«Το να ξεχνάς είναι το μεγάλο μυστικό των δυνατών ανθρώπων. Το να θυμάσαι και να αναμασάς είναι η έσχατη ανθρώπινη αδυναμία, και το πληρώνουν πάντα οι άλλοι. Αλλά βέβαια το πληρώνεις πάντα κι εσύ.»

Νὰ μὲ θυμόσαστε - εἶπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα
χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σὲ πέτρες κι ἀγκάθια,
γιὰ νὰ σᾶς φέρω ψωμὶ καὶ νερὸ καὶ τριαντάφυλλα.

Οι νεκροί δεν μιλούν. Ντυμένοι με την ωραιότητα του θανάτου, έχουν πάρει μαζί τους τόσα μυστικά, που καμιά άνοιξη, με όσα βλαστάρια, δεν μπορεί να μας φανερώσει. Έγκυα γη από αποκαλύψεις που δεν έγιναν, από απολογίες που δεν πρόφτασαν να ειπωθούν, από υπομνήματα και συνηγόρους, αιτήσεις εξαιρέσεων, κώδικες, ερμηνείες πραγμάτων που έχουν σφηνωθεί πάνω στα παγωμένα κόκαλα, σαν το αλάτι.

Φόβος ότι θα δω ένα περιπολικό να μπαίνει στον δρόμο μου.

Φόβος ότι θα με πάρει ο ύπνος
τη νύχτα.

Φόβος ότι δεν θα με πάρει ο ύπνος.

Φόβος ότι θα ξυπνήσει το παρελθόν.

Φόβος ότι θα χαθεί το παρόν.

Φόβος για το τηλέφωνο που χτυπάει μες στα μαύρα μεσάνύχτα.

Φόβος για τις καταιγίδες και τις αστραπές.

Φόβος για την καθαρίστρια που έχει ένα σημάδι στο μάγουλο!

Φόβος για τα σκυλιά για τα οποία μου λένε πως δεν δαγκώνουν.

Φόβος αγωνίας!

Φόβος ότι θα πρέπει να αναγνωρίσω το πτώμα ενός φίλου.

Φόβος ότι θα ξεμείνω από λεφτά.

Φόβος ότι θα έχω πάρα πολλά, παρόλο που κανείς δεν θα το πιστεύει αυτό.

Φόβος για τα ψυχολογικά προφίλ.

Φόβος μην αργήσω και φόβος μη φτάσω πριν απ’ όλους.

Φόβος για τον γραφικό χαρακτήρα των παιδιών μου στους φακέλους.

Φόβος ότι θα πεθάνουν πριν από μένα και ότι θα νιώθω ένοχος γι’ αυτό.

Φόβος ότι θα πρέπει να ζήσω με τη μάνα μου στα γεράματά της, και στα δικά μου.

Φόβος σύγχυσης.

Φόβος ότι η μέρα σήμερα θα τελειώσει μ’ ένα άσχημο νέο.

Φόβος ότι θα ξυπνήσω και θα έχεις φύγει.

Φόβος ότι δεν αγαπάω και φόβος ότι δεν αγαπάω αρκετά.

Φόβος ότι αυτό που αγαπάω θα αποβεί ολέθριο για αυτούς που αγαπώ.

Φόβος για τον θάνατο.

Φόβος ότι θα ζήσω υπερβολικά πολύ.

Φόβος για τον θάνατο.

Το είπα όμως αυτό.

Φόβος – Δωμάτια όπου οι άνθρωποι ουρλιάζουν και πληγώνουν ο ένας τον άλλο

μτφρ.: Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος / εκδόσεις Γαβριηλίδη

Ο Ρέυμοντ Κάρβερ ήταν αμερικανός διηγηματογράφος και ποιητής. Γεννήθηκε το 1938 και πέθανε το 1988. Το έργο του χαρακτηρίζεται από μινιμαλισμό και ωμό ρεαλισμό.

Χώρισαν και χαθήκανε

στην ίδια γειτονιά, στους ίδιους δρόμους.

Εκείνη γύριζε και γύρευε

σ’ άλλα κορμιά τη μουσική του.

Απελπίστηκε, παντρεύτηκε μια μέρα.

Κανένας δειλός δεν έχει το κουράγιο να παραδεχθεί τη δειλία του. Από τη στιγμή που διαθέτεις ένα τέτοιο κουράγιο, παύεις αυτόματα να είσαι δειλός.

Δεν υπάρχει δύναμη ανώτερη από εκείνη που παραδέχεται την αδυναμία της, και σοφία μεγαλύτερη απ' αυτήν που παραδέχεται την αμάθειά της. Δεν υπάρχει σθένος σπουδαιότερο από το σθένος της ταπείνωσης, της τέλειας υποταγής. Υποταγή σε τι όμως; Μαθητεία σε ποιον;

Μοιρολόι της βροχής

βράδυ Κυριακής,

πού γυρίζεις μονάχoς

ούτε πόρτα να μπεις,

πέτρα να σταθείς

κι όπου πας, χλωμό παιδί,

ο καημός σου στη γωνιά

σε καρτερεί.

Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.

Εἶμαι τόσο κουρασμένος ἀπ᾿ τὰ λόγια τὰ ῾πωμένα
κι ἀπ᾿ τὰ λόγια ποὺ θὰ ποῦμε κι ἀπ᾿ τοὺς ἄλλους κι ἀπὸ μένα
κι ἀπ᾿ τὸ κάλεσμα τοῦ στίχου, μὲ τὸ μάταιο λυρισμό,
ποὺ ἡ ψυχή μου δὲν ἐλπίζει, παρὰ μόνο στὸ Λιμάνι
καὶ στὸ σάλπισμα τῆς Μοίρας, ποὺ μιὰ μέρα θὰ σημάνει
τὸν αἰώνιο Γυρισμό!

Ένας άνθρωπος ήτανε

τον είχανε

σε μία κατάψυξη

πάγος ήτανε.