Tα μνημόνια, σε αντίθεση με τις ψήφους στις δημοκρατικές κοινωνίες, δεν μετρώνται , αλλά ζυγίζονται και συνεπώς δεν πρέπει να χαϊδεύουμε τα αυτιά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ λέγοντας πως το σκορ στα μνημόνια είναι 2-2 ακόμη και με το χτύπημα ότι τα έφεραν σε απίστευτα γρήγορο χρονικό διάστημα . Όχι! Τα μνημόνια με το αριστερό πρόσημο δεν πιάνουν μόνο 2, είναι ισοπέδωση πολιτική, θεσμική, εργασιακή, οικονομική και κοινωνική.
Δεν θα αναλύσω τα μνημόνια, δεν είναι αυτός ο σκοπός. Οι πόρτες/παθογένειες από τις οποίες μπήκε αυτή η καταστροφική κυβέρνηση είναι δύο, η (αντι-)θεσμική και η λαϊκιστική. Η ισοπέδωση επήλθε ελέω της αρρωστημένης θεσμικά διάταξης του άρθρου 32 παράγραφος 4 του Συντάγματος περί διάλυσης της Βουλής σε περίπτωση αδυναμίας εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η συγκεκριμένη διάταξη, πέραν της ολικής απόρριψης της από όλα τα ευρωπαϊκά Συντάγματα, πίπτει σε πλήρη αντίφαση και παραβιάζει κατάφωρα μια πιο ιερή δημοκρατική αρχή, την αρχή της δεδηλωμένης και αυτό κατέστη φανερό το 2014, όταν μια κυβέρνηση ανετράπη με τη βούληση 121 βουλευτών και μια χώρα οδηγήθηκε σε εθνικές περιπέτειες/εκλογές για να εκλέξουμε ένα πρόσωπο που κόβει κορδέλες, αντί να αναπέμπει στη Βουλή αξιοθρήνητα και προδήλως αντισυνταγματικά νομοσχέδια. Πού είναι, λοιπόν, ο ΠτΔ, γιατί δεν σχολιάζει αυτά τα επαχθή μέτρα;
Βέβαια να τονίσω ότι αργά ή γρήγορα αυτό το μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα κατελάμβανε την εξουσία, γιατί είχε ξεκινήσει να τρώει με ταχείς ρυθμούς τις βάσεις της πολιτειακής ομαλότητας και του υγιούς πολιτικού διαλόγου καλλιεργώντας ταυτοχρόνως το έδαφος για την κοινωνική του εγκληματική συμπεριφορά και αυτό ακριβώς θέλω να καταδείξω.
Ο κίνδυνος για τις δημοκρατίες σήμερα δεν είναι κάποια συνεκτική ιδεολογία που απορρίπτει και πολεμά συστηματικά τα δημοκρατικά ιδεώδη. Ο Jan-Werner Muller στο βιβλίο του ‘’ Τι είναι λαϊκισμός ‘’ γράφει πως ο τελευταίος αποτελεί μια εκφυλισμένη μορφή δημοκρατίας που υπόσχεται ότι θα πραγματώσει τα ευγενέστερα ιδεώδη της δημοκρατίας με παραπλανητικές υποσχέσεις και φληναφήματα ( αφήστε το λαό να κυβερνήσει!). Καταλήγει ότι ο κίνδυνος εμφωλεύει στο εσωτερικού του δημοκρατικού κόσμου και εν τέλει ταυτίζεται με πολιτικούς που απλώς μιλούν τη γλώσσα των δημοκρατικών αξιών.
Ανωτέρω γράφω (αντι-) θεσμική γιατί αν παρακολουθήσει κανείς τα πρόσωπα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ,πριν ορκιστούν, θα ακούσει διάφορες λυρικές εξάρσεις, στις οποίες φύεται, καλλιεργείται και θάλλει η ανομία και η παρανομία (βλ. δεν πληρώνω, τα μέτρα θα περάσουν στη Βουλή, αλλά θα πέσουν στους δρόμους). Με άλλα λόγια, ένα κλίμα μέσα στο οποίο εκτρέφεται μια πεπλανημένη εντύπωση εγωιστικής ανωτερότητας, που προτάσσει το ατομικό έναντι του συλλογικού συμφέροντος και εδώ ακριβώς αισθητοποιείται ο λαϊκισμός, όταν αυτά που λες προεκλογικά τα τιμωρείς όντας κυβέρνηση.
Λογικά ο Muller δεν έκανε άλλο από το να παρατηρήσει αυτό το εκρηκτικό ντουέτο λαϊκισμού Τσίπρα-Καμμένου, το οποίο τώρα μετά την υφαρπαγή της ψήφου παραδίδει μαθήματα καταστροφής και αφαίμαξης και οδηγεί τη χώρα στο χείλος του γκρεμού κατ΄ επανάληψη, με επίταση δόλου μόνο και μόνο για την ικανοποίηση της γνωστής θανατηφόρας αρρώστιας, της ‘’καρεκλίτιδας 3ου βαθμού’’. Και οι 153 πούλησαν την ψυχή τους και όταν πουλάς την ψυχή σου δεν ελέγχεις το σώμα σου και συγκεκριμένα τα 2 σου χέρια που ψηφίζουν ανερυθρίαστα.
Βέβαια και οι πιστοί ( διορισμένοι) ακόλουθοί του νομιμοποίησαν και νομιμοποιούν το έγκλημα, αφού 2 φορές έκαναν το ίδιο λάθος και βρίσκονται σε διαρκή κάρωση. Οποιαδήποτε συζήτηση μαζί τους για μια ορθολογική αλλαγή και αναδόμηση αποβαίνει αλυσιτελής, γιατί συναντά τη μπετοναρισμένη αντίδραση τους. Συναντά μια γνώμη βαθιά εθισμένη στο λαϊκισμό, η οποία απεχθάνεται τον ορθό λόγο και αγαπά να διαστρεβλώνει συστηματικά την πραγματικότητα. Σαν να μην έφθανε, δηλαδή, ότι απογοήτευσαν ακόμη και αυτούς που αρχικά πίστεψαν στη δήθεν αλλαγή , σαν να μην έφθανε ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποδείχθηκαν ‘’βενιζελικότεροι του Βενιζέλου’’ και ‘’σαμαρικότεροι του Σαμαρά’’, έχουν το θράσος να βγαίνουν και να λένε ότι με το 4ο μνημόνιο ξεκίνησε συζήτηση για το χρέος, να γράφουν με τρόπο αντισυνταγματικό στην αιτιολογική έκθεση για το κόψιμο μισθών και συντάξεων τη συζήτηση για το χρέος, ότι σε μια βδομάδα τελειώνουμε με την κρίση, ότι τα συσσίτια είναι δείγμα ανεπτυγμένης χώρας και ότι καλλιεργούν τη συνεργασία των παιδιών ( πράγματι η φτώχεια ενώνει! ) .
