Πόσο χαρούμενο είναι το πεπρωμένο των άμεμπτων αγνών!
Τον κόσμο ξεχνώντας, ξεχασμένοι από τον κόσμο.
Αιώνια λιακάδα του καθαρού μυαλού!
Κάθε προσευχή δεκτή, και κάθε ευχή συμφιλιωμένη.

Ξεκλείδωσα, μπες.

Μη φοβάσαι.

Μόνο πριν μπεις πρέπει στην πόρτα να αφήσεις τα όπλα σου.

Νιώθω σαν να ζω δυο πραγματικότητες. Μία το βράδυ και μία το πρωί.

Τη μέρα όλα κινούνται γρήγορα, υπάρχει συγκεκριμένος ρυθμός, πρόγραμμα.

Και έρχεται το βράδυ και είναι σαν ο χρόνος να επιμηκύνεται, ακόμα και να σταματά.

Μου αρέσει να συνδέω τα τραγούδια με τους ανθρώπους. Και κάθε νότα, κάθε ήχος γίνεται εικόνα. Γίνεται πρόσωπο, μορφή, ρυτίδα, χαμόγελο, δάκρυ, χαστούκι.

Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω με τη δύναμη του ήχου. Το έχεις νιώσει;

Κοίταξέ με. Δες τα μάτια μου. Όχι την όψη μου.

Δες τι κρύβεται πίσω από τους αισθητηριακούς υποδοχές του κόσμου μου. Δες την ψυχή μου. Αγνή, ατόφια, παλλόμενη. Την ακούς που σου φωνάζει;

Fear of missing out

Scrolling down. Αδιάφορο, ίσως αμυδρά μελαγχολικό βλέμμα. Ακούσιες, μηχανικές κινήσεις, φευγαλέες σκέψεις.

Εικόνες, πρόσωπα, λέξεις εναλλάσσονται αστραπιαία και εσύ παγωμένος, με τον χρόνο να κυλά απελπιστικά γρήγορα σε αντίθεση με την συνειδητή αδράνειά σου. Αντιφατικές στιγμές και πραγματικότητες, ρόλος και θέση του σώματος, του μυαλού, των δαχτύλων σου, της σκέψης σου.

Πολλοί αρνούνται και αναιρούν τις φράσεις αυτές. Αντιμετωπίζουν την κάθε κατάσταση πραγματιστικά. Το κακό είναι κακό, το καλό είναι καλό, ξεκάθαρα και αντιληπτά. Όμως, ίσως αυτή είναι η μισή αλήθεια.

Προφανώς και ένα άσχημο γεγονός είναι δυσάρεστο και αρνητικό για εμάς, αλλά πρέπει να δούμε και λίγο παραπέρα, απαρνιώντας τις στενές παρωπίδες της μονοδιάστατης ρεαλιστικότητας.

Γιατί όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις και καθετί δύο διαστάσεις και οπτικές. Καλές και κακές. Άμεσες και έμμεσες. Βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες.

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπό σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,
κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους; - Ντῖνος Χριστιανόπουλος -

Ανεβάζω ψηλά τους ανθρώπους. Και γρήγορα πέφτουν.

Τους ανεβάζω σε βάθρα αστραφτερά, τους θεοποιώ και τους θαυμάζω. Επευφημώ τα χαρίσματα τους και την ικανότητα τους να μου προσφέρουν όσα χρειάζομαι. Νιώθω ότι σε αυτούς βρίσκω τα κομμάτια που μου λείπουν και χαίρομαι που γεμίζω από την επαφή μαζί τους.

Πολλές φορές παρασυρόμαστε σε ονειροφαντασίες και αναπολήσεις. Αναδύονται στις σκέψεις μας σενάρια με διαφορετικά Εγώ μας, σε άλλες πραγματικότητες. Άλλα χαρακτηριστικά, άλλα ταλέντα, άλλη μοίρα και εποχή έρχονται να καλύψουν την τωρινή μας ταυτότητα. Ξεπροβάλλουν για να διορθώσουν ανασφάλειες, φόβους, λάθη. Εμφανίζονται ως φιλοδοξίες, όνειρα ουτοπικά και χάνονται γρήγορα επαναφέροντάς μας απογοητευτικά στο τώρα. Πρόκειται για όλα αυτά που σκεφτόμαστε απαντώντας στην ερώτηση: «Ποιος θα ήθελες να ήσουν;»