Με κομμένη αναπνοή, ιδρωμένο το κορμί
Σε πλησιάζω ακροβατώντας, με ρυθμό σιωπής.
Η αϋπνία μου υγρή, ράβει νύχτα την πληγή
Μην τυχόν την ψηλαφίσεις και μου φοβηθείς.

Νομίζαμε πως ταξιδεύαμε, όμως οι άνεμοι της ψυχής πάντα στα πρώτα λιμάνια της νεότητας μας επέστρεφαν.

Μα τι παράξενο:

Όλα όσα μας αποχαιρετούσαν στον γεμάτο όνειρα απόπλου,

καθώς σφύριζαν οι σειρήνες των πλοίων,

Μες στα δωμάτιά τους τη νύχτα
παραμερίζουν με τα εύθραυστα χέρια τους
τα βαριά − σαν μολύβι − σεντόνια

Αργύρης Χιόνης, Άτιτλο

Καπνίζοντας αδιάκοπα τσιγάρα, ρουφώντας σπίρτα α-
διάκοπα, σωρεύοντας στα σπλάχνα του νέφη καπνού, φωτιές

J’ai pétri de la boue et j’en fait de l’or.
Charles Baudelaire, ‘Bribes‘

Η ποίηση είναι ένα ποτήρι αδειανό
που το γεμίζουμε με το αίμα μας.

«Τα εργοστάσια, οι φυλακές, οι μεθυσμένες μέρες και τα νοσοκομεία με έχουν εξασθενήσει και ταρακουνήσει σαν ποντίκι στο στόμα μιας μουράτης γάτας: ζωή».

«Δεν μου αρέσει ο έρωτας ως προσταγή, ως έρευνα, πρέπει να σου έρθει σαν πεινασμένη γάτα στην πόρτα».

Με τον τρόπο του Γ.Σ.

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.

Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου

γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου

Ευχαριστημένοι
Όπως εκείνοι που ξέρουν
Όπως εκείνοι που κρατάν στη χούφτα τους την αλήθεια
Καλά πιασμένη για να μη ξεφύγει
Και με περηφάνια
Σαν φύλακες των ίδιων σας των εαυτών
Εξουσιάζετε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης
Εσείς καθιστές κοιλιές.

Έγειρε το χλωμό κεφάλι της μ’ ένα λυγμό
κι αποκοιμήθηκε
για πάντα

Ακόμα μια νύχτα σπαταλημένη. Ακόμα μια νύχτα
κάτω από τους ίδιους αστερισμούς