Ο χαμένος καιρός δε χάνεται
Οι ώρες που σκοτώνουμε επιζούν
Κάποιος θεός τις συμμαζεύει
Ζητά πίστη για λύτρα
Και μεις πληρώνουμε

Άνοιξα τσακ! απότομα τα μάτια μου απ’ την φασαρία που ’κανε το ταβάνι άγρια μεσάνυχτα

λύνοντας τα σκοινιά απ’ τους 4 τοίχους κι έφυγε παίρνοντας μαζί του τη σκεπή και τις κουβέρτες μου.

Είμαστε εδώ

Χωρίς να είμαστε

Αναπνέουμε

Το πρωί

εκτάκτως σύννεφα του Αυγούστου μερικά

πέρα στο βάθος του ορίζοντα που τρέμει

Κοιτώντας τα πόδια μου

που βγάζουνε ρίζες

ξέρει πως πιο πολύ από όλα τα δέντρα σιχαίνομαι

γιατί είναι ακίνητα

Μια παράδοση που διαρκεί 700 χρόνια!

Στο Βέλγιο, και συγκεκριμένα στο Οστντουνκέρκε (Oostduinkerke), 12 οικογένειες ασχολούνται ενεργά με το ψάρεμα της γαρίδας και με έναν τρόπο που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά.

Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου,
να 'χουν τα μάτια σου αλάτι απ' τα παλιά.

Μίλα μου σαν την βροχή

Μια κάμαρα με θέα προς την θάλασσα
ξύλινα ράφια γεμάτα κίτρινα βιβλία
το πρόσωπό σου που ποτέ δεν ξέχασα
ένα ήσυχο τέλος για μια μεγάλη απουσία

Βουρκωμένη έρημη νύχτα

Πνίγει τις φωνές μέσα μου, τις φωνές απ’ τον πεζόδρομο

Τι θα ονειρευτεί το ανεξιχνίαστο μέλλον;

Θα ονειρευτεί ότι ο Αλόνσο Κιχάνο μπορεί να γίνει Δον Κιχώτης χωρίς να εγκαταλείψει το χωριό του και τα βιβλία του.