Όλοι μας έχουμε διάφορες προτιμήσεις και χόμπι που διαμορφώνουμε σε όλη τη ζωή μας.

Η ρουτίνα μας χαρακτηρίζεται με κάποιο τρόπο από αυτά που θεωρούμε πάθη και δεν μπορούμε να διανοηθούμε τη ζωή μας χωρίς αυτά.

Δεν είναι οι σάπιοι τοίχοι του φτηνού μου δωματίου ούτε τα παλιά τραπέζια αυτού του γραφείου ούτε η φτώχεια των παρόδων της συνηθισμένης Κάτω Πόλης, που τις έχω τόσο πολύ διατρέξει, ώστε να μου φαίνεται πια πως έχουν ιδιοποιηθεί την ακινησία του ανεπανόρθωτου, δεν είναι αυτά που φέρνουν στο πνεύμα μου μια συχνή ναυτία, γεννημένη μέσα στην παρακμάζουσα καθημερινότητα της ζωής.

«Η Ρουτίνα» είναι μια ελληνική ταινία μικρού μήκους για τον αυτισμό που δημιούργησε η κινηματογραφική ομάδα Creative Icon Films.

Η συμβίωση με τον Βαγγέλη, δεν είναι εύκολη. Η οικογένεια του προσπαθεί να μην διαταράξει την καθημερινότητά του, ώστε να τηρείται το πρόγραμμά του και να μην αλλάζει η ρουτίνα του.

Αν αρκούσε μόνο ν’αγαπάμε, τα πράγματα θα ήταν πιο απλά.

Όσο περισσότερο αγαπάμε, τόσο περισσότερο το παράλογο εδραιώνεται.

-Ένας άνθρωπος με αυτό που ονομάζουμε χαρακτήρα, συχνά είναι ένα απλό κομμάτι μηχανισμού. Πολλές φορές έχει μόνο μία οπτική για τις εξαιρετικά περίπλοκες σχέσεις της ζωής.

-Προσπαθώντας για το αδύνατο, κατορθώνουμε το καλύτερο δυνατό.

-Στη σιωπή δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα όπως μπορείς στα λόγια.

Όταν πηγαίναμε Γ' Λυκείου, μια μέρα κάποιος πήγε κι έγραψε με μαρκαδόρο σε έναν τοίχο στην αυλή του σχολείου μια πρόταση από αυτές που σε τέτοιες περίεργες ηλικίες σε σημαδεύουν: «Να ζήσουμε, όχι να επιβιώσουμε».

Ήταν σαν μια αγχωτική συμβουλή που τη βλέπαμε κάθε μέρα, σαν μια ευχή και κατάρα, μην περάσουνε τα χρόνια και παρασυρθούμε από την καθημερινότητα, μην ξεχάσουμε να ζούμε στην προσπάθειά μας να επιβιώσουμε.

[...] κλαίμε και οδυρόμαστε επειδή, τάχα, η ζωή είναι πάρα πολύ μικρή κι επειδή, σα να μην έφτανε μόνον αυτό, τα χρόνια που μας είναι γραμμένο να ζήσουμε περνούν με μεγάλη ταχύτητα – χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.

[...] ξοδεύουμε τα χρόνια μας όχι απολαμβάνοντας τη ζωή, αλλά σπαταλώντας την σε προετοιμασίες οι οποίες υποτίθεται πως θα μας επιτρέψουν να τη χαρούμε στο απώτερο μέλλον.

Από τις 5 Οκτωβρίου, γιατροί στο Shetland της Σκοτίας έχουν το δικαίωμα να συνταγογραφούν τη φύση στους ασθενείς τους. Εκτιμάται ότι είναι το πρώτο πρόγραμμα του είδους του στη Βρετανία και στοχεύει στη μείωση της αρτηριακής πίεσης, του άγχους, καθώς και στην αύξηση της ευτυχίας, σε ανθρώπους που έχουν διαβήτη, ψυχική νόσο, στρες, καρδιοπάθεια κ.α.

Στο νότο της Ιταλίας, μόλις λίγη ώρα έξω από τη Νάπολη, βρίσκεται ένας θησαυρός, γνωστός μόνο σε λίγους. Το Υποβρύχιο Αρχαιολογικό Πάρκο της Baia είναι ένα από τα πιο καλά κρυμμένα, αρχαιολογικά διαμάντια της χώρας, του οποίου η επίσκεψη, γίνεται με τον πλέον ασυνήθιστο τρόπο.

Για την ιστορία, η Baia λέγεται ότι το όνομα της, το πήρε από έναν σύντροφο του Οδυσσέα, και τιμονιέρη του πλοίου του, το Βαῖο, του οποίου ο τάφος εικάζεται ότι βρίσκεται στη περιοχή. Ήταν επίσης γνωστή και ως Porto Julious, τουτέστιν, ένας από τους μεγαλύτερους ναύσταθμους, του αυτοκρατορικού στόλου.

Υπογραμμίζοντας πως "το παρελθόν μάς καθορίζει αλλά δεν μας καταδικάζει", η ψυχολόγος Χάρις Κατάκη, ιδρύτρια του Εργαστηρίου Διερεύνησης Ανθρωπίνων Σχέσεων, μία εκ των κορυφαίων Ελλήνων θεραπευτών και ειδικών του χώρου της ψυχικής υγείας με διεθνή αναγνώριση, μιλά στη σύμβουλο ανθρωπίνων σχέσεων και δημοσιογράφο Κρυσταλία Πατούλη, για τις σχέσεις με τον εαυτό μας και τους άλλους, την ψυχοθεραπεία και τις μεθόδους της, την ελληνική οικογένεια, με αφορμή την επανέκδοση του τελευταίου της αυτοβιογραφικού βιβλίου: "Το ημερολόγιο ενός θεραπευτή" (εκδ. Πατάκη), που είναι σαν να "συνομιλεί" με το τελευταίο επίσης αυτοβιογραφικό βιβλίο του Ίρβιν Γιάλομ "Αυτό ήταν η ζωή; Τότε άλλη μια φορά!" (Εκδ. Άγρα)