Τούτος ο ήλιος,

ο Ιουλιανός,

ευωδία καλοκαιρινή,

στο περπάτημα του

θαρρείς ο έρως νικά

σε κάθε του κόσμου γωνιά.

Στὴν τέντα τῆς κληματαριᾶς τὸ καλοκαίρι ἀνασαίνει

Ἔτσι κοιμᾶται ὁλόγυμνη μέσα στὶς ἄσπρες κερασιὲς μία τρυφερή μου ἀγάπη

Ἕνα κορίτσι ἀμάραντο σὰ μυγδαλιᾶς κλωνάρι

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης

με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.

Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.

Κάποιοι λεν πως ο κόσμος θα τελειώσει με φωτιά,

Άλλοι λένε με πάγο.

Απ’ όσο έχω γευτεί τον πόθο

Συντάσσομαι με την φωτιά.

«Σ' όλον τον κόσμο υπάρχει μόνο ένα κορίτσι…

κάνει τις λέξεις να κρέμονται άναυδες...

ομολογεί ανάσες ποιήματα…

Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄνοιξη
γιατὶ ἡ μνήμη αὐτὴ
ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται.

Είναι ορθή στα βλέφαρα μου

Και τα μαλλιά της στα δικά μου.

Έχει το σχήμα των χεριών μου,

Κρατά το χρώμα των ματιών μου,

Την καταπίνει η σκιά μου

Όταν βραδιάζει, μέσα μου, ξυπνούν τα περασμένα·

ξυπνούν αργά, σα μουσικές νεκρές από καιρό,

– σα μουσικές που χάθηκαν, και που τις λαχταρώ,

κι έρχονται πάλι, μαγικά κι ανέλπιδα, σε μένα·

Εξακολουθώ να μην πιστεύω

έρχεσαι δίπλα μου

και η νύχτα είναι μια χούφτα

αστεριών και ευθυμίας

Σ ένα κόμμα για μια ανάσα
Στη μοίρας το παρακάτω,
Που η άνω τελεία ξέφυγε
Για της ζωής το παραπέρα.