Ουρά. Πρόσωπα εκνευρισμένα, κορμιά σκυφτά, βαριεστημένα. Περιμένοντας να διευθετήσουν τις υποχρεώσεις τους, τις οφειλές, τις εκκρεμότητες σε έναν κόσμο πλασμένο για ενήλικες. Ανοίγω την πόρτα. Βλέπω την ουρά και διστάζω.

 Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις, πώς να σου πω το σ’ αγαπώ για να πιστέψεις;

Sillage (γαλλικά): το μονοπάτι που αφήνουν πίσω τους τα αεροπλάνα στον ουρανό και οι βάρκες στο νερό, το ίχνος του αρώματος κάποιου, η μυρωδιά που αφήνει πίσω του καθώς φεύγει από το δωμάτιο. 

Κι εσύ… Είναι ωραίο να σκέφτεσαι πως κι εσύ αφήνεις κάτι πίσω σου. Κάτι που να αποδεικνύει πως έζησες, πως ήσουν εδώ. Κάτι που να ματαιώνει τη λήθη. Κι όχι απλά να υποδεικνύει την ύπαρξή σου, αλλά αυτό το ίχνος σου στην ανθρώπινη ιστορία να είναι ξεχωριστό, όμορφο, να αξίζει που υπάρχει· που υπήρξες.

Σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν τα ανεξήγητα και τα άγνωστα ή απλά λόγω της δεινής ικανότητάς τους να πλάθουν ιστορίες, να χρησιμοποιούν τη φαντασία τους, να συλλογίζονται, οι άνθρωποι έπλαθαν μύθους.

Η αλλαγή, η ανατροπή, η εξέλιξη, το μοιραίο, το ξαφνικό είναι συνυφασμένα με την ανθρώπινη ζωή· η μικρότητά μας μπροστά στην παντοδυναμία του σύμπαντος, των καιρικών φαινομένων, της ανθρώπινης τρωτής φύσης μπροστά στο χρόνο.

Λεωφορείο. Δρόμος. Χιλιόμετρα. Άγνωστα πρόσωπα, εναλλασσόμενα τοπία.  

Έναν ύπνο μοιρασμένο, αυτό ζητάω.

Λίστες, στόχοι, φιλοδοξίες. Καταγραφή και προβληματισμός. Θεωρήματα, νόμοι, παραδοχές. Όλα μελετημένα.

Όταν έχεις μια πληγή, ένα βάρος, ένα ελάττωμα, έχεις την τάση να το αγγίζεις. Να το αγγίζεις πότε ευλαβικά αποτυπώνοντας στη μνήμη σου όλες τις λεπτομέρειές του, πότε με μίσος, δυνατά, προσπαθώντας να το αποδιώξεις.

Τα δάχτυλά σου εναλλάσσονται ρυθμικά πάνω στο σημείο. Η παλάμη σου το αγκαλιάζει, ψηλαφίζεις κάθε στοιχείο που το αποτελεί. Κλείνεις τα μάτια και αγγίζοντάς το σου έρχονται μνήμες που συνδέονται με αυτό· το πώς το απέκτησες, τα δάκρυά σου για την ύπαρξή του, τα συναισθήματα που σε κατέκλυσαν που πια ήταν κτήμα σου...

Πάντα με γοήτευαν τα αστέρια στον ουρανό, οι ονομασίες των αστερισμών, η κίνηση που διαγράφουν, η επιβλητική παρουσία τους στον σκοτεινό θόλο. Πάντα το βλέμμα μου χανόταν στη θέασή τους και μαγευόμουν από την μικρότερη ή μεγαλύτερη λάμψη τους, τη σημασία τους στον κόσμο της επιστήμης, της ψυχής και των ανθρώπων. Όσο θεωρούσα ανεξήγητη τη σύνδεση του ανθρώπου με τα ουράνια σώματα, κάτι τόσο μακρινό και απρόσιτο, άλλο τόσο τη θεωρούσα αυτονόητη, πηγαία ανάγκη και τρόπο διαφυγής, λύτρωσης.