριστερών εκείνη την εποχή εντάθηκαν, δίνοντας στους ανασφαλείς και αμόρφωτους συμπολίτες μας την ψευδαίσθηση της καθιέρωσης της ασφάλειας επί χούντας. Με άλλα λόγια, η χώρα ήταν ασφαλής, διότι φρόντιζε η χούντα να προπαγανδίζει, ότι φροντίζει προς τούτο.

.- Επί χούντας έγιναν εκατοντάδες δημόσια έργα : Τα οποία, παρεμπιπτόντως, είχαν ξεκινήσει από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή και συνεχίστηκαν και μετά τη χούντα. Εκατοντάδες χωριά απέκτησαν ρεύμα και τρεχούμενο νερό και χιλιάδες χιλιόμετρα χωματόδρομων ασφαλτοστρώθηκαν και πριν τη χούντα και μετά τη χούντα, η οποία απλά καπηλεύτηκε και τα έργα παλαιότερων ετών, παρουσιάζοντάς τα ως δικά της.

Επί των ημερών της, μάλιστα, κατεδαφίστηκαν εκατοντάδες παλαιά κτίρια στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδος και αντικαταστάθηκαν από ακαλαίσθητα μπετονένια κτίρια. Δέχομαι, ότι το κακό αυτό ξεκίνησε επί υπουργίας Κωνσταντίνου Καραμανλή (Υπουργός Δημοσίων Έργων, για να μην ξεχνιόμαστε) αλλά διογκώθηκε επί χούντας ή, τουλάχιστον, δεν έκανε κάτι η χούντα, για να το σταματήσει.

.- Επί χούντας υπήρχε περισσότερος σεβασμός : Ναι, αν δεν ήσουν αριστερός ή συγγενής αριστερών, αμφισβητίας της πολιτικής εν Ελλάδι κατάστασης και αναγνώστης και θαυμαστής ύποπτων έργων και συγγραφέων και άλλα συναφή. Τότε να δείτε, τι σεβασμό σου έδειχνε η χούντα ! Τι κρίμα, που δε ζει η Αμαλία Φλέμινγκ για να διηγηθεί στους θαυμαστές της δικτατορίας, πόσο τη σεβάστηκε το καθεστώς των Απριλιανών! Αν, μάλιστα, είχες το θράσος να νυμφευτείς ή έστω να κάνεις παρέα με πρόσωπο, που η οικογένειά του είχε χαρακτηριστεί ως σόι υπόπτων φρονημάτων, εκεί βίωνες το σεβασμό του επίσημου κράτους στο πετσί σου.

.- Επί χούντας υπήρχε περισσότερο ήθος : Πώς τον έλεγαν εκείνο τον πολιτικό, που με τη συνδρομή του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο πήρε διαζύγιο – εξπρές από τη σύζυγό του, ώστε να παντρευτεί αμέσως την ερωμένη του ; Α, το βρήκα, Γεώργιος Παπαδόπουλος, Πρωθυπουργός της χώρας από το 1967 έως το 1973!

Και, βέβαια, ο νεποτισμός δεν ήταν κάτι άγνωστο στους χουντικούς, οι οποίοι φρόντισαν να βολέψουν το σόι τους, όπως κάθε πολιτικός στην Ελλάδα. Η παραπάνω παραπομπή στο tvxs είναι άκρως κατατοπιστική. Και, βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα ρωμαϊκών διαστάσεων γλέντια του αλήστου μνήμης Ρουφογάλη. Αλλά, κατά τα άλλα, επί χούντας υπήρχε περισσότερο ήθος.

.- Επί χούντας δεν ήταν τα σύνορα της χώρας ξέφραγο αμπέλι : Μάλλον φρουρούνταν καλύτερα τα σύνορα γύρω από την Ελλάδα, μην, τυχόν, και χάσουν οι γείτονές μας τα οφέλη του υπαρκτού σοσιαλισμού. Συν τοις άλλοις, δεν είχε ακόμα ξεσπάσει το μαζικό κύμα άτακτης μετανάστευσης από υπανάπτυκτες και σπαρασσόμενες από πολέμους χώρες προς την ανεπτυγμένη Δύση. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, η χούντα θα τα κατάφερνε εξίσου καλά, όπως τα κατάφερε και με την ελληνική οικονομία.

.- Σήμερα η παράσταση των πεπραγμένων της χούντας γίνεται μονόπλευρα από τα Μ.Μ.Ε. : Με άλλα λόγια, έπρεπε τα Μ.Μ.Ε. να προβάλλουν τα θετικά της επταετίας, αν θέλουν να είναι αντικειμενικά. Με την ίδια λογική, πρέπει αύριο να εμφανιστούν στη Γερμανία φιλοναζιστές και να υποστηρίξουν, ότι ο Χίτλερ έκανε και καλό στη χώρα τους. Φυσικά, οι Γερμανοί έχουν πλήρως διδαχθεί τα δεινά του ναζισμού και τον έχουν εξοβελίσει από την καθημερινότητά τους, ενώ εμείς περί άλλων τυρβάζουμε και, δυστυχώς, χειροτερεύει η κατάσταση, όσο περνούν τα χρόνια.

Και, επί τη ευκαιρία, με τόσους φιλοχουντικούς στα Μ.Μ.Ε. (χρυσαυγίτες, παλαιότερα Καρατζαφέρης και οικογένεια Πλεύρη  και άλλοι) δεν πρέπει να έχουν παράπονο οι φιλοχουντικοί. Ουκ ολίγα εγκώμια πλέκουν στους συνταγματάρχες και την πολιτική τους οι ανωτέρω κύριοι.

.- Εάν γίνονταν οι εκλογές, που είχε προκηρύξει ο Παπαδόπουλος, η χούντα θα τις κέρδιζε : Κατ’ αρχάς δεν υπήρχε το παραμικρό εχέγγυο, ότι θα τηρούσε την όποια υπόσχεσή του ο συγκεκριμένος κύριος, αφού κανένας δεν μπορούσε να ελέγξει, αν θα την τηρούσε. Μια εξουσία, που ανεδείχθη καταλύοντας το Σύνταγμα, δεν ελεγχόταν από το εκλογικό σώμα και, συνεπώς, μπορούσε άνετα να επικαλεστεί ασθένειες και γύψους, ώστε να παραπέμψει τις εκλογές στις καλένδες.

Η πτώση του Παπαδόπουλου το 1973 έφερε στο προσκήνιο τον Ιωαννίδη, ο οποίος είχε μεταθέσει τις εκλογές για το 1979. Αν έπεφτε και αυτός και δεν είχε, στο μεταξύ, επανέλθει η δημοκρατία, ο διάδοχός του πιθανότατα θα μετέθετε τις εκλογές ακόμα πιο μακρυά. Αν θέλουμε να σταθούμε στο επιχείρημα καθαυτό, ας μας πει κάποιος με πειστικά επιχειρήματα, γιατί η χούντα δεν μπόρεσε τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όταν και ήταν, ακόμα, νωπά τα «θετικά» της, να αναδείξει κάποιους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους μέσα από τις εκλογές.

.- Το Πολυτεχνείο ανέτρεψε ένα φιλελεύθερο πείραμα της χούντας, το οποίο θα οδηγούσε στην εξομάλυνση της πολιτικής κατάστασης στη χώρα μας : Ισχύει ό,τι αμέσως παραπάνω. Δεν υπήρχε κανένα εχέγγυο, ότι ο Παπαδόπουλος θα σεβόταν την υπόσχεσή του για φιλελευθεροποίηση της χώρας, ειδικά τη στιγμή που, όπως απεδείχθη, υπήρχε ισχυρός αντίλογος ανάμεσα στος πραξικοπηματίες γι' αυτό το πείραμα. Ούτε γνωρίζουμε, πόσο φιλελεύθεροι θα αποδεικνύονταν οι νέοι χουντικοί υπουργοί, οι οποίοι καθ' όλα τα προηγούμενα χρόνια, μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, δεν είχαν δείξει δείγματα σεβασμού στις ατομικές, συλλογικές και πολιτικές ελευθερίες.

.- Η δημοκρατία ανέδειξε πρόσωπα, που το παίζουν αντιστασιακοί : Γι’ αυτό υπάρχει και η ελευθερία της σκέψης και της έρευνα, ήτοι της πρόσβασης σε αρχεία, τα οποία αποδεικνύουν, αν υπήρξαν, πράγματι, αντιστασιακοί τα πρόσωπα αυτά. Αλλά εδώ ολόκληρη χούντα ανέδειξε απίστευτα καθάρματα στο δημόσιο κλάδο της χώρας, οι αντιστασιακοί του γλυκού νερού τους μάραναν; Στον αντίποδα δε του επιχειρήματος αυτού, η δημοκρατία επέτρεψε σε χουντικούς να υποδύονται τους δημοκράτες και τους ευεργέτες της Ελλάδος.

.- Το ήθος των χουντικών φαίνεται και από τη στάση τους μετά τη φυλάκισή τους, όταν αρνήθηκαν να ζητήσουν χάρη : Μένα μου λες! Στην πραγματικότητα, οι εν λόγω κύριοι δεν αποδέχονταν την αστική δημοκρατία για τους ίδιους λόγους, που τη βδελύσσεται ένας οποιοσδήποτε φασίστας. Αφού, λοιπόν, δεν την αναγνώριζαν, πώς θα δέχονταν τα οφέλη της; Παρεμπιπτόντως, οι περισσότεροι από αυτούς έκαναν χρήση της αιτήσεως αναστολής εκτέλεσης της ποινής τους για λόγους υγείας και πέθαναν εκτός φυλακής. Αν, τώρα, κάποιοι, όπως ο Παπαδόπουλος, ήθελαν να κάνουν τους ήρωες, επειδή δεν αποδέχονται τη Δημοκρατία, αυτό δεν τους ανάγει απαραίτητα σε ήρωες, ειδικά όταν δεν έδειξαν τον παραμικρό σεβασμό προς αυτή. Απλά αποδεικνύουν πόσο φανατικά αντιδημοκρατικοί υπήρξαν.

.- Υπάρχει αρκετός κόσμος, που δεν έχει κακή άποψη για τους χουντικούς : Αν ωφελήθηκε από τα δανεικά και αγύριστα της χούντας, αν πήρε τότε εργολαβίες και κονόμησε, αν έτρεφε μέσα του βαθύτατη αντιπάθεια για τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό και, κυρίως, αν δεν έχει ανοίξει ένα βιβλίο στη ζωή του, για να δει, πόσο «καλή» ήταν η ζωή επί χούντας, τότε ΟΚ! Κανένας ωφελημένος από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς δεν θα βγει να το κατακρίνει. Το ίδιο θα συμβεί, αν κάποιος γεννήθηκε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης αλλά δεν διακατέχεται από δημοκρατικά συναισθήματα και πιστεύει στο φασισμό.

Δεν αρνούμαι το δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά δεν πρέπει να θεωρούμε την άποψη της σιωπηλής, δήθεν, πλειοψηφίας ως ικανό κριτήριο για την αναθεώρηση της ιστορικής πραγματικότητας. Χώρια που αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία είναι ένα αφηρημένο σχήμα, που δίδει, δήθεν, την εντύπωση, ότι περιλαμβάνει πολλά πρόσωπα. Χώρια που ως μάζα ανθρώπων δεν διαθέτει κριτική σκέψη παρά επηρεάζεται από επιτήδειους, όπως οι ανωτέρω υμνητές της χούντας και αρκείται στα τσιτάτα τους.

.- Οι περισσότεροι δεν αντιστάθηκαν, όταν καταλύθηκε η Δημοκρατία : Αυτό είναι το πιο αληθοφανές από τα επιχειρήματα των φιλοχουντικών. Υπάρχουν υπέροχα κείμενα του μακαρίτη Βασίλη Ραφαηλίδη αλλά και του κ. Νίκου Δήμου, που πιστοποιούν την απάθεια, με την οποία υποδέχθηκε ο κόσμος το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967. Όσο κατακριτέα, όμως, και αν είναι αυτή η ατονία του κόσμου, δεν αρκεί για να νομιμοποιήσει μια χούντα.

Αναγνωρίζω την κούραση και αγανάκτηση των πολλών τη δεκαετία του ’60, όταν οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των κοινοβουλευτικών κομμάτων δεν επέτρεπαν το σχηματισμό μακρόβιων κυβερνήσεων, ως, επίσης, ότι πολλοί συνέχισαν ανενόχλητοι και αδιάφοροι την καθημερινότητά τους. Ωστόσο, η απάθεια από μόνη της μπορεί να χαρίζει μακροημέρευση σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς αλλά δεν το νομιμοποιεί.

Εν ολίγοις, υπάρχουν δεκάδες επιχειρήματα για να υποστηρίξει κανείς, ότι η χούντα ωφέλησε τον τόπο. Υπάρχει, όμως, και η ιστορική πραγματικότητα, όπως προβάλλεται μέσα από ντοκουμέντα, τα οποία πιστοποιούν, ότι τα οφέλη της χούντας ήταν, στην ουσία, ανύπαρκτα και, συχνά, χαλκευμένα από πλαστογράφους της ιστορίας, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το γενικότερο καθεστώς αβεβαιότητας, που κυριαρχεί στις μέρες μας, επιχειρούν να αναδείξουν τις, δήθεν, λαμπρές μέρες, που διήγε η χώρα μας στα χρόνια των συνταγματαρχών.

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε στο ιστολόγιό μου το Νοέμβριο του 2010.

Έκανα κάποιες διορθώσεις, προσέθεσα κάποια πράγματα και αφαίρεσα κάποια άλλα, όπως, για παράδειγμα, την αναφορά στη μη είσοδο φιλοχουντικών κομμάτων στη Βουλή.

Τότε, σχεδόν κανένας δεν πίστευε, ότι θα ερχόταν η εποχή, που ένα χαλαρά φιλοχουντικό (και όχι μόνο) κόμμα θα έμπαινε στη Βουλή και θα διεκδικούσε ρόλο ρυθμιστή στην πολιτική ζωή της χώρας.

Επίσης, δεν αγνοώ, ότι και στις μέρες μας υπάρχει κόσμος, που στερείται ακόμα και τα στοιχειώδη, εξαιτίας της γενικευμένης κρίσης. Αυτό, όμως, δεν συνεπάγεται, ότι μπορεί να ευσταθήσει οποιαδήποτε σύγκριση ανάμεσα στο παρόν και την καθημερινότητα επί χούντας πολλώ δε μάλλον να επιχειρηθεί η ωραιοποίηση της επταετίας.