Άνθρωποι που ταξιδεύουν μόνοι:
κατά κανόνα σιωπηλοί,
πιάνοντας θέση σε παράθυρο.

Δε θέλω να γνωρίζω πάρα πολύ τους ανθρώπους.

Όλα προς τι;

Ζήσαμε παιδικά χρόνια, νιότη -διαφορετικά.

Δεν ήταν δειλός γιατί είχε συναίσθηση της δειλίας του.

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη –Μα πού γύριζες

Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας

Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους

Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο

Η αηδία δεν είναι στάση πολιτική
το ξέρω, το΄χω πει τόσες φορές σε τόσους,
ποτέ δεν οδηγεί στη δράση.

Λοιπόν εγώ δεν είμαι το τσιράκι

Του Αγίου Βαλεντίνου

Άστοργα λόγια

Μπορώ να υποσχεθώ

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος

του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!

Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,

ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή.

Σ’ αυτό το χώρο κάτι μου φέρνει
ρίγη γλυκιάς αδιαφορίας
Δεν τρέχει τίποτα έξω από μένα
ζω στο δικό μου μικρό παράδεισο

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω

ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω

κάνω πως γελάω

δεν επιθυμώ το αδύνατο

ούτε το δυνατό

τα απαγορευμένα για μένα σώματα

δε μου χορταίνουν τη ματιά.

Έμπλεος από σένα

πώς κι από πού να σε φωνάξω;

«Μα όταν μοχτούσα να πάρω απόφαση, το μυαλό, θυμούμαι, αντιστέκουνταν πολύ.

Ήταν ακόμα τυλιμένο με το κίτρινο ράσο του Βούδα.

«Αυτό που σκοπεύεις να κάμεις», έλεγε στην καρδιά μου, «είναι μάταιο.