Δεν έψαχνα από'δω πιό πέρα
ούτε να πάρω ούτε να δώσω
μα έτσι όπως πέρασες σαν σφαίρα
δεν πρόλαβα να με γλιτώσω

Πάνω σ’ αυτή την όχθη
στο θαλασσινό κατώφλι
η βροχή σαν δίχτυ με τυλίγει

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά
Θεωρούνε ταπεινό
Να μιλάς για το φαΐ
Ο λόγος; Έχουνε κι όλας φάει

Νάτη ἡ νύχτα ποὺ σιμώνει
χρυσοπράσινο παγώνι
γαλανόχρυσο παγώνι,
σέρνει τὴ μεγάλη οὐρά της
πάνου στὰ καμπαναριά,
τὰ πουλιὰ καὶ τὰ παιδιὰ
τὰ σταυρώνει, τὰ χρυσώνει.

Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα-
ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω
ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι ἐσὺ ἔχεις δίκιο νὰ ρωτᾷς.
Μὴ μὲ ρωτᾷς.

θά ῾θέλᾳ - λέει- ν᾿ ἀφήσω στὸν καθένα σας αὐτὸ τὸ βλέμμα
τοῦ ἤρεμου θαυμασμοῦ μπροστὰ στὸ λιόγερμα. Θά ῾θέλᾳ ἀκόμη
νὰ σᾶς ἀφήσω τὸ περίλυπο ἄκουσμα
τῆς ἔρημης φωνῆς τοῦ ἰχθυοπώλη στὰ πρωινὰ τοῦ Ἰουλίου

Όταν κάποιο βράδυ
θα σε ξυπνήσει απότομη
η κραυγή σου,
και τρέξεις στη μαμά σου
να το πεις

Οι άνθρωποι είναι τόσο
θεότρελοι
είναι απίστευτο
ότι βγάζουμε
τη μέρα

Υμνώ τον εαυτό μου και τραγουδώ τον εαυτό μου,
Και ό,τι παραδέχομαι κι εσύ θα το παραδεχτείς,
Γιατί κάθε μόριο που μου ανήκει ανήκει και σ’ εσένα.

Δεν υπάρχει στον κόσμο δύναμη σαν τον έρωτα. Κι όταν τον έχει κάποιος μέσα του, όταν απλά και μόνο τον διαθέτει, έστω κι αν δεν ξέρει πώς να τον χρησιμοποιήσει, εκείνος θα επιδράσει και θα ακτινοβολήσει και θα βοηθήσει να βγει κανείς απ' το καβούκι του και να πάει παραπέρα.