Δεν τελειώνει η ποίηση, όπως

κι’ ο ουρανός δεν τελειώνει. Όπως οι ώρες του Θεού

κ’ οι στροφές του πλανήτη μας. Οι ανταύγειες της

ζωής,

Το 1955 ήμουν δεκάξι και ζούσα στον Καναδά. Ήταν η εποχή του Έλβις Πρίσλεϊ, του ροκ εν ρολ, με τις φουσκωτές φούστες, τα σκαρπίνια, τους επίσημους σχολικούς χορούς και τα έξωμα φορέματα – παρότι ποτέ δεν μου πολυάρεσαν. Ίσως να ακουστεί παράξενο, αλλά στην τελευταία τάξη του σχολείου, μαζί με την παρτενέρ μου, τη Σάλι, εκπροσωπήσαμε το σχολείο μας ανοίγοντας τον διαγωνισμό Κονσούμερς Γκας Μις Χομέικερς. Έπρεπε να φτιάξουμε μια ψητή πατάτα στο γκάζι και να σιδερώσουμε ένα πουκάμισο με σίδερο γκαζιού. Δεν κερδίσαμε, αλλά πήραμε κάποια πολύ χαριτωμένα βραχιολάκια με γούρια.

Κινήσεις που οδηγούν
σ’ ένα απλό κρεβάτι
πώς να εμπνεύσουν πια;

Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε·
αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα,
θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου,
θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας.

Κι ακόμα δε μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.

Δὲ χάσαμε μόνο τὸν τιποτένιο μισθό μας

Μέσα στὴ μέθη τοῦ παιχνιδιοῦ σᾶς δώσαμε

καὶ τὶς γυναῖκες μας

ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,

αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με –

όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,

Ένας έρωτας γεννιέται μες στον έρωτα

μεγαλώνει μες στα σπλάχνα του

απλώνεται στον χώρο του, τον κατοικεί

επιθυμεί διάρκεια, διεκδικεί χρόνο

κυριαρχεί, απολαμβάνει την υπεροχή του

Κλεισμένος είμαι
καρτεράω το μήνυμα.
Κι άλλα σινιάλα μάζεψα που έκανες∙
το χέρι που απάνω μου ξεχάστηκε,
θερμό ιδιαίτερα της χειραψίας σου το σφίξιμο,
και το φιλί αποχαιρετισμού δεν έμοιαζε.