Εμπρός της γης οι φιλελεύθεροι

Εμπρός της γης οι φιλελεύθεροι

Είναι πασίδηλο ότι διανύουμε μια περίοδο, η οποία με τις εξελίξεις και τα συμπτώματά της κάνει τα μάτια και το μυαλό του φιλελεύθερου να πονάνε. Όχι τόσο του οικονομικά, όσο του κοινωνικά φιλελευθέρου. Επί παραδείγματι και εν τάχει οι δικακρίσεις ποικίλων αποχρώσεων, όπως οι φυλετικές, οι σεξιστικές, οι ιδεολογικές, οι οφειλόμενες στις σεξουαλικές προτιμήσεις (κι ας ψηφίζονται νομοσχέδια), η αργοπορία στην αποποινικοποίηση της χρήσεως κάνναβης και πολλά άλλα που κάνουν έναν σκεπτόμενο να βγάζει φλύκταινες. Ίσως όλα αυτά τα πολλά συνίστανται ή λανθάνουν στον αόρατο χορό των γερόντων που είπε και ο Σεφέρης ότι μας κυνηγάει αενάως.

Οι φιλελεύθεροι έχουν απαλλαγεί από τέτοιου είδους σκέψης όχι γιατί είναι δα και τόσο προοδευτικοί, αλλά γιατί πιστεύουν στην ατομική βούληση, δηλαδή στην ελευθερία επιλογής αναφορικά με τη διάθεση του σώματος και της ψυχής. Επιδιώκουν ουσιαστικά αυτήν την πολυπόθητη και περίπλοκη έννοια της ελευθερίας.

Δεν είναι όμως αυτό το θέμα του άρθρου. Το μείζον θέμα είναι πως το κράτος δεν αντιμετωπίζει τα ζητήματα βάσει της φιλελεύθερης σκέψης. Δεν πιστεύει στην ατομική βούληση και προσπαθεί να θέσει φραγμούς ακόμη και στον ιδιωτικό βίο, ακόμη και στο σπίτι ακόμη και στο κρεβάτι του καθενός. Και εδώ ακριβώς εγείρεται σοβαρό πρόβλημα στην αντιμετώπιση των πολιτών.

Αρκεί μια ματιά στο καλειδοσκόπιο της ιστορίας για να αισθητοποιηθεί το ολέθριο απότοκο της διογκώσεως του κράτους, που επέφερε η σκαιά επέμβαση του στην προσωπική ζωή των ατόμων και η καταπίεση. Του κράτους που προτιμά να επιβάλλεται και όχι να προσφέρει την ελευθερία, που θέλει να ρυθμίζει και να σχεδιάζει τα πάντα. Βέβαια ο Μπενίτο Μουσολίνι είχε πει πως "όσο πιο περίπλοκος γίνεται ο πολιτισμός τόσο περισσότερο πρέπει να περιορίζεται η ελευθερία του ατόμου". Έχει σημασία ότι το είπε αυτός...

Μετά από αυτό το παραλήρημα διερωτώμαι ευθέως, ειλικρινώς και ακραδάντως μήπως μια τέτοια κατάσταση είναι επί θύραις και η πόρτα είναι το πλαστικό χρήμα;

Ας συλλογιστούν αυτοί οι διαπρύσιοι θιασώτες του πλαστικού χρήματος πόσο κρατολάγνοι είναι. Πόσο πολύ θέλουν αυτήν την ανελεύθερη επέμβαση στη ζωή τους. Το αρειμανίως αντιπαραβαλλόμενο επιχείρημα τους είναι ότι το πλαστικό χρήμα θα χτυπήσει τη φοροδιαφυγή, δεν θα κλέβουν οι έχοντες και θα επικρατεί η δικαιοσύνη. Δεν μπορώ να πω έχει μια λογική βάση και το άκουσμα είναι τερπνόν, όμως αν κάνουμε τη στάθμιση και ζυγίσουμε τις θυσίες που απαιτεί αυτός ο ‘’πλαστικός δρόμος ‘’ θα προκύψουν πολλά ερωτήματα-σφαίρες που θα χτυπήσουν την ελευθερίας μας.

Γιατί να ξέρει το κράτος τι φάρμακα παίρνω; Με ποιο προϊόν έχω εμμονή και το καταναλώνω σε ποσότητα; Γιατί να ξέρει τι εσώρουχα προτιμώ και σε ποιο διαστροφικό περιοδικό είμαι συνδρομητής; Πού είμαι ανά πάσα στιγμή; Απλά και κοινά ερωτήματα που ανακύπτουν εύλογα νομίζω.

Από 1/1/2017 όλες οι συναλλαγές άνω των 500 ευρώ αναγκαστικά θα γίνονται με κάρτα, ενώ το προηγούμενο όριο ήταν 1.500 ευρώ, δεν τη λες και μικρή μείωση ορίου. Παράλληλα δίνονται κάποια ‘’δωράκια’’ (σαν τυρί στη φάκα, σαν εξαπάτηση) σε αυτούς που προτιμούν την κάρτα στις συναλλαγές τους. Ειδικότερα, όσοι έχουν εισόδημα 10.000 δικαιούνται αφορολόγητο ποσό αν το 10% των συναλλαγών τους πραγματοποιείται με κάρτα. Τυπικά το νεογέννητο νομοσχέδιο σε εξαναγκάζει να χρησιμοποιήσεις την κάρτα γιατί αν τυχόν δεν καλύπτεται το ποσοστό θα επιβάλλεται πρόσθετος φόρος επί της διαφοράς 22%.

Αυτά τα όμορφα. Το ποσοστό δεν είναι ασήμαντο, αλλά προμηνύει τη σταδιακή κυριαρχία του πλαστικού χρήματος και ουσιαστικά τον απόλυτο έλεγχο στις συναλλαγές των ατόμων στο όνομα ή καλύτερα στο κάλυμμα της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, ώστε να ικανοποιηθούν αυτοί που αισθάνονται θύματά της.

Αναντίρρητα η φοροδιαφυγή αποτελεί χαίνουσα πληγή για την οικονομία και χρήζει άμεσης αντιμετώπισης, αλλά ποτέ δεν θα γινόταν δεκτή η οδήγηση της ελευθερίας στο ικρίωμα για αυτόν το σκοπό.