Χαρά Κουλοπούλου
Ποια είμαι;
Έχει μάθει η γενιά μας από βιογραφικά! Σιγά τα αυγά! Καρκινάκι… ευαίσθητη και ρομαντική ψυχή, ε και λίγο γκρινιάρα!
Από μικρή ονειρευόμουν να γίνω δασκάλα. Αφού σπούδασα (το χαρτί πάνω απ’ όλα!) κατάλαβα ότι ο κόσμος είναι σαγηνευτικός και δεν μπορείς να ασχοληθείς με ένα μόνο κομμάτι του. Ήθελα να ανακαλύψω τα πάντα! Με βαλίτσα την αίσθηση του ανικανοποίητου και δίψα για νέες περιπέτειες κάνω συνέχεια όνειρα και νέες αρχές βουτώντας σε ενθουσιασμούς και απογοητεύσεις.
Θέατρο, φωτογραφία, ταξίδια, ταινίες, μουσική, αθλητισμός, διδασκαλία (έκανα και το μεταπτυχιακό μου ως πιστή ακόλουθος των νέων τάσεων – αδιόριστη φυσικά, μην είμαστε και πλεονέκτες), δημοσιογραφία, αρθρογραφία και περιμένουν πολλά ακόμα να μπουν στη λίστα μου!
-Τι είναι ουτοπία;
-«Κάτι που όταν το πλησιάζεις ένα βήμα απομακρύνεται δύο, όταν το πλησιάζεις δύο απομακρύνεται τέσσερα…»
-Και τότε, τι νόημα έχει;
-«Σε κάνει να προχωράς…»
Για μια ουτοπία ζούμε! Cap ou pas cap?
Και κοντοστέκεσαι. Και περιμένεις. Λες δε θα αποφασίσω τώρα, θα προχωρήσω και όσο πάει. Όπου πάει. Θα αφήσω τη ζωή να αποφασίσει για μένα και να χαράξει την πορεία μου στο άγνωστο. Σαν να είμαι ένα ακυβέρνητο καράβι στη μέση του πελάγου, με τον καπετάνιο να απαρνιέται την υπόσχεση του και να εγκαταλείπει πρώτος το καράβι που τόσο αγάπησε και εξουσίαζε.
Απόρροια της ανθρώπινης περιέργειας να ανακαλύψουμε τα πάντα, της ανθρώπινης φιλοδοξίας να δαμάσουμε, να ελέγξουμε όσα υπάρχουν γύρω μας. Ντυμένος με μανδύα δεισιδαιμονιών, εξυπηρετώντας ανάγκες τις καθημερινότητας, ικανοποιώντας πολιτικά, θρησκευτικά, κοινωνικά συμφέροντα...
Ο χρόνος... μια σύμβαση των ανθρώπων.
«Carpe diem, quam minimum credula postero - Άδραξε τη μέρα και, όσο μπορείς, μείωσε στο ελάχιστο την εμπιστοσύνη σου στο αύριο», είπε ο Οράτιος.
Carpe diem λοιπόν. Μια φράση που έγινε ευρύτερα γνωστή από την ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», όπου ο Robin Williams προσπαθεί να εμπνεύσει τους μαθητές του: «Μαζέψτε τα ροδοπέταλα όσο είναι νωρίς ... αδράξτε τη μέρα... κάποια μέρα θα πάψουμε να ανασαίνουμε...»
