Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.

Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Ακούω ένα χτίσιμο στο στήθος. Με τρομάζει.
Τι ωραίο θα ‘τανε
με μια ένεση
να κυκλοφορούσε στο αίμα μου
η επόμενη χιλιετία!

Μαζεύοντας τον πόνο της πληγής μας

να βγούμε από τον πόνο της πληγής μας,
μαζεύοντας την πίκρα του κορμιού μας
να βγούμε από την πίκρα του κορμιού μας,
ρόδα ν' ανθίσουν στο αίμα της πληγής μας.

Ώστε λοιπόν, αυτό που λέγαμε “ουρανός” δεν είναι· “αγάπη” δεν·
“αιώνιο” δεν. Δεν
Yπακούουν τα πράγματα στα ονόματά τους. Πλησιέστερα του
σκοτωμού

Κανείς δε σκέφτηκε να κλείσει φεύγοντας την πόρτα
κανείς δε σκέφτηκε τον άνεμο που θα `ρχονταν σε λίγο
κανείς δε σκέφτηκε τι άφηνε και τι έπαιρνε κοντά του
φύλλα μαχαίρια βλέμματα ή τα τελευταία λόγια
που θα `διναν στην παρεξήγηση ένα τέλος.

Καλά, θ' απορροφήσουν κάτι από την έγνοια σου
η μέρα, η κίνηση, η δουλειά σου, οι φίλοι,
και θα μπορέσεις ύστερα να πας
σε κάνα θέατρο ή κέντρον ή όπου αλλού.

Αυτά είναι τ’ αργοπορημένα ποιήματα.
Τα περισσότερα ποιήματα είναι βέβαια
αργοπορημένα: πολύ αργοπορημένα
όπως το γράμμα του ναύτη
που φθάνει αφού αυτός έχει πνιγεί.

Ήταν καλά τα πράγματα τότε;
Ναι. Ήταν καλά.
Ήξερες ότι ήταν καλά;
Εκείνη την εποχή; Τη δική σου εποχή;

Ωραία λοιπόν.

Ας συνεχίσουμε κι απόψε την κουβέντα μας.

Για πόλεις που θα βρούνε το νέο σφυγμό τους

γι' ανθρώπους που θα φέρουνε νεόκοπους προορισμούς

Τελευταία νυστάζω.
Στάζω τον ύπνο σε ό,τι κάνω.
Εγώ που δεν γνωρίζω στο λεκανοπέδιο άλλον
ευφυέστερο από μένα
θέλω να κοιμηθώ.