Όταν έχεις μια πληγή, ένα βάρος, ένα ελάττωμα, έχεις την τάση να το αγγίζεις. Να το αγγίζεις πότε ευλαβικά αποτυπώνοντας στη μνήμη σου όλες τις λεπτομέρειές του, πότε με μίσος, δυνατά, προσπαθώντας να το αποδιώξεις.
Τα δάχτυλά σου εναλλάσσονται ρυθμικά πάνω στο σημείο. Η παλάμη σου το αγκαλιάζει, ψηλαφίζεις κάθε στοιχείο που το αποτελεί. Κλείνεις τα μάτια και αγγίζοντάς το σου έρχονται μνήμες που συνδέονται με αυτό· το πώς το απέκτησες, τα δάκρυά σου για την ύπαρξή του, τα συναισθήματα που σε κατέκλυσαν που πια ήταν κτήμα σου...
Ώρες ώρες το χαϊδεύεις απαλά σαν να του λες πως δεν ευθύνεται αυτό, σαν να του δίνεις άφεση αμαρτιών, σαν να το αποδέχεσαι, αφού αποτελεί κομμάτι σου, μειονέκτημα που πλέον έχεις αγαπήσει γιατί είσαι εσύ, η ιστορία σου.
Άλλες πάλι ώρες το αγγίζεις και πλημμυρίζεις θυμό. Το νιώθεις σαν κάτι ξένο πάνω σου, μια παρέμβαση στο σώμα σου, θυμίζει την ατελή σου φύση, σου πληγώνει τον εγωισμό. Μπήγεις τα δάχτυλά σου με ορμή πάνω του, το κοκκινίζεις κάνοντάς το πιο εμφανές, κάνοντας πιο εμφανή το θυμό σου, τον πόνο σου. Τα δάκρυά σου καυτά, η σκέψη σου πάνω του, στην υπόστασή του, στη μορφή του, στη θέασή του σε αντίθεση με το όλο, την πρότερη εικόνα ή την κοινωνικά αποδεκτή.
Έχεις προσπαθήσει, ακόμα, να το καμουφλάρεις, να ξεγελάσεις τους άλλους και τον εαυτό σου. Το έχεις ντύσει με μανδύες πολύχρωμους, ευφάνταστους, ξεχωριστούς για να κλέψουν λίγο από τη «δόξα» του, το έχεις αναδείξει επιδεικτικά για να αποδείξεις πως η ψυχή σου είναι ατόφια και αλώβητη μπροστά σε οποιαδήποτε πληγή. Σε αναγορεύεις σε νικητή και ήρωα για να δείξεις το θάρρος του να ζεις με αυτό, πλάθεις ιστορίες και ύμνους για το παρελθόν σου, τη δημιουργία του, την κοινή σας πορεία και ικανοποιείς τις εγωιστικές σου τάσεις μονοπωλώντας το ενδιαφέρον μοιρολατρικών συντρόφων.
Και έχεις κλειστεί στον εαυτό σου· ματαιώνοντας κάθε σου αξία και μέλλον. Έχεις απαρνηθεί την ύπαρξή του σκεπτόμενος όλα τα υπόλοιπα που σε χαρακτηρίζουν εκτός από αυτό. Έχεις μιλήσει γι αυτό σε άλλους πληγέντες για να σε στηρίξουν στον πόνο σου.
Η συμφιλίωση και η αγάπη είναι η μόνη λύση. Όχι η αναγωγή σου σε ήρωα ούτε σε θύμα. Δεν είσαι ο ίδιος. Δε θα είσαι ξανά ο ίδιος. Αλλά ο νέος εαυτός σου είσαι εσύ. Είναι πάντα εσύ.
Γιατί δεν είμαστε το σώμα μας. Αλλά η ψυχή που αυτό κουβαλά.
˜˜
Πάντα αγαπούσα τις ουλές και τα σημάδια που χαράσσονται στο σώμα μου. Τα αγαπούσα γιατί αποτελούσαν εμπειρίες που έζησα. Αλλά και τα φοβόμουν, με πλήγωναν. Μικρές ή μεγάλες αλλαγές στο σώμα που συμβαίνουν σε όλους μας και μας αλλάζουν. Πάντα ο νους γυρίζει σε αυτές τις αλλοιώσεις. Πάντα τρομάζουμε στην ιδέα μήπως κάτι νέο συμβεί στην εικόνα του εαυτού μας και πάψουμε να είμαστε αυτό που ξέρουμε στο σήμερα.
Κι όμως.
Η ζωή αφορά τις ευκαιρίες. Το να τις δημιουργείς και να τις αγκαλιάζεις. Έτσι τουλάχιστον προσπαθεί να μας μεταδώσει μέσα από το δικό της μήνυμα η Τζανίν Σέφερντ. Πάντα μιλάμε μέσα από τις εμπειρίες μας. Μέσα από πράγματα που βιώσαμε, συνειδητοποιήσαμε, μας άλλαξαν. Δε γινόμαστε σοφοί και παντογνώστες. Αλλά ίσως κάτι καινούριο προστίθεται στην κοσμοθεωρία μας ή την κάνει να μεταβάλλεται άρδην. Και αυτό το συναίσθημα το νέο που ξεχειλίζει, μας ωθεί να το μοιραστούμε.
Η Τζανίν ήταν μια αθλήτρια, μέλος της εθνικής ομάδας σκι της Αυστραλίας με στόχο τους Ολυμπιακούς. Μα ένα ατύχημα άλλαξε όλη της τη ζωή. Ίσως κλασική ιστορία τραυματικής εμπειρίας και μεγαλείου ψυχής. Αλλά σε τέτοιες ιστορίες και στο σκοπό τους δεν έχει σημασία πόσο μοναδικές ή διαφορετικές είναι, αλλά πόσο θα καταφέρουν εν τέλει να σε επηρεάσουν.
Μια παραπληγική που μπορεί να περπατά. Πιστοποιημένη, πλέον, πιλότος και εκπαιδεύτρια στην αεροβατική, διεθνής ομιλήτρια και συγγραφέας.
«Ενώ ήμουν στην εντατική, για πάνω από δέκα μέρες παρέμεινα μετέωρη μεταξύ δύο διαφορετικών διαστάσεων ύπαρξης. Είχα την επίγνωση ότι ήμουν μέσα στο σώμα μου, αλλά επίσης κι ότι ήμουν έξω από αυτό... κάπου ψηλά απ’ όπου το παρατηρούσα. Γιατί να θέλω να επιστρέψω σε ένα σώμα που είναι τόσο σπασμένο; Αλλά αυτή η φωνή συνέχιζε να με καλεί. Έλα, μείνε μαζί μου. Αυτή είναι η ευκαιρία μας! Μα αυτό το σώμα έχει διαλυθεί, δεν μπορεί πια να με υπηρετήσει, έλεγα στον εαυτό μου. Έλα μείνε μαζί μου. Μπορούμε να το κάνουμε μαζί. Ήμουν σε ένα σταυροδρόμι. Ήξερα ότι αν δεν επέστρεφα στο σώμα μου, έπρεπε να φύγω από αυτό τον κόσμο για πάντα. Ήταν η μεγάλη μάχη της ζωής μου.
Μετά από δέκα μέρες πήρα την απόφαση να επιστρέψω στο σώμα μου. Είσαι ατελώς παραπληγική, μου είπαν. Θα χρειαστεί να σκεφτείς οτιδήποτε έκανες στη ζωή σου, γιατί ποτέ δε θα μπορέσεις να κάνεις τα πράγματα που έκανες πριν.
Ήμουν αθλήτρια. Αυτό μόνο ήξερα, αυτό μόνο είχα κάνει. Αν δεν μπορούσα να κάνω αυτό, τότε τι θα μπορούσα να κάνω; Αν δεν μπορούσα να κάνω αυτό, τότε ποια ήμουν;
Ξαπλωμένη στο θάλαμο με άλλα άτομα, μπόρεσα να κάνω τις πιο ουσιαστικές συζητήσεις στη ζωή μου και φιλίες ελεύθερες από κριτική, βασισμένες μονάχα στο πνεύμα. Συνδέθηκα με αυτά τα άτομα και συνειδητοποίησα πως σε αυτό το ταξίδι δεν είμαστε μόνοι μας. Μετά από φάσεις άρνησης, κατάθλιψης... κατάλαβα πως έχω μια επιλογή. Θα μπορούσα να συνεχίσω να το αρνούμαι, να αντιστέκομαι σε ό,τι είχε συμβεί ή θα μπορούσα να το αποδεχτώ, όχι μόνο το σώμα μου αλλά και τις καταστάσεις της ζωής. Και τότε σταμάτησα να ρωτώ «γιατί εγώ;» και άρχισα να ρωτώ «γιατί όχι εγώ;».
Ίσως όταν έχεις πιάσει πάτο, βρίσκεσαι πράγματι στο τέλειο μέρος για να ξεκινήσεις. Έπρεπε να ξαναχτίσω τη ζωή μου και μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα του τι θα κάνω υπήρχε μια αίσθηση ελευθερίας. Δεν ήμουν πια δεμένη σε μια καθορισμένη διαδρομή. Ήμουν ελεύθερη να εξερευνήσω τις άπειρες δυνατότητες της ζωής. Και βλέποντας μια μέρα ένα αεροπλάνο που πετούσε πάνω μου, σκέφτηκα ότι αφού δεν μπορώ να περπατήσω, τότε θα πετάξω. Υπήρχε κάτι μέσα μου που έκαιγε. Που βάραινε πολύ περισσότερο από τις πληγές μου. Μπορεί το σώμα μου να είναι περιορισμένο, το πνεύμα μου όμως ήταν ασυγκράτητο.
Ο Ταοϊστής Κινέζος φιλόσοφος Λάο Τσου κάποτε είπε: «Όταν αφήσεις να φύγει αυτό που είσαι, γίνεσαι αυτό που μπορείς να είσαι». Όταν άφησα να φύγει η ζωή που πίστευα ότι έπρεπε να έχω, ήταν που μπόρεσα να αγκαλιάσω τη ζωή που με περίμενε. Τώρα ξέρω ότι η πραγματική μου δύναμη δεν ερχόταν ποτέ από τα σώμα μου. Και παρότι οι σωματικές μου δυνατότητες έχουν αλλάξει δραματικά, το ποια είμαι παραμένει ίδιο. Το φως πορείας μέσα μου συνεχίζει να λάμπει, όπως λάμπει μέσα σε όλους μας. Ξέρω ότι δεν είμαι το σώμα μου. Δεν έχει σημασία πώς μοιάζετε εξωτερικά, από πού κατάγεστε ή τι επαγγέλλεστε. Το μόνο που έχει σημασία είναι να ζήσουμε μια ζωή που εκφράζει πλήρως αυτό που πραγματικά είμαστε».
Facebook: Xara Koulopoulou
Cover photo: Elnaz Abedi
