1

Σκέφτομαι πως ετούτη τη στιγμή

κανένας δε με σκέφτεται μέσα στο σύμπαν,

πως μόνο εγώ με σκέφτομαι,

και αν τώρα πέθαινα,

κανένας, ούτε ο εαυτός μου, δε θα με σκεφτόταν.

Η νοσηρή συνθήκη

να μη μπορούμε να σκεφτούμε μαζί,

να μη μπορούμε να σκεφτούμε από κοινού,

να μη μπορεί να σχηματισθεί ανάμεσα στους δύο μία σκέψη,

μας χωρίζει, και δεν υπάρχει φάρμακο.

Βρέχει πάνω στον λογισμό.

Και ο λογισμός βρέχει πάνω στον κόσμο
σαν ό,τι απόμεινε από ’να δίχτυ δεκατισμένο
που οι πόντοι του δεν γίνεται πια να μαζευτούνε.

Συλλογίστηκες
Μιαν αγάπη που άνθισε στην ερημιά
Τρίτη φορά χαράζοντας το ίδιο γνωστό σου όνομα
Πάνω στο φως που πλημμυρίζει όλο διαθλάσεις

Aυτούς που βασανίζονται κλεισμένοι, στο καβούκι τους

—Ν’ ακούνε μουσική και να καπνίζουν—

Αυτούς που αποπειράθηκαν ν’ αυτοκτονήσουν με ομορφιά

—Ρούφηξαν το βιτριόλι της και κάηκαν—

Kλαίγοντας περιγράφει
πώς ρήμαξαν το σπίτι της ληστές
της πήρανε χρυσαφικά και βίασαν οι άθλιοι
γερόντισσες αξίες.

Τα υπάρχοντά μου, είν' όλος ο κόσμος,
τα μαζεύω σ΄αυτό το βιβλίο,
καθώς ο τσοπάνος τ΄αρνιά του,
μόλις πέφτει το σούρουπο στο λιβάδι

Τα ποιήματα που έζησα
στο σώμα σου σωπαίνοντας,
θα μου ζητήσουν, κάποτε,
όταν φύγεις, τη φωνή τους.
Όμως εγώ δε θα ’χω πια φωνή να τα μιλήσω.

Έχω ανάγκη τη θάλασσα γιατί με διδάσκει:

δεν ξέρω αν μου δίνει μουσική η συνείδηση:

Δεν γνωρίζω αν είναι κύμα μονάχα ή πλάσμα βαθύ

ή μονάχα βραχνή φωνή ή θαμβωτική εικασία ιχθύων και καραβιών.

Έχει ο καθένας μας πέρα απ’ το φθόνο
Έναν άνθρωπο για τον εαυτό του και μόνο
Άλλον άνθρωπο που του απλώνει φυλλωσιά
Χωρίς να ’ναι δένδρο ή ομπρέλα, μοναχά δροσιά