Γνώρισα τον Ομάρ στα μέσα της δεκαετίας του 80. Στην πατρίδα του τη Σομαλία, είχε ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος και ο ίδιος που καταγόταν από την Ιταλική Σομαλία, είχε καταφέρει να φύγει ερχόμενος στη Ρώμη, κυνηγώντας το ευρωπαϊκό όνειρο. Γελαστός, με τα λίγα κιλά του, στεγνό πρόσωπο που φανέρωνε την ελπίδα, ο Ομάρ πουλούσε λαθραία Marlboro κρυφά, κρυμμένα κάτω από τους αλουμινένιους πάγκους της λαϊκής της piazza Vittorio.
Ήταν η πρώτη μου επαφή με την σκληρή πραγματικότητα της μετανάστευσης. Σπούδαζα εκεί κι εγώ, αλλα δεν βράζαμε στο ίδιο καζάνι. Έμενα σε καλύτερο σπίτι, είχα περισσότερα χρήματα, φίλους-φίλες, ένα μεταχειρισμένο FIAT sport 850 να κόβω βόλτες. Εκείνος κουβαλούσε τη φτώχεια του, αλλά και την ποίηση, μου μίλαγε για τον υποσιτισμό στην πατρίδα του, αλλά και τις τελετές για την πρόκληση βροχής. Τον Ομάρ τον είδα να δακρύζει μόνο μια φορά, τότε που αποφάσισα να του χαρίσω ένα παλιό πουκάμισο Armani.
Πολλά χρόνια μετά, η χώρα μας που η ίδια είχε ζήσει τις μεταναστευτικές εκροές της μετεμφυλιακής περιόδου, έμελλε να αποτελέσει την χώρα transit /διαβατήριο για τους πρόσφυγες της Συρίας αλλά και για τους οικονομικούς μετανάστες άλλων χωρών της Ανατολικής Ασίας.
Η παρούσα κυβέρνηση, επηρεασμένη από τα κύτταρα του προλεταριακού διεθνισμού, ενίσχυσε με την άφρονα πολιτική της τις παράνομες μεταναστευτικές ροές, δημιουργώντας ταυτόχρονα σύγχυση σχετικά με τον αριθμό των προσφύγων αλλα και τον καθορισμό τους,που γίνεται επι τη βάσει της Σύμβασης της Γενεύης.
Το hastag #Bring_down_evros_border_fence που δημιούργησαν χρήστες του διαδικτύου ζητώντας το ξήλωμα του φράχτη του Έβρου, αποτέλεσε κομμάτι της "εφαρμοσμένης" κυβερνητικής πολιτικής που μαζί με την παύση της λειτουργίας της Αμυγδαλέζας σηματοδότησε την άρση του πραγματικού εμποδίου των ροών αλλα και του ρόλου τους ως φόβητρο για την πιθανή αύξησή τους.
Λεκτικά πυροτεχνήματα άγνοιας και λαϊκισμού, όπως η μη ύπαρξη θαλάσσιων συνόρων και πάντως υπό την επίκληση ενός δήθεν ανθρωπισμού,πυροδότησαν πλήθος προβλημάτων όπως η αύξηση των θανάτων των άτυχων ανθρώπων, η αποθράσυνση των διακινητών,η ανυπαρξία συστηματικών διασυνοριακών ελέγχων.
Ταυτόχρονα η Ευρώπη, αργή στις αντιδράσεις και αμήχανη με την διόγκωση του προβλήματος, υπέθαλψε την αντίληψη της Αυστρίας και των χωρών του Visegrad περί "κλειστών συνόρων" η οποία φαίνεται ότι επικράτησε τελικά όπως καθίσταται σαφές από το σχήμα συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας.
Έμεινε επομένως η Ελλάδα να πρέπει να προσφέρει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης γι αυτούς τους ανθρώπους,να επιλύσει θεσμικά προβλήματα σε σχέση με την ελευθερία τους και την διακίνηση τους, να τους πείσει πως η Ειδομένη είναι πια, "la terra di nessuno" και αδίκως αρνούνται να την εγκαταλείψουν συντηρώντας φρούδες ελπίδες.
Εντός της ίδιας συλλογιστικής όμως, εμπεριέχονται οι ανάγκες για την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, για την ασφάλεια των πολιτών της, για ένα επιχειρησιακό σχεδιασμό που θα προωθεί τις αρμονικές σχέσεις μεταξύ των Ελλήνων και των ανθρώπων που θα παραμείνουν τελικά εδώ.
Όταν έφυγα από την Ιταλία, λίγα χρόνια αργότερα, ο Ομάρ είχε ήδη πραγματοποιήσει πολλά βήματα κοινωνικής ενσωμάτωσης. Είχε αποκτήσει άδεια παραμονής, είχε βρει δουλειά σε ένα γραφιστικό γραφείο, είχε αλλάξει σπίτι.
Συζητώντας συχνά μαζί του είχα αντιληφθεί όμως ότι η ένταξη ενός Μουσουλμάνου σε ευρωπαϊκό κράτος δεν είναι μόνο θέμα ανέχειας, περιθωριοποίησης, ή ύπαρξης λατρευτικών χώρων.
Έχει διαφορετική θεώρηση της ζωής , οι έννοιες ανεξιθρησκεία και ελευθερία της άποψης είναι σχετικές, το δίκαιο ως όρος έχει διαφορετική βαρύτητα. Πράγματα που η αφελής αριστερά αδυνατεί να καταλάβει, υποστηρίζοντας a priori μια πολιτική ανοιχτών συνόρων.
Αντίθετα, τόσα χρόνια μετά και με το πρόβλημα ζωντανό πια δίπλα μας, δεν μπορώ παρά να υποστηρίξω μια πολιτική οργανωμένου, ευνομούμενου, φιλελεύθερου κράτους με κοινωνικό πρόσωπο αλλά και με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.
Γιατί δεν θα ήθελα να ξαναδώ ένα σύνθημα τοίχου που πήρε το μάτι μου τις προάλλες: «Οι παππούδες μας πρόσφυγες,οι γονείς μας μετανάστες, εμείς ρατσιστές».
Facebook: Michalis Michailidis
