Πάμε όμορφή μου εκεί που χαράζει στις κορφές
Πάμε όμορφή μου εκεί που χαράζει στις κορφές
αχνό γαλάζιο, ροζ
αχνό γαλάζιο, ροζ

Χιόνι, σεντόνι τρυφερό για του φιδιού τον ύπνο
χιόνι και πένθιμο σκυλί, βραχνός προφήτης

Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο

Έρωτας.

Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος δίνει στον ορίζοντα.

Μια φράση που χρησιμοποιούμε πολύ συχνά οι ψυχοθεραπευτές είναι “φροντίζω τον εαυτό μου”.

Δεν είναι μόνο συχνή είναι και παρεξηγήσιμη. Κάποιοι τη χρησιμοποιούν είτε για να επιβαρύνουν τους άλλους είτε για να επιβάλουν τη θέλησή τους χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα “εγώ απλά φροντίζω τον εαυτό μου και τις ανάγκες μου”.

Άλλοι πιστεύουν πως η φροντίδα εαυτού έχει να κάνει μόνο με την εξωτερική εμφάνιση.

Έρωτας μεταξύ άλλων είναι μια έντονη έλξη, αυθόρμητη και επίμονη προς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, μερικές φορές αμοιβαία και άλλες όχι. Μπορεί να είναι σωματική ή συναισθηματική ή και τα δύο. Έτσι κάπως ξεκινούν όλα, παγιδευμένοι στην ένταση αυτής της έλξης, δίνουμε ονόματα και χαρακτηρισμούς όσο πιο γρήγορα μπορούμε.

I was feeling insecure. You might not love me anymore. I was shivering inside… I didn't mean to hurt you. I'm sorry that I made you cry… I'm just a jealous guy.”

Ο Αριστοτέλης στη "Ρητορική" όρισε το φθόνο ως τον πόνο που προκαλεί η τύχη των άλλων, ενώ ο Καντ ως "μία απροθυμία να δει κάποιος την δική του ευημερία, επισκιάζοντας την από την ευημερία κάποιου άλλου”. Ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες, στο έργο του “Ο ζηλιάρης Εστρεμένιος” περιγράφει τη ζήλια ως έναν καθρέφτη που παραποιεί την πραγματικότητα και μας κάνει να πιστεύουμε ότι τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά από ό,τι στ’ αλήθεια είναι.

Για να κατανοήσουμε την προστατευτική ενέργεια των δύο γονέων, ας χρησιμοποιήσουμε την αναλογία της φωλιάς των πουλιών.

Η φωλιά των πουλιών αποτελείται από δύο μέρη:

-Το έξω στρώμα είναι σκληρό, συμπαγές, δομημένο από πιο σκληρά υλικά, κομμάτια ξύλο, πετρούλες, λάσπη κλπ., που αποτελούν ένα συγκεκριμένο οικοδόμημα που επιτρέπει στη φωλιά να αντέχει στις καιρικές συνθήκες, να είναι στερεή και ασφαλής. Μηχανισμός που φέρνει δομή στο αδόμητο.

Δεν θέλω να μαι ένας ακόμα κρυμμένος θησαυρός

ένας ακόμα που φοβήθηκε να σηκωθεί απ’ τον πάτο

ούτε με νοιάζει αν θα με πνίξει η φυλακή σου.

Τι σκέφτεσαι;

Σκέφτομαι πως, στις περιπετειώδεις ταινίες εποχής, όταν μια σκηνή εκτυλίσσεται στο δάσος, δεν έχει σημασία σε ποιο δέντρο θα σκαρφαλώσει ο καλός: ο κακός θα περάσει από κάτω.

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.