«Να χαίρεσαι τη ζωή σου τη σύντομη και την ανεπίστροφη. Αλλά μέσα στο ρυθμό και την τάξη. Φυσική και ελεύθερη, να κρατάς την εμορφιά των παθών, ένα κύπελλο στο χέρι σου από αγνό ασήμι. Αλλά με γνώση και με πειθαρχία. Εκείνο που θα σε κρίνει δεν είναι η ηθική σου πτώση, αλλά η βούληση για δύναμη που θα βρίσκει το δρόμο να σε ανεβάζει ξανά στην καθαρή σου αρχικότητα.»

Αχ ομορφιά συ θα με παραδώσεις καθώς ο Ιούδας

Θα ’ναι νύχτα και Αύγουστος. Πελώριες άρπες πού και πού θ’ ακούγονται και

Με το λίγο της ψυχής μου κυανό η Όξω Πέτρα μέσ’ από τη μαυρίλα

Όταν μας λένε:

Η ζωή μεγαλώνει.

Αυτό δεν σημαίνει

«Αν είναι αλήθεια πως οι μόνοι παράδεισοι είναι εκείνοι που έχουμε χάσει, τότε ξέρω πως να ονομάσω αυτό το τρυφερό κι απάνθρωπο συναίσθημα που με διακατέχει σήμερα.

Ένας μετανάστης επιστρέφει στην πατρίδα του. Κι εγώ θυμάμαι.

Η ειρωνεία, η σκληρότητα, όλα καταλαγιάζουν και να με πίσω στην πατρίδα.

Να το πω πάλι; Για να φτάσεις εκεί,

Να φτάσεις εκεί που είσαι, να ‘ρθεις από κει που δεν είσαι,

Πρέπει να πας από ένα δρόμο που δεν υπάρχει έκταση.

Η πείνα τρέφεται με φόβο.

Ο φόβος της σιωπής ηχεί εκκωφαντικός στους δρόμους. Ο φόβος απειλεί:

Αν αγαπήσεις, θα κολλήσεις έιτζ.

«Προσωπικά δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την τέχνη μου, αλλά δεν τοποθέτησα ποτέ την τέχνη αυτήν πάνω απ’ όλα.

Αν, αντίθετα, μου είναι απαραίτητη, αυτό συμβαίνει γιατί είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τους ανθρώπους, και μου επιτρέπει να ζω, έτσι όπως είμαι, στο ίδιο επίπεδο με όλους τους άλλους.

Πήγα μόνος σ’ ένα πολυσύχναστο μέρος
Γύρευα κάποιαν με ρυτίδες στο πρόσωπο
Τη βρήκα εκεί μα είχε χάσει πια κάθε ενδιαφέρον
Την παρακάλεσα να με κρατήσει, είπα «Κυρά, λύτρωσέ με»
Αλλά εκείνη με περιφρόνησε και μου είπε
Πως ήμουν πια νεκρός και δε θα μπορούσα ποτέ να γυρίσω πίσω.

Καυγάδιζα λοιπόν όλη τη νύχτα όπως τόσοι άλλοι έχουν κάνει πριν
Λέγοντας «Ό,τι κι αν μου δώσεις εγώ χρειάζομαι πολύ περισσότερα»
Τότε στράφηκε προς εμένα και καθώς ήμουν γονατιστός στο πάτωμα
μου είπε «Μην προσπαθείς να μ’ εκμεταλλευτείς ή ύπουλα να μ’ αρνηθείς
κέρδισέ με μόνο ή χάσε με, γι΄ αυτό άλλως τε υπάρχει το σκοτάδι».

Φώναξα «Ω κυρά του μεσονυκτίου φοβάμαι πως γερνάς
Αστέρια τρώνε το κορμί σου κι ο αγέρας σε παγώνει»
«Αν κλάψουμε τώρα», είπε εκείνη «θα ξεχαστεί αμέσως»
Έτσι έφτασε το πρωινό, το άγουρο, γλυκό πρωινό
Άκουγα την κυρά μου να φωνάζει «Με κέρδισες, με κέρδισες κύριέ μου»
«Με κέρδισες, με κέρδισες κύριέ μου»
«Ω ναι, με κέρδισες, με κέρδισες κύριέ μου»

L. Cohen, Η Κυρά του Μεσονυχτίου (Περιοδικό Η Λέξη, τχ. 22, σ. 95)

Τα γερατειά (όπως τ’ αποκαλούν οι άλλοι)
μπορεί και να ’ναι ο καιρός της ευτυχίας μας.

Είναι ο έρωτας. Πρέπει να κρυφτώ ή να φύγω.

Μεγαλώνουν οι τοίχοι της φυλακής του, σαν ένα τρομερό όνειρο.

Η όμορφη μάσκα έχει αλλάξει, αλλά όπως πάντα είναι η μοναδική.