Χαρά Κουλοπούλου
Ποια είμαι;
Έχει μάθει η γενιά μας από βιογραφικά! Σιγά τα αυγά! Καρκινάκι… ευαίσθητη και ρομαντική ψυχή, ε και λίγο γκρινιάρα!
Από μικρή ονειρευόμουν να γίνω δασκάλα. Αφού σπούδασα (το χαρτί πάνω απ’ όλα!) κατάλαβα ότι ο κόσμος είναι σαγηνευτικός και δεν μπορείς να ασχοληθείς με ένα μόνο κομμάτι του. Ήθελα να ανακαλύψω τα πάντα! Με βαλίτσα την αίσθηση του ανικανοποίητου και δίψα για νέες περιπέτειες κάνω συνέχεια όνειρα και νέες αρχές βουτώντας σε ενθουσιασμούς και απογοητεύσεις.
Θέατρο, φωτογραφία, ταξίδια, ταινίες, μουσική, αθλητισμός, διδασκαλία (έκανα και το μεταπτυχιακό μου ως πιστή ακόλουθος των νέων τάσεων – αδιόριστη φυσικά, μην είμαστε και πλεονέκτες), δημοσιογραφία, αρθρογραφία και περιμένουν πολλά ακόμα να μπουν στη λίστα μου!
-Τι είναι ουτοπία;
-«Κάτι που όταν το πλησιάζεις ένα βήμα απομακρύνεται δύο, όταν το πλησιάζεις δύο απομακρύνεται τέσσερα…»
-Και τότε, τι νόημα έχει;
-«Σε κάνει να προχωράς…»
Για μια ουτοπία ζούμε! Cap ou pas cap?
Φόβος: βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη.
Κλείσε τα μάτια. Πες μου. Τι φοβάσαι;
Άραγε από πόσα στόματα είναι έτοιμη να ξεχειλίσει αυτή η κραυγή;
Πόση δύναμη χρειάστηκε να καταβάλεις για να την πνίξεις και να την αντικαταστήσεις άδοξα με μια βασανιστική, εσωτερική επανάληψη της λέξης υπομονή;
Διάβασα ένα ωραίο κείμενο...
Μιλούσε για έναν άνθρωπο ο οποίος όσο ήξερε ότι θα πεθάνει μια συγκεκριμένη ημερομηνία, ζούσε έντονα τη ζωή του χωρίς φόβο και με πάθος. Όταν διαψεύστηκε η αναμενόμενη «προφητεία» του θανάτου του, κλείστηκε στο σπίτι του και σταμάτησε να ζει, αφού πλέον όλα τον τρόμαζαν και είχε χάσει την εξουσία της γνώσης του τέλους του.
«Με τρώει η έγνοια ετούτη: να δω, ν’ αγγίξω όσο μπορώ περισσότερη γη και θάλασσα, προτού να πεθάνω».
Ένα όμορφο ρητό του Καζαντζάκη που πάντα στριφογύριζε στο μυαλό μου και εξέφραζε και τη δική μου δίψα για ζωή και εμπειρίες. Ώσπου συνειδητοποίησα πόσο φιλόδοξο είναι και ταυτόχρονα πόση αγωνία περικλείει.
-Δε μου αρέσουν τα παραμύθια!
-Μα γιατί; Πώς γίνεται να μη σου αρέσουν τα παραμύθια;
-Γιατί τα παραμύθια λένε ψέματα.
-Ποιο είναι το ψέμα; Ότι νικάει στο τέλος το καλό; Ότι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα;
Όταν με ρωτάνε ποια είμαι, απαντώ βιαστικά και σχεδόν αντανακλαστικά λέγοντας το όνομα μου, την ηλικία, την ιδιότητα μου, το μέρος καταγωγής μου, την οικογενειακή μου κατάσταση.
Αλλά δεν είμαι όλα αυτά.
Κλάμα... το παρεξηγημένο: Μην κλαις παιδί μου! Εσύ είσαι άντρας!
Είσαι Άντρας! Οι άντρες δεν κλαίνε!
Γιατί δεν κλαίνε; Από επιστημονικής και βιολογικής σκοπιάς φυσικά και μπορούν να κλάψουν! Μπορεί να έχουν μεγαλύτερους δακρυϊκούς πόρους στα μάτια τους, με αποτέλεσμα αυτοί να γεμίζουν με δάκρυα και να «υπερχειλίζουν» πιο δύσκολα...
Γη και Σελήνη. Η βαρυτική έλξη είναι αμφίδρομη. Δεν έλκει μόνο η Γη τη Σελήνη, αλλά και η Σελήνη με τη σειρά της τη Γη. Η Πανσέληνος, όμως, κρύβει ακόμα μια ελκτική σαγηνευτική δύναμη, αυτή τη φορά προς τους ανθρώπους, τους ορθολογιστές, τους ερωτευμένους, τους ονειροπόλους. Σημείο αναφοράς σε μύθους, θρύλους με λυκάνθρωπους και βρικόλακες, με εξέχουσα θέση στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, αντικείμενο λατρείας, δεισιδαιμονιών, αιτία παράξενων συμπεριφορών και ψυχικών διαταραχών, λέξη κλειδί στον κόσμο της αστρολογίας, αντικείμενο της επιστήμης αλλά και της ποίησης, του ρομαντισμού, καταφύγιο των ερωτευμένων.
Είμαστε μόνοι μας;
Ναι... στις μεγαλύτερες στιγμές λύπης μας, στις μεγαλύτερες στιγμές ευτυχίας μας, σε κάθε μικρή μας στιγμή, είμαστε μόνοι μας (αλλά αυτό δεν είναι ένα μήνυμα απαισιόδοξο. Είμαστε μόνοι μας και ο εαυτός μας είναι ό,τι πιο δυνατό και σημαντικό έχουμε).
Τα περισσότερα αποδημητικά πουλιά κατά τη διάρκεια του μεγάλου ταξιδιού τους μας χαρίζουν ένα όμορφο θέαμα πετώντας στον ουρανό σε σχηματισμό V.
Αυτό το «σήμα της νίκης» των πτηνών δεν είναι τυχαίο και σίγουρα δεν υφίσταται προς τέρψη των ανθρώπων.
